شرعه

[ویکی فقه] «شِرْعه» نیز در لغت به معنای راه مستقیم است و چون بر وزن «فِعْله» است از آن نوع خاصّی از راه مستقیم اراده می شود و بر همین اساس است که در قرآن کریم از راه ها و مذاهب مختلفی که به یک سری عقاید و اصول و قوانین مشترک منتهی می شود به «شِرعه» تعبیر شده است: (لِکُلّ جَعَلْنَا مِنْکُمْ شِرْعَةً وَمِنْهَاجاً) و روشن است که «ما به الامتیاز» شرایع آسمانی، اموری فرعی و عملی است و دقیقاً از همین نکته می توان نتیجه گرفت که مراد از «شِرعه» خصوص احکام و فروعات عملی است و در نتیجه اخصّ و محدودتر از دو واژه «شریعت» و «دین» می باشد.
۱. ↑ المعجم الوسیط، مادّه «شرع».۲. ↑ التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، مادّه «شرع».۳. ↑ مائده، آیه ۴۸.۴. ↑ آیة الله مکارم شیرازی،دائرة المعارف فقه مقارن،ج۱.
...

[ویکی الکتاب] معنی شِرْعَةً: رفتن به راهی که واضح و ایمن از انحراف باشد
ریشه کلمه:
شرع (۵ بار)

«شِرْعَة» و «شریعه» از مادّه «شَرْع»، راهی را می گویند که به سوی آب می رود و به آن منتهی می شود، و این که دین را شریعت می گویند از آن نظر است که به حقایق و تعلیماتی منتهی می گردد که مایه پاکیزگی، طهارت و حیات انسانی است.
«راغب» در کتاب «مفردات» از «ابن عباس» نقل می کند: فرق میان «شرعة» و «منهاج» آن است که «شرعة» به آنچه در قرآن وارد شده گفته می شود و «منهاج» به اموری که در سنت پیامبر وارد گردیده.