شق الصدر

[ویکی شیعه] شَقّ الصّدر و غَسل القلب یا شَقّ البَطن و غَسل القلب، به معنای شکافتن سینه و شستن قلب، اشاره به ماجرایی در منابع اهل سنت درباره پیامبر اکرم(ص) دارد که بنابر آن، فرشتگان قلب پیامبر اکرم(ص) را از سینه او درآوردند و از پلیدی پاک کردند و دوباره در جای خود نهادند. منابع اهل سنت افزون بر این ماجرا که به گفته آنها، در دوران کودکی پیامبر رخ داده، دست کم دو ماجرای مشابه دیگر نیز نقل کرده و گفته اند یکی در هنگام بعثت و دیگری در هنگام معراج پیامبر(ص) روی داده است. بنابر نظریه برخی از عالمان شیعه و همچنین برخی عالمان اهل سنت صحّت روایاتی که این ماجرا را نقل کرده اند با تردید جدی مواجه است و وقوع این ماجرا، با عقل و دیگر منابع و باورهای اسلامی سازگار نیست.
منابع اهل سنت نقل کرده اند وقتی پیامبر(ص) در دوران کودکی نزد حلیمه دایه خود و در میان قبیله بنی سعد به سر می برد، واقعه ای عجیب برایش روی داد. روزی که گوسفندان را به صحرا برده بود، ناگهان چند فرشته به شکل انسان و با لباس سفید او را گرفتند و سینه اش را شکافتند و قلب او را بیرون آوردند. سپس قلب را در تشت سفیدی شستند و لکه تیره ای را از آن زدودند و آن گاه قلب را در سینه گذاشتند. فرشتگان بدین وسیله پیامبر را از صفات بد پاکیزه ساختند. پسر حلیمه (برادر رضاعی پیامبر) که شاهد ماجرا بود، سراسیمه به حلیمه خبر رساند.
حلیمه به شدت نگران شد و کودک را نزد کاهنی برد تا ماجرا را از او بپرسد. کاهن پس از شنیدن سخنان کودک، هشدار داد که او در آینده، دینِ مردم را تغییر خواهد داد. حلیمه نگران تر شد و تصمیم گرفت برای حفظ جان کودک از دست دشمنان، او را به نزد مادرش در مکه بازگرداند.