شهادت قول

[ویکی فقه] شهادت قول، به معنای قرینه کلامی بر صدق خطیب و نافع در اقناع مخاطب است.
شهادت قول از اقسام نصرت و یاری است که خطیب با آن، مطلب خود را تایید و بدان استشهاد می کند و نیز از عواملی است که به طور مستقیم در اقناع جمهور نقش تعیین کننده دارد.
مصادیق شهادت قولی
بعضی از مصادیق شهادت قولی عبارت اند از: ۱. سخنان کسانی که در جامعه دارای احترام و الگوی مردم اند. این گونه افراد دو گروه اند:الف) آنان که به راستگویی شان علم داریم و سخنان آنان یقین آور است؛ مانند: انبیا و ائمه (علیهم السّلام)؛ ب) آنان که به صدقشان ظن و گمان داریم، ولی جامعه به آنان، اطمینان و وثوق دارد؛ مانند: حکما و عالمان دین. ۲. تایید اقشار مردم و گروه ها یا تایید حاکم و یا حاضران و ناظران مجلس خطابه که موافقت خود را با سوت، کف زدن، شعار دادن و مانند آن اظهار می کنند. ۳. اسناد و وثیقه های ثابت و معتبر مثل صُکوک (عهدنامه ها، پیمان نامه ها و قرارداد ها)، سجلّات (پرونده ها و اوراق ثبتی)، چک و سفته ها، قبض های بدهی و آثار تاریخی.
دیدگاه خواجه طوسی
خواجه نصیر طوسی می گوید: «و شهادت قول یا شهادت مقتدایی باشد؛ مثلاً پیامبری یا امامی یا حکیمی یا شاعری که استشهاد به قول او کنند، یا قول گواهانی که تصدیق مدعی کنند یا قول حاکم و حاضرانی که تصدیق او کنند به آن سبب که قول او ایشان را مفید اقناع است».
مستندات مقاله
...