شهادت امام زین العابدین

[ویکی اهل البیت] شیخ مفید و کلینی شهادت حضرت را سال 95 هجری نوشته اند. (اصول کافی، ج 2، ص 368). لکن برخی دیگر از محدثان و سیره نویسان سال 94 را ذکر کرده اند. (اربلی، کشف الغمه، ج 2، ص 101).
در روز شهادت حضرت نیز اتفاق وجود ندارد. برخی آن را دوازدهم محرم و برخی بیست و دوم همین ماه ذکر کرده اند. کفعمی در مصباح می نویسد: حضرت روز شنبه بیست و دوم محرم سال 95 هجری با زهری که به دستور هشام بن عبدالملک بدو خوراندند مسموم شد. مشهور بین اصحاب این است که ولید بن عبدالملک به تحریک برادرش هشام بن عبدالملک لعنت الله علیهم امام را مسموم کرد.
امام صادق علیه السلام فرمود: علی بن الحسین در 57 سالگی در سال 95 هجری وفات یافت و بعد از امام حسین علیه السلام 35 سال زندگی کرد. (اصول کافی، ج 2، ص 372).
حضرت هنگام مرگ لختی از هوش رفت و چون به هوش آمد سوره واقعه و فتح را خواند و سپس فرمود: «الحمدلله الذی صدقنا وعده و اورثنا الارض نتبوا من الجنه حیث نشاء فنعم اجر العالمین».
«سپاس خدایی را که وعده خویش را درباره ما راست فرمود و بهشت را میراث ما کرد تا هر جا که خواهیم جای گیریم، پس نیکوست پاداش عمل کنندگان». (سوره زمر / 74)
و دیده برگذاشت و بسرای باقی شتافت. ابن سعد به سند خود از امام باقر علیه السلام آورده است که: امام سجاد علیه السلام وصیت کرد که او را در کفنی از جنس پنبه بپیچند و در حنوط او مشک نیامیزند. (ابن سعد، طبقات، ج 5، ص 163).
به هنگام تشیع و دفن آن بزرگوار انبوهی از مردم فراهم آمد که مدینه مانند آن را کمتر دیده بود. مدفن آن حضرت قبرستان بقیع در کنار عموی بزرگوارش امام حسن علیه السلام و فرزندانش امام باقر و امام صادق علیهماالسلام است.