سیمره
فرهنگ فارسی
واژه نامه بختیاریکا
دانشنامه عمومی
رود سِیمَره، [ ۱] [ ۲] از سرشاخه های مهم رود کرخه است که از به هم پیوستن رودخانه گاماسیاب نهاوند و رودخانه قره سو کرمانشاه در ۲۵کیلومتری جنوب شرقی شهر کرمانشاه، تشکیل میگردد و پس از گذر از استان های لرستان و ایلام در جنوب لرستان از پیوستن رود زال به سیمره، رودخانه کرخه تشکیل می شود. [ ۳]
نام سیمره برگرفته از نامم شهر باستانی سیمره در حاشیه رود است. «سیمره» یا «داماکتو»، شهری باستانی مربوط به دوران پیش از اسلام بود که در مسیر رود سیمره و استان ایلام، قرار داشت. وقوع زلزله 324 هجری شمسی باعث ویرانی کامل سیمره شد و مردم آن شهر جدید را در محل دره شهر بنا کردند. [ ۴]
برنی معتقد است در ۳۰۰۰ پیش از میلاد نواحی غرب و شمال غرب ایران تحت نفوذ و اشغال قومی با منشا قفقازی قرار گرفت که ویژگی های مادی فرهنگی آنها مانند معماری و ساخت سفال کاملا با فرهنگ های پیشین تفاوت داشت . [ ۵]
مطالعات باستان شناسی محل نشو، نما و شکل گیری این فرهنگ را در حدود دو رودخانه کورا و ارس اثبات نمود. [ ۶] از این رو آنرا نام فرهنگ کورا - ارس می نامند. به این دلیل که کاشفان نخستین بار در تپه یانیق تبریز به سفال های خاکستری برخوردند آنرا فرهنگ یانیق نیز نامیده اند. [ ۷] سفال های خاکستری در شرق آناتولی و ماوراء قفقاز نیز یافت شدند. این فرهنگ در غرب ایران به نام فرهنگ گودین IV نامیده می شود[ ۸] به طور عمده آثار این قوم در دشت های پیرامونی کوهستان الوند همدان یافت شده است. زیستگاه های مهم مربوط به این فرهنگ گودین در کنگاور، باباقاسم در نهاوند، گوراب در ملایر، تپه خدائی در سنقر کلیائی، کوریجان در کبودرآهنگ، تپه پسا در همدان و تپه یزدان در نهاوند[ ۹] می باشند. [ ۱۰]
سیمری یا کیمری ها کوچ نشنان ایرانی در قفقاز بودند. [ ۱۱] [ ۱۲] [ ۱۳] سیمری ها درفاصلهٔ قرن های هشتم و هفتم پ. م به غرب ایران مهاجرت کردند. مطابق منابع کهن آشوری و یونانی، کیمریان اعم از کیمریان کردوخی و کپادوکی رعایای سکاییان پادشاهی شمال دریای سیاه یعنی اسکیتان به شمار می آمده اند[ ۱۴] بازماندگان این قوم به نام قبیله ی کیمریه ( Ḳaymariyya ) از مردمان کُرد در لشکر ایوبیان بودند . در لرستان طایفه ای به نام اسکینی سکونت دارند. رود سامور که از کوه گوتون در قفقاز سرچشمه می گیرد و به دریای خزر می ریزد، میان خیزی و دربند قرار دارد[ ۱۵] پلینی و بطلمیوس این رود را با نام رود کاسیوس ( cassius ) یاد کرده اند. [ ۱۶] [ ۱۷] مردمان خیزی عمدتاً از اقوام شیخ خیزیلی و صیاد خزیلی از ایل خزل هستند. برای مطالعه بیشتر :ایل خزل
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفنام سیمره برگرفته از نامم شهر باستانی سیمره در حاشیه رود است. «سیمره» یا «داماکتو»، شهری باستانی مربوط به دوران پیش از اسلام بود که در مسیر رود سیمره و استان ایلام، قرار داشت. وقوع زلزله 324 هجری شمسی باعث ویرانی کامل سیمره شد و مردم آن شهر جدید را در محل دره شهر بنا کردند. [ ۴]
برنی معتقد است در ۳۰۰۰ پیش از میلاد نواحی غرب و شمال غرب ایران تحت نفوذ و اشغال قومی با منشا قفقازی قرار گرفت که ویژگی های مادی فرهنگی آنها مانند معماری و ساخت سفال کاملا با فرهنگ های پیشین تفاوت داشت . [ ۵]
مطالعات باستان شناسی محل نشو، نما و شکل گیری این فرهنگ را در حدود دو رودخانه کورا و ارس اثبات نمود. [ ۶] از این رو آنرا نام فرهنگ کورا - ارس می نامند. به این دلیل که کاشفان نخستین بار در تپه یانیق تبریز به سفال های خاکستری برخوردند آنرا فرهنگ یانیق نیز نامیده اند. [ ۷] سفال های خاکستری در شرق آناتولی و ماوراء قفقاز نیز یافت شدند. این فرهنگ در غرب ایران به نام فرهنگ گودین IV نامیده می شود[ ۸] به طور عمده آثار این قوم در دشت های پیرامونی کوهستان الوند همدان یافت شده است. زیستگاه های مهم مربوط به این فرهنگ گودین در کنگاور، باباقاسم در نهاوند، گوراب در ملایر، تپه خدائی در سنقر کلیائی، کوریجان در کبودرآهنگ، تپه پسا در همدان و تپه یزدان در نهاوند[ ۹] می باشند. [ ۱۰]
