شهاب سنگ مارکیسون

شهاب سنگ مارکیسون ( به انگلیسی: Murchison meteorite ) ، شهاب سنگ بزرگی است که در سال ۱۹۶۹ در نزدیکی مارچیسون، ویکتوریا، در استرالیا، با زمین برخورد کرد. مارکیسون از شناخته شده ترین شهاب سنگ ها است؛ یکی به سبب جرم جمع آوری شدهٔ آن؛ که به بیش از ۱۰۰ کیلوگرم می رسد و این واقعیت که سقوط آن مشاهده شده، و نیز به خاطر پیوستگی گروهی آن به گروه شهاب سنگ های غنی از ترکیبات آلی است.
در ژانویه ۲۰۲۰ دانشمندان ستاره شناس اعلام کردند که کاربید سیلیسیوم یافت شده در این شهاب سنگ، ۷ بیلیون سال قدمت دارد و قدیمی ترین ماده موجود بر روی کره زمین است. بنابراین عمر این شهاب سنگ، ۲/۵ بیلیون سال بیش از عمر زمین و سامانه خورشیدی است. [ ۲]
در ۲۸ سپتامبر ۱۹۶۹ در حدود ساعت ۱۰:۵۸ به وقت محلی، در نزدیکی شهر مارچیسون، ویکتوریا، در استرالیا یک سنگ آسمانی افروخته در آسمان دیده شد که پیش از ناپدید شدن، به سه قطعه تقسیم شده و ابری از دود را پدید آورده بود. حدود ۳۰ ثانیه بعد، لرزه هایی شنیده و احساس شدند. بسیاری از پاره های این شهاب بر روی یک منطقهٔ گسترده تر از ۱۳ کیلومتر مربع با جرم هایی تا ۷ کیلوگرم پیدا شدند که یکی از آن ها؛ با وزن ۶۸۰ گرم، از راه شکافتن سقف بر روی کاه سقوط کرد. [ ۳] وزن مجموع سنگ های جمع آوری شده بیش از ۱۰۰ کیلوگرم است.
شهاب سنگ مارکیسون وابسته به گروه ( سی ام CM ) از کندریت های کربن دار است ( دسته بندی شهاب سنگ ها را ببینید ) . همانند بیشتر کندریت های CM، شهاب سنگ مارکیسون از دیدگاه سنگ شناسی پترولوژی نوع ۲ است؛ به این معنی که این سنگ پیش از فروپاشی و در نهایت رسیدن به زمین، دگرگونی های زیادی را تجربه کرده و پیکری که از آن جدا شده؛ در مجاورت مایعاتی که از آب غنی بوده اند قرار داشته است. [ ۴] کندریت های CM، همراه با گروه CI، از کربن غنی هستند و در شمار «از نظر شیمیایی ابتدائی ترین شهاب سنگ ها» هستند. [ ۵] مانند دیگر کندریت های CM، شهاب سنگ مارکیسون دارای ( CAI ) ؛ کلسیم و آلومینیوم های فراوان است. بیش از ۱۵ گونه اسید آمینه؛ بخشی از اجزای اساسی زندگی، در طی بررسی های بسیار در شهاب سنگ مارکیسون شناسایی شده اند. [ ۶] همه اسیدهای آمینهٔ موجود در شهاب سنگ مارکیسون در آزمایش میلر–یوری؛ آزمایش های آزمایشگاهی با عمل تخلیهٔ الکتریکی در مخلوط متان، نیتروژن و آب با آمونیاک سنتز شده اند. [ ۶]