سیگنال شنیداری

سیگنال شنیداری نمایشی از صدا ست، به طور معمول از یک سطح ولتاژ الکتریکی برای سیگنال های آنالوگ و یک سری اعداد باینری برای سیگنال های دیجیتال استفاده می کنند. سیگنال های صوتی فرکانس هایی در محدوده فرکانس های صوتی، تقریباً ۲۰ تا ۲۰٬۰۰۰ هرتز دارند، که مطابق با آستانه پایین و بالای شنوایی انسان است. سیگنال های صوتی ممکن است به طور مستقیم به طور الکترونیکی تولید شوند، یا ممکن است از مبدل مانند میکروفون، پیکاپِ ابزار موسیقی، کارتریج گرامافون یا هد نوار ( یا هد ضبط صوت ) سرچشمه گرفته باشند. بلندگوها یا هدفون ها سیگنال الکتریکی صوتی را به صدا تبدیل می کنند.
سیستم های صوتی دیجیتال سیگنال های صوتی را در قالب های مختلف دیجیتال نشان می دهند. [ ۱]
کانال صوتی یا قطعهٔ صوتی یک کانال ارتباطی سیگنال صوتی در یک دستگاه ذخیره سازی یا میز صداآمیزی است که در عملیاتی مانند ضبط چند آهنگ و تقویت صدا مورد استفاده قرار می گیرد.
مسیر حرکت سیگنال مسیری است که سیگنال صوتی از منبع به بلندگو یا دستگاه ضبط می گیرد. مسیر حرکت سیگنال ممکن است کوتاه و ساده باشد، مانند سیستم صوتی خانگی یا طولانی و پیچیده مانند استودیوی ضبط و سیستم تقویت صدای بزرگتر باشند به صورت که ممکن است این سیگنال از بسیاری از بخش های یک میز صداآمیزی بزرگ، تجهیزات صوتی خارجی و حتی اتاق های مختلف عبور کند.
سیگنال های صوتی ممکن است با پارامترهایی مانند: پهنای باندشان، سطح اسمی، سطح توان در دسی بل ( dB ) و سطح ولتاژ مشخص شود. رابطه بین توان و ولتاژ توسط امپدانس مسیر سیگنال تعیین شوند. مسیرهای سیگنال ممکن است تک انتهایی یا متوازن باشند.
سیگنال های صوتی بسته به کاربرد دارای سطوح تاحدی استاندارد شده هستند. خروجی میز صداآمیزی حرفه ای معمولاً در سطح خط ( به انگلیسی: line level ) است. تجهیزات صوتی مصرفی نیز در خروجی سطح خط پایین تری دارند. میکروفون ها به طور کلی سطح پایین تری دارند که معمولاً به آن سطح میکروفون ( به انگلیسی: mic level ) گفته می شوند.