شب ضربت خوردن

[ویکی شیعه] شب ضربت خوردن امام علی (ع)، به شامگاه ۱۸ رمضان و شب ۱۹ رمضان گفته می شود. در سحرگاه ۱۹ رمضان سال ۴۰ق. امام علی (ع)، امام اول شیعیان با ضربه شمشیر مضروب و زخمی شد. این واقعه در مسجد کوفه توسط ابن ملجم مرادی اتفاق افتاد و به شهادت امام علی (ع) در روز ۲۱ رمضان انجامید.
امام علی(ع) در شب ۱۹ رمضان میهمان دخترش ام کلثوم بود و تا صبح اندکی بیش نخوابید. ابن سعد از امام حسن مجتبی (ع) نقل کرده است که امام علی، در این شب پیامبر اسلام (ص) را در خواب دید و از ظلم هایی که به او شد، گلایه کرد. پیامبر به او سفارش کرد که مردم را نفرین کن و علی (ع) نیز چنین دعا کرد که خدایا به من بهتر از این مردم بده و به مردم بدتر از مرا.
به گفته ابن سعد در الطبقات الکبری عبدالرحمان بن ملجم مرادی با بَرَک بن عبیداللّه تمیمی و عمرو بن بکر تمیمی قرار گذاشتند که امام علی(ع)، معاویه و عمرو بن عاص را به قتل برسانند. ابن ملجم به کوفه آمد و با زنی به نام قطام دختر شجنه بن عدی آشنا شد و از او خواستگاری کرد. قطام بخشی از مهریه خود را قتل امام علی قرار داد و ابن ملجم نیز گفت که به همین منظور به کوفه آمده است. او شب ۱۹ را در منزل اشعث بن قیس کندی گذراند. شمشیر خود را زهر آلود کرد و در سحرگاه ۱۹ رمضان، در مسجد کوفه امام علی را مضروب کرد. در این کار شبیب بن بجره اشجعی نیز ابن ملجم را همراهی می کرد.