شروتی

دانشنامه عمومی

شروتی (موسیقی). شروتی ( / ʃrut̪i / ) ( به انگلیسی: Shruti ) ، یک کلمه سانسکریت است که در متون ودیک هندوئیسم یافت می شود و به معنای اشعار و "آنچه شنیده می شود" است. [ ۱] [ ۲] [ ۳] این نیز یک مفهوم مهم در موسیقی هند ، که در آن به این معنی است که کوچکترین فاصله موسیقایی که گوش انسان می تواند شناسایی کند که یک خواننده و یا ساز می تواند تولید کند. [ ۴] [ ۵] مفهوم شروتی موسیقی در متون سانسکریت باستان و قرون میانی هند مانند Natya Shastra ، Dattilam ، Brihaddeshi و Sangita Ratnakara یافت می شود . [ ۶] چاندوگیا اوپانیشاد از تقسیم اکتاو به 22 قسمت صحبت می کند. [ ۷]
سوارا ( به انگلیسی:swara ) با مفهوم شروتی در موسیقی هند تفاوت دارد. شروتی به زبان ساده یک میکروتن است که فاصله بسیار کوچکی از یک نت اصلی دارد، در حالی که سوارا نتی است که نوازنده میتواند آن را از ساختار یک راگا انتخاب کند . ناتیا شاسترا بیست و دو شروتی و هفت سوارا را در هر اکتاو مورد بحث قرار میدهد . [ ۴]
شناخته شده ترین مثال از شروتی کُمل گاندهار در راگ درباری میباشد که از کُمل گاندهار در حالت طبیعی پایین تر است . در موارد دیگر میتوان به کمُل ریشهاب در راگ بهرو ، کُمل نیشاد در راگ بهیمپالاسی و راگ میا مالهر و کُمل گاندهار در راگ تودی اشاره کرد.
بهاراتا مونی ( به انگلیسی: Bharata Muni ) موسیقی شناس و تیاتر شناس هند باستان و نویسنده کتاب ناتیاشاسترا [ ۸] از شروتی به عنوان فاصله های قابل تشخیص برای گوش انسان در بین دو نت یاد می کند . [ ۹]
در جدول زیر ، نسبتهای ریاضی در نظر گرفته شده برای مطابقت با سیستم توصیف شده توسط Bharata و Dattilam را نشان می دهد ، همراه با یادداشت های قابل مقایسه در تنظیم مشترک 12 - TET غربی در صورتی که سا با نت دو معادل گرفته شود. اسامی 22 شروتی توسط شرَنگادِوا ( به انگلیسی:Śārñgadeva ) تهیه شده است. [ ۹]
عکس شروتی (موسیقی)
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف

پیشنهاد کاربران

( ( ادعیه و آیین های هندوان در مجموعه ای به نام وِداها ( vedas ) به زبان سانسکریت گرد آمده است که هندو ها وداها را شروتی ( Šruti ) یعنی "مسموع" لقب می دهند . شروتی ها دعاهای درجه یک در آیین هندو هستند .
...
[مشاهده متن کامل]

در مقابل سمرتی ( smriti ) یعنی" محفوظ" که لقب کتب دینی درجه دوم است . ) )
مراجعه شود به ( توفیقی ، حسین ، آشنایی با ادیان بزرگ ، 1398: 27 )

بپرس