سیمری یا کیمری ها کوچ نشنان ایرانی در قفقاز بودند. [ ۱۱] [ ۱۲] [ ۱۳] سیمری ها درفاصلهٔ قرن های هشتم و هفتم پ. م به غرب ایران مهاجرت کردند. مطابق منابع کهن آشوری و یونانی، کیمریان اعم از کیمریان کردوخی و کپادوکی رعایای سکاییان پادشاهی شمال دریای سیاه یعنی اسکیتان به شمار می آمده اند[ ۱۴] بازماندگان این قوم به نام قبیله ی کیمریه ( Ḳaymariyya ) از مردمان کُرد در لشکر ایوبیان بودند . در لرستان طایفه ای به نام اسکینی سکونت دارند. رود سامور که از کوه گوتون در قفقاز سرچشمه می گیرد و به دریای خزر می ریزد، میان خیزی و دربند قرار دارد[ ۱۵] پلینی و بطلمیوس این رود را با نام رود کاسیوس ( cassius ) یاد کرده اند. [ ۱۶] [ ۱۷] مردمان خیزی عمدتاً از اقوام شیخ خیزیلی و صیاد خزیلی از ایل خزل هستند. برای مطالعه بیشتر :ایل خزل
wiki: سیمره
دانشنامه آزاد فارسی
رجوع شود به:صیمره
wikijoo: سیمره
پیشنهاد کاربران
سیمره :
رود سیمره بر اثر ادامه خشکسالی و برداشت بی رویه از منابع آبی به طور کامل در حال خشک شدن است و اکنون جز بستر خشک رودخانه نشانی از حیات وجود ندارد.
رود سیمره از به هم ریختن دو رود گاماسیاب ( جنوب نهاوند ) که از کوه گرین در استان لرستان ( غرب بروجرد ) سرچشمه می گیرد و رود قره سو در کرمانشاه ، تشکیل و پس از عبور از بخش هلیلان در ناحیه ای به نام کشکان خرم آباد ( پل کشکان ) به این رود می پیوندد.
... [مشاهده متن کامل]
گرین :
رشته کوه گَرین یا گرو از رشته کوه های بزرگ غرب ایران است که بیشتر مساحت آن در شمال استان لرستان و بخشی نیز در استان های همدان و کرمانشاه است. گرو در ادامهٔ چکاد اشترانکوه می باشد و طول آن به بیش از ۱۸۰ کیلومتر می رسد. این رشته کوه در استان کرمانشاه به کوه های پرو و بیستون می پیوندد. قله های بلند آن عبارتند از: بازگیر ( ۳۶۰۰متر ) ، هژده یال ( ۳۵۹۰ متر ) ، ولاش ( ۳۶۳۰ متر ) ، یال کبود ( ۳۵۱۰ متر ) ، هیگره ( ۳۵۴۵ متر ) سه کوزان ( ۳۴۴۰ متر ) ، برنجه ( ٣٥٨٦ متر ) ، برف هل ( ۳۲۹۰ متر ) ، غازچغا ( ۳۲۰۰ متر ) ، پیازکاران ( ۳۱۵۰ متر ) و شاه نشین ( ۲۹۷۷ متر ) . گرین از غرب به شهرستان دلفان و شهرستان سلسله ( الشتر ) ، از شمال به شهرستان نهاوند، از شرق به شهرستان بروجرد و از جنوب به شهرستان خرم آباد محدود می شود. گرین در گویش محلی گرّو یا گرّی garri نیز خوانده می شود و در گویش لکی گروین garvin نامیده می شود. این رشته کوه یکی از کانونهای آبگیر دائمی استانهای لرستان و همدان است که رودهای دز و گاماسب را تغذیه می کند. سرابهای فراوانی در دو سوی این کوه وجود دارد ( گیان، گاماسیاب، کهمان، کرتیل، اسبی، چله، خسروی، نظامی، پنبه مسجد، نیزه و… ) و آب آشامیدنی بروجرد و نیز آب مورد نیاز کشاورزی دشت سیلاخور نیز از همین سرابها تأمین می شود. صعود به کوه گرین از روستاهای غرب شهر بروجرد ( ونایی و فیال ) ، شرق دلفان ( روستاهای برخوردار، ایرانشاهی، الفسانه و. . . ) جنوب نهاوند ( از مسیر روستای وراینه و سراب گاماسیاب ) یا شمال الشتر امکان پذیر است. راه اصلی صعود به قله یال کبود از مسیر سراب گاماسیاب در شرق دلفان و در مسیر نورآباد - نهاوند است که داشتن جان پناه با ظرفیت ۳۰ نفر و آب آشامیدنی و سرویس بهداشتی مناسب، بهترین مسیر صعود به خصوص برای بانوان است. این مسیر صعود توسط دیرکهای بلند نشانه گذاری شده که راهنمای مناسبی برای کوهنوردان به خصوص در فصل زمستان است. دهکده ده حیدر و وراینه دو روستا در دامنه گرین در هستند. دهکده ییلاقی ونایی در پای این کوه قرار دارد. این کوه خرس، کفتار، گرگ و روباه دارد و در گذشته پلنگ نیز داشته است. راه صعود به قلهٔ ولاش هم از ونایی است و هم از روستای پرسک در شرق الشتر ( لرستان ) .
