شال و انگشترکنان

(یا: شیرینی خوران؛ شربت خوران) در آداب و رسوم ایرانیان، رسمِ نشان کردنِ دختر، پس از بله بُران در مجلسی زنانه به شال و انگشتر. صبح روزی که هنگامِ غروبِ آن مراسمِ شال و انگشترکنان برگزار می شد خانوادۀ داماد، طاقه ای شالِ پیچیده در بقچه ای از مخمل یا ترمه یا اطلس، شاخه ای نبات، چند کلّه قند، خوانچه ای شیرینی و اندکی میوه بر طبقی می نهادند و به خانۀ عروس می فرستادند. پسینگاه چند زن به خانۀ عروس می رفتند و با تشریفاتی مسن ترین زن خانوادۀ داماد، که حکماً زنی یک بخته (زنی که هوو نداشت) بود، انگشتری بر دستِ عروسِ آینده می کرد و شالی بر دوش او می انداخت و زنان به پایکوبی کِل می زدند و دست افشانی می کردند و پس از آن شربت و شیرینی می خوردند.