شادی

تیکه خط واقعی و تجربی و آشکار و پیدا که همگی با آن آشناییم و کلیه پیشینیان هم با آن آشنایی داشته و آیندگان هم با آن مواجه خواهند شد، به شکل زیر :
《تولد - زندگی - مرگ 》
تنها و منزوی نمی باشد بلکه دارای قطعه خط همزاد و هم بازی و هم ارز و همگام و همراه خویش به شکل زیر می باشد: 《 مرگ - زندگی - تولد 》
مرگ در انتهای تیکه خط اول و در ابتدای تیکه خط دوم یکی اند و متصل به هم و هر دو از لحاظ حسی قابل تجربه اند و بخوبی می دانیم و مطلع هستیم که تجربه آن اجباریست و هیچگونه راه و روزنه و دریچه و چاره گریز و فرار از آن وجود ندارد. زندگی در تیکه خط اول همین زندگی دنیوی است که از لحظه بسته شدن نطفه در رحم مادر آغاز میگردد ( صرف نظر از بقیه موجودات زنده نباتی و حیوانی ) و در لحظه مرگ به پایان می رسد و طول آن برای افراد انسانی مختلف است. زندگی در تیکه دوم همان زندگی در کمال ایده آل خوبی و زیبایی با کمیت و کیفیت بهشت برین می باشد ، اما در قالب روئیاهای حقیقی و روشن بهمراه بر آورده شدن کلیه آرزو های نیک هر فرد انسانی و آنهم بطور مطلق مستقل از اعمال نیک و بد دنیوی و بدون کوچکترین تبعیض و استثنائی بین افراد انسانی. طول آن برای کلیه افراد انسانی در کلیه اعصار گذشته و حال و آینده از آغاز پیدایش روی کره زمین تا پایان انقراض کامل در منظومه شمسی و یا در گوشه ناچیزی از کهکشان راه شیری بطور مطلق مساوی می باشد، نه یک ثانیه کمتر و نه یک ثانیه بیشتر و همیشه مساوی خواهد بود با هفت دهر کیهانی یا هفت برابر طول عمر کلی کیهان یعنی هفت برابر فاصله زمانی بین دو وحدت دمایی محتوای کیهان در مرکز و وقوع دو مه بانگ متوالی. و آنهم نه یک یا دو یا سه یا صد و یا هزار و یکبار بلکه دقیقا به تعداد مدارات و مراتب و درجات مختلف و فراوان تکاملی بین دو حد ؛ یکی نهایت نقصان و امکان اخس و دیگری نهایت کمال و امکان اشرف در طول این حرکت کلی و این راه و سفر بسیار طولانی مقطعی و نزولی و صعودی محتوای کیهان یا جهان بین مبداء و معاد یعنی بین دو حالت بهشت برین متوالی و آنهم در محتوای هرکدام از گیتی ها یا کیهان ها و یا جهان های متناهی و مساوی و موازی و بیشمار بطور مطلقا یکسان و برابر. تولد در انتهای تیکه خط دوم همان تولد است در ابتدای تیکه خط اول ، با این تفاوت که همیشه در یک مرتبه و درجه تکاملی برتر از قبل اتفاق می افتد و لذا تولد دو باره از مادر محسوب می شود. نه تولد در عالم میانی تحت عنوان برزخ از دیدگاه دین اسلام و نه تولد دوباره از دیدگاه دین مسیحیت.
تعداد زندگی های دنیوی در این عالم و زیر سقف این آسمان و روی این کره زمین برای هر فرد انسانی به روش علمی و به زبان ریاضی برابر است با طول زمانی سفر بین مبدء و معاد ( البته علمی و نه دینی ) تقسیم بر طول عمر کلی کیهان یا دهر کیهانی و حاصل آن تقسیم بر عدد هفت ( ۷ ) .
چرا تقسیم بر هفت ؟
پیدا کردن جواب این سوال را به عهده خوانندگان گرامی و علاقه مند به محاسبه و استدلالات منطقی و عقلانی می سپارم .

آفرینش مبدئی هر موجودی را که آفریده است، آنرا در نهایت کمال ایده آل شادی خلق نموده است و به هر موجودی این حق را اهداء نموده است که در پایان سیر و سلوک حیات های موقت دنیوی خویش دوباره به همان حالت کمال ایده آل شادی بهشتی مبدئی باز گردد. تفاسیری که تاکنون از پیمان یا عهد الست ( ال است ) پیشنهاد و ارائه گردیده اند، حقیقت ندارند. تفسیر صحیح و حقیقی آن عهد و پیمان ملکوتی این است که کلیه افراد انسانی صحیح و سالم در پایان سفر نزولی - صعودی هستی و ختم سلسله طویل حیات های دنیوی به همان حالت ملکوتی ؛ آسمانی و یا بهشتی اولیه در مبداء باز خواهند گشت بدون اینکه حتا یکی از ناچیز ترین آنان در گوشه و کناره های هستی گم و گول و مفقود و فنا شوند. خداوند متعال قبل از آغاز سفر و نزول حالت بهشتی هستی به هیچ انسانی وعده عذاب و جزای جهنمی نداده است. از ین لحاظ خیالمان راحت و خاطرمان جمع و مطمئن باد. ادیان و مذاهب بدون استثناء هرکدام از زمان پیدایش خود تاکنون نقش مانع و سد بر سر راه انسان بسوی شناخت خود و طبیعت و جهان و خداوند بازی کرده اند و در آینده هم همین نقش بازدارندگی را ایفاء خواهند نمود. انسان هیچگاه از طریق معارف دینی از قبیل آیات و روایات و احادیث به شناخت خود و خداوند نائل نخواهد گردید. لذا برای انسان بخصوص انسان دینی - مذهبی مفید و موثرتر خواهد بود که دین و مذهب را کنار بگذارد و از طریق شناخت و دانش علمی به خداوند بنگرد و بیاندیشد تا بتواند به شادی حقیقی دست یابد. شادی دینی اوهامی ست و نه حقیقی.