شجاعت اولیاء

[ویکی فقه] یکی از ویژگی های پیامبران بزرگ الهی و امامان معصوم شجاعت و دلیری بی نظیر آنها بوده است که همواره برای انجام رسالت خویش از آن سود می جستند.
برای نمونه حضرت ابراهیم علیه السّلام به تنهایی مقابل انبوه معاندین و بت پرستان ایستاد و به دنبال تحقیر بت ها با صراحت به مشرکان فرمود: «و تالله لا کیدن اصنامکم بعد ان تولوا مدبرین؛ و به خدا سوگند! در غیاب شما نقشه ای برای نابودی بت هایتان می کشم».
شجاعت اهل بیت
امام حسین علیه السّلام نیز که میوه ای برآمده از خاندان فضلیت و دارای همه فضایل پیامبران الهی و اهل بیت عصمت و طهارت است، با پیروی از پدران خویش از خواری و ذلت خودداری نمود و درس سربلندی، شهامت و دلیری را از کودکی تا لحظه شهادت به پیروانش آموخت. در زیارتنامه های متعدد به صفت شجاعت سیدالشهدا و یاران او اشاره شده است؛ از قبیل «بطل المسلمین»، «فرسان الهیجاء»، «لیوث الغابات» که آنان را با عنوان قهرمان مسلمانان، تک سواران نبرد، شیران بیشه شجاعت و... ستوده اند. امام علی علیه السّلام : «السخاء و الشجاعة غرائز شریفة، یضعها الله سبحانه فیمن احبه و امتحنه؛ سخاوت و شجاعت خصلت های والایی هستند که خداوند سبحان آن دو را در وجود هرکس که دوستش داشته و او را آزموده باشد، می گذارد». دلیری ز هشیار بودن بوددلاور سزای ستودن بود
معنای دلیری و شجاعت
شجاعت و دلیری در لغت به معنای داشتن قوت قلب در هنگام سختی است؛ ولی در اصطلاح، شجاعت از بزرگ ترین کمالات نفسانی است. این حالت حد تعادل قوه غضبیه می باشد و حد افراط آن را تهور و بی باکی گویند و حد تفریط آن همان جبن و ترسویی است و آن روی گردانیدن و ترس از چیزهایی است که نباید از آنها ترسید. به گفته سعدی : نه چندان نرمی کن که بر تو دلیر شوند و نه چندان درشتی که از تو سیر گردند.
شجاعت در راه دین خدا
...