شفایی اصفهانی
لغت نامه دهخدا
نظر به جانب او بی نظر توان کردن
حجاب چهره عشاق عین بینایی است
ببین و هیچ مبین و بدان وهیچ مدان
که خاکپای ادب کیمیای دانایی است.غم عالم پریشانم نمی کرد
سر زلف پریشان آفریدند
نمی ترسید از دوزخ شفایی
غم جانسوز هجران آفریدند.دیدی که خون ناحق پروانه ، شمع را
چندان امان نداد که شب را سحر کند.
( از مجمعالخواص ص 204 ) ( ریاض العارفین ص 212 ) ( فرهنگ سخنوران ). و رجوع به مجمعالفصحاء ج 2 ص 21 و فرهنگ سخنوران شود.
پیشنهاد کاربران
شرف الدین حسن اصفهانی، متخلص به شفایی، از شاعران و پزشکان مشهور اصفهان در سده های دهم و یازدهم هجری قمری بوده است. شفایی اصفهانی به شوخ شفابخش نیز معروف بوده است.
او در سی و ششمین سال پادشاهی شاه طهماسب در سال ۹۹۶ قمری در اصفهان به دنیا آمد. روزگاری که دولت نوپای صفوی هنوز چندان قوام نیافته بود و شاه طهماسب، برای پاسداری از مرزهای ایران پیوسته به سمت غرب و شمال شرقی ایران در سفرهای جنگی بود تا از یک سو ترکان عثمانی را از آذربایجان و از سوی دیگر ازبکان را از خراسان فراری دهد.
... [مشاهده متن کامل]
دانشمندان هم دوره اش نیز شاعری را دون مقامات معنوی او می دانستند. صائب تبریزی، در بیتی او را نبض شناس سخن نامیده است.
شفایی اصفهانی، گذشته از مهارتی که در بیان معانی عرفانی داشت، در طنز و شوخ طبعی و هجو و بدیهه پردازی نیز از نام آوران شعر فارسی بوده است. شاه عباس صفوی نیز به شاعران طنزگو و نکته پرداز توجه خاصی داشت و شفایی گذشته از آن که پزشک مخصوص شاه بود، به شیرینی سخن هم در نزد وی مشهور بود. از این روی پیوسته محترم می زیست. با این همه آگاهی و دانش شفایی شناخته ترین شاعر هجوپرداز ایران در روزگار صفویان است.
از شاعران گذشته تأثیر کسانی چون انوری، خاقانی، جمال الدین اصفهانی، حافظ و سعدی آشکارا در شعر شفایی پیداست و بیشتر غزل های بابافغانی را استقبال کرده است. در شعر شفایی، پس از دانش پزشکی اصطلاحات فلسفی به وفور یافت می شود.
از تألیفات او بیست باب در طب، مثنوی دیدهٔ بیدار، مثنوی مهر و محبت و نمکدان را می توان نام برد. او در انواع نظم، در قصیده و غزل و مثنوی، طبع آزمایی کرده است. کلیات آثار وی در حدود ۱۵٬۰۰۰ بیت است
دلیل اصلی شهرت: خاندان شفایی، همه پزشک بودند و او نیز از دانش آنان بهره برده بود. شفایی، حکمت نظری آموخت و گذشته از این، مردی با همت بلند و پرتلاش بود که صفویان، به پاس خلقیات و دانشش، او را احترام می کردند، چنان که باری شاه عباس، به احترام او، از اسب پیاده شده است.
شفایی در تاریخ ۱۰۳۷ هجری درگذشت. آرامگاه وی در گورستان شاه میر حمزه اصفهان قرار داشت که امروزه هنرستان فنی سروش روی آن بنا شده است.
او در سی و ششمین سال پادشاهی شاه طهماسب در سال ۹۹۶ قمری در اصفهان به دنیا آمد. روزگاری که دولت نوپای صفوی هنوز چندان قوام نیافته بود و شاه طهماسب، برای پاسداری از مرزهای ایران پیوسته به سمت غرب و شمال شرقی ایران در سفرهای جنگی بود تا از یک سو ترکان عثمانی را از آذربایجان و از سوی دیگر ازبکان را از خراسان فراری دهد.
... [مشاهده متن کامل]
دانشمندان هم دوره اش نیز شاعری را دون مقامات معنوی او می دانستند. صائب تبریزی، در بیتی او را نبض شناس سخن نامیده است.
شفایی اصفهانی، گذشته از مهارتی که در بیان معانی عرفانی داشت، در طنز و شوخ طبعی و هجو و بدیهه پردازی نیز از نام آوران شعر فارسی بوده است. شاه عباس صفوی نیز به شاعران طنزگو و نکته پرداز توجه خاصی داشت و شفایی گذشته از آن که پزشک مخصوص شاه بود، به شیرینی سخن هم در نزد وی مشهور بود. از این روی پیوسته محترم می زیست. با این همه آگاهی و دانش شفایی شناخته ترین شاعر هجوپرداز ایران در روزگار صفویان است.
از شاعران گذشته تأثیر کسانی چون انوری، خاقانی، جمال الدین اصفهانی، حافظ و سعدی آشکارا در شعر شفایی پیداست و بیشتر غزل های بابافغانی را استقبال کرده است. در شعر شفایی، پس از دانش پزشکی اصطلاحات فلسفی به وفور یافت می شود.
از تألیفات او بیست باب در طب، مثنوی دیدهٔ بیدار، مثنوی مهر و محبت و نمکدان را می توان نام برد. او در انواع نظم، در قصیده و غزل و مثنوی، طبع آزمایی کرده است. کلیات آثار وی در حدود ۱۵٬۰۰۰ بیت است
دلیل اصلی شهرت: خاندان شفایی، همه پزشک بودند و او نیز از دانش آنان بهره برده بود. شفایی، حکمت نظری آموخت و گذشته از این، مردی با همت بلند و پرتلاش بود که صفویان، به پاس خلقیات و دانشش، او را احترام می کردند، چنان که باری شاه عباس، به احترام او، از اسب پیاده شده است.
شفایی در تاریخ ۱۰۳۷ هجری درگذشت. آرامگاه وی در گورستان شاه میر حمزه اصفهان قرار داشت که امروزه هنرستان فنی سروش روی آن بنا شده است.
