شناور تندرو آفندی ( تهاجمی ) نوعی شناور جنگیِ کوچک، سریع، چابک و دارای قابلیت آفند و یورش است که به توپ، موشک های ضدکشتی یا اژدر مسلح می شود. این نوع شناورها معمولاً در نزدیکی خط ساحلی استفاده می شوند چراکه اندازهٔ کوچک آن ها باعث می شود تا مقدار محدودی سوخت، مهمات و تدارکات و آب شیرین با خود حمل کنند و در نتیجه از توانایی اقیانوس پیمایی و قابلیت پدافندی کامل برای عملیات در آب های آزاد بهره مند نباشند.
شناورهای تندرو معمولاً در کلاس وزنی ۵۰ تا ۴۰۰ تن ساخته شده و بیشینه سرعت آن ها بین ۴۵ تا ۹۵ کیلومتر بر ساعت است. امتیاز اصلی این شناورها نسبت به کشتی های جنگی دیگر هزینه های پایین تر تولید و استفاده از آن هاست.
ایدهٔ استفاده از تعداد زیادی شناورهای کوچک تندرو برای درهم ریختن ناوگان های بزرگ مهاجم از میانه های قرن نوزدهم مطرح شده بود اما در عمل موفقیت چندانی نداشت. پس از جنگ جهانی دوم با پیشرفت موشک های ضدکشتی این شناورها مورد توجه سیاست گذاران نظامی شوروی قرار گرفتند.
کلاس کومار نخستین سری از شناورهای تندرو موشک انداز روس ها بود که در ۱۹۵۷ تولید شد. این شناور به دو موشک بزرگ و پرقدرت پی - ۱۵ ترمیت ( نام ناتو: استیکس با ۴۰ کیلومتر برد مفید و سر جنگی ۵۰۰ کیلویی ) به همراه یک توپ مسلسل دولول ۲۵ میلی متری مجهز بود و چهار موتور دیزلی توانایی رسیدن به سرعتی در حدود ۷۵ کیلومتر بر ساعت را به این شناور می بخشید. اما برد عملیاتی شناور به ۱۸۵۰ کیلومتر با سرعت ۲۲ کیلومتر محدود می شد و تدارکات کشتی فقط برای پنج روز کافی بود. ۴۰۰ شناور از این کلاس ساخته شده تا اینکه با شناورهای کلاس اوسا جایگزین شدند و بیشتر آن ها هم به متحدان شوروی فروخته شدند.
نخستین کاربرد جنگی شناورهای موشک انداز چند روز پس از پایان جنگ شش روزه سال ۱۹۶۷ رقم خورد. کومارهای مصری با چهار موشک ترمیت ناوشکن ایلات ساخت بریتانیای اسرائیل را غرق کردند و جان ۴۷ ملوان آن را گرفتند. واقعه ای که باعث شد اسرائیلی ها هم پس از آن کشتی های بزرگ را کنار گذاشته و شناورهای کوچکتر و سریع تر را به کار گیرند.
در جنگ سال ۱۹۷۱ هند و پاکستان شناورهای کلاس اوسای نیروی دریایی هند در حمله ای بسیار موفق با شلیک ۱۳ موشک ترمیت تقریباً نیمی از نیروی دریایی پاکستان از جمله دو ناوشکن ساخت بریتانیا و بیشتر ذخیره سوخت بندر کراچی را نابود کردند که این موفقیت نقشی حیاتی در پیروزی هند داشت.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفشناورهای تندرو معمولاً در کلاس وزنی ۵۰ تا ۴۰۰ تن ساخته شده و بیشینه سرعت آن ها بین ۴۵ تا ۹۵ کیلومتر بر ساعت است. امتیاز اصلی این شناورها نسبت به کشتی های جنگی دیگر هزینه های پایین تر تولید و استفاده از آن هاست.
ایدهٔ استفاده از تعداد زیادی شناورهای کوچک تندرو برای درهم ریختن ناوگان های بزرگ مهاجم از میانه های قرن نوزدهم مطرح شده بود اما در عمل موفقیت چندانی نداشت. پس از جنگ جهانی دوم با پیشرفت موشک های ضدکشتی این شناورها مورد توجه سیاست گذاران نظامی شوروی قرار گرفتند.
کلاس کومار نخستین سری از شناورهای تندرو موشک انداز روس ها بود که در ۱۹۵۷ تولید شد. این شناور به دو موشک بزرگ و پرقدرت پی - ۱۵ ترمیت ( نام ناتو: استیکس با ۴۰ کیلومتر برد مفید و سر جنگی ۵۰۰ کیلویی ) به همراه یک توپ مسلسل دولول ۲۵ میلی متری مجهز بود و چهار موتور دیزلی توانایی رسیدن به سرعتی در حدود ۷۵ کیلومتر بر ساعت را به این شناور می بخشید. اما برد عملیاتی شناور به ۱۸۵۰ کیلومتر با سرعت ۲۲ کیلومتر محدود می شد و تدارکات کشتی فقط برای پنج روز کافی بود. ۴۰۰ شناور از این کلاس ساخته شده تا اینکه با شناورهای کلاس اوسا جایگزین شدند و بیشتر آن ها هم به متحدان شوروی فروخته شدند.
نخستین کاربرد جنگی شناورهای موشک انداز چند روز پس از پایان جنگ شش روزه سال ۱۹۶۷ رقم خورد. کومارهای مصری با چهار موشک ترمیت ناوشکن ایلات ساخت بریتانیای اسرائیل را غرق کردند و جان ۴۷ ملوان آن را گرفتند. واقعه ای که باعث شد اسرائیلی ها هم پس از آن کشتی های بزرگ را کنار گذاشته و شناورهای کوچکتر و سریع تر را به کار گیرند.
در جنگ سال ۱۹۷۱ هند و پاکستان شناورهای کلاس اوسای نیروی دریایی هند در حمله ای بسیار موفق با شلیک ۱۳ موشک ترمیت تقریباً نیمی از نیروی دریایی پاکستان از جمله دو ناوشکن ساخت بریتانیا و بیشتر ذخیره سوخت بندر کراچی را نابود کردند که این موفقیت نقشی حیاتی در پیروزی هند داشت.
wiki: شناور تندرو تهاجمی