شهر بزده

[ویکی فقه] بَزْدَه، شهر کوچکی در شش فرسنگیِ مغرب نخشب (نَسَف) بر سر راه بخارا، در ماوراءالنهر است.
بَزْدَه، شهر کوچکی در شش فرسنگیِ مغرب نخشب (نَسَف) بر سر راه بخارا، در ماوراءالنهر.
در نیمه اول قرن چهارم، بزده با کَسْبَه، یکی از دو قصبه نخشب به شمار می آمد.
ابن حوقل فاصله بزده تا نسف را شش فرسخ نوشته است.
در نیمه دوم قرن چهارم «بزده شهرکیست کم مردم و بسیار کشت و بَرْز (زراعت) و ایشان را یکی خشک رودست کی اندر وی بعضی از سال آب رَوَد، و بیش تر آبشان از چاهها و دولابهاست».
مقدسی بزده و کسبه را از شهرهای نسف می داند.
به نوشته ادریسی در قرن ششم «بزده و کسبه، شهرهای کوچک و آباد بودند و در آنها، مساجد و منبرها و جماعات» وجود داشت.
بارتولد نیز به مسجد جامع بزده اشاره کرده است.
به نوشته سمعانی، بزده قلعه ای استوار بود در شش فرسنگی نسف بر کنار راه بخارا، و علمای مشهور آن علی بن محمد بَزدَوی فقیه حنفی، و محمدبن محمد بزدوی (ابوالیسر) فقیه و قاضی حنفی بوده اند.
در قرن هفتم، بزده را، بَزْدَوَه نیز می گفته اند؛ و از متقدمین منسوب به آن عزیزبن سُلَیم بن منصور، از مردم بصره بود که با قتیبه بن مسلم (باهلی) به خراسان آمد و در آن جا اقامت گزید.