این رودخانه در عمق دره ای وسیع و طولانی از شمال به سمت جنوب رشته کوه های زاگرس به طول ۷۷۵ کیلومتر عبور کرده و در دزفول، رودخانه ی کرخه را تشکیل می دهد.
رود سیمره بر اثر ادامه خشکسالی و برداشت بی رویه از منابع آبی به طور کامل در حال خشک شدن است و اکنون جز بستر خشک رودخانه نشانی از حیات وجود ندارد.
رود سیمره از به هم ریختن دو رود گاماسیاب ( جنوب نهاوند ) که از کوه گرین در استان لرستان ( غرب بروجرد ) سرچشمه می گیرد و رود قره سو در کرمانشاه ، تشکیل و پس از عبور از بخش هلیلان در ناحیه ای به نام کشکان خرم آباد ( پل کشکان ) به این رود می پیوندد.
... [مشاهده متن کامل]
گرین :
رشته کوه گَرین یا گرو از رشته کوه های بزرگ غرب ایران است که بیشتر مساحت آن در شمال استان لرستان و بخشی نیز در استان های همدان و کرمانشاه است. گرو در ادامهٔ چکاد اشترانکوه می باشد و طول آن به بیش از ۱۸۰ کیلومتر می رسد. این رشته کوه در استان کرمانشاه به کوه های پرو و بیستون می پیوندد. قله های بلند آن عبارتند از: بازگیر ( ۳۶۰۰متر ) ، هژده یال ( ۳۵۹۰ متر ) ، ولاش ( ۳۶۳۰ متر ) ، یال کبود ( ۳۵۱۰ متر ) ، هیگره ( ۳۵۴۵ متر ) سه کوزان ( ۳۴۴۰ متر ) ، برنجه ( ٣٥٨٦ متر ) ، برف هل ( ۳۲۹۰ متر ) ، غازچغا ( ۳۲۰۰ متر ) ، پیازکاران ( ۳۱۵۰ متر ) و شاه نشین ( ۲۹۷۷ متر ) . گرین از غرب به شهرستان دلفان و شهرستان سلسله ( الشتر ) ، از شمال به شهرستان نهاوند، از شرق به شهرستان بروجرد و از جنوب به شهرستان خرم آباد محدود می شود. گرین در گویش محلی گرّو یا گرّی garri نیز خوانده می شود و در گویش لکی گروین garvin نامیده می شود. این رشته کوه یکی از کانونهای آبگیر دائمی استانهای لرستان و همدان است که رودهای دز و گاماسب را تغذیه می کند. سرابهای فراوانی در دو سوی این کوه وجود دارد ( گیان، گاماسیاب، کهمان، کرتیل، اسبی، چله، خسروی، نظامی، پنبه مسجد، نیزه و… ) و آب آشامیدنی بروجرد و نیز آب مورد نیاز کشاورزی دشت سیلاخور نیز از همین سرابها تأمین می شود. صعود به کوه گرین از روستاهای غرب شهر بروجرد ( ونایی و فیال ) ، شرق دلفان ( روستاهای برخوردار، ایرانشاهی، الفسانه و. . . ) جنوب نهاوند ( از مسیر روستای وراینه و سراب گاماسیاب ) یا شمال الشتر امکان پذیر است. راه اصلی صعود به قله یال کبود از مسیر سراب گاماسیاب در شرق دلفان و در مسیر نورآباد - نهاوند است که داشتن جان پناه با ظرفیت ۳۰ نفر و آب آشامیدنی و سرویس بهداشتی مناسب، بهترین مسیر صعود به خصوص برای بانوان است. این مسیر صعود توسط دیرکهای بلند نشانه گذاری شده که راهنمای مناسبی برای کوهنوردان به خصوص در فصل زمستان است. دهکده ده حیدر و وراینه دو روستا در دامنه گرین در هستند. دهکده ییلاقی ونایی در پای این کوه قرار دارد. این کوه خرس، کفتار، گرگ و روباه دارد و در گذشته پلنگ نیز داشته است. راه صعود به قلهٔ ولاش هم از ونایی است و هم از روستای پرسک در شرق الشتر ( لرستان ) .
این رودخانه در عمق دره ای وسیع و طولانی از شمال به سمت جنوب رشته کوه های زاگرس به طول ۷۷۵ کیلومتر عبور کرده و در دزفول، رودخانه ی کرخه را تشکیل می دهد.