شاک

[ویکی فقه] شخص مردّد نسبت به حکم واقعی را گویند.
شاک، کسی است که در نفس وی حالت تردید و دودلی درباره چیزی وجود دارد؛ به بیان دیگر، شاک به کسی می گویند که احتمال وقوع و یا عدم وقوع چیزی در نظر او یکسان می باشد و به همین دلیل نسبت به آن چیز در حالت سرگردانی به سر می برد.
موارد استعمال واژه
از مواردی که در اصول، درباره شاک سخن به میان آمده، جایی است که مکلف را به اعتبار حالاتش نسبت به حکم شرعی واقعی به «قاطع، ظانّ و شاک» تقسیم می کنند.« قاطع » کسی است که به حکم شرعی واقعی یقین دارد.«ظانّ» کسی است که به حکم واقعی، ظن (احتمال راجح) دارد و «شاک» به کسی می گویند که درباره حکم واقعی شرعی تردید دارد. شاک وظیفه دارد به اصول عملی مراجعه کند، زیرا اصل عملی هنگام نبودن اماره، دلیل محسوب می شود (الاصل دلیل حیث لا دلیل).
نکته
در علم اصول، ظن معتبر ، ملحق به قطع ، و ظن غیر معتبر، ملحق به شک می شود؛ بنابراین کسی که نسبت به حکم شرعی شک یا وهم و یا حتی ظن غیر معتبر دارد، در علم اصول «شاک» نامیده می شود و باید برای رهایی از تردید، به اصول عملی رجوع کند.

شاک ( به لاتین: Šack ) یک منطقهٔ مسکونی در بلاروس است. [ ۱] شاک ۶۶۷ نفر جمعیت دارد.