سیفلیس

سیفلیس یا سفلیس ( به فرانسوی: Syphilis ) نوعی بیماری آمیزشی است که از باکتری ترپونما پالیدوم ناشی می شود. نخستین بار فریتز شادین و اریش هوفمان در سال ۱۹۰۵ باکتری مولد این بیماری یعنی ترپونما پالیدیوم را شناسایی کردند.
سیفلیس می تواند در یکی از این چهار مرحله اولیه، ثانویه، نهفته و سوم ظاهر شود. سیفلیس اولیه از طریق ارتباط مستقیم جنسی با زخم های عفونی شخص مبتلا به این بیماری عارض می شود. سیفلیس ثانویه به شیوه های مختلفی ظاهر می شود و علایم آن غالباً پوست، غشاء مخاطی و غدد لنفاوی را درگیر می کند. در سیفلیس نهفته عفونت با استفاده از سرم شناسی شناسایی می شود و در آن علایم بیماری مشاهده نمی شود. مرحله سوم به سه شکل دمل سیفلیسی، سیفلیس عصبی متاخر و سیفلیس قلبی–عروقی تقسیم می گردد و در یک سوم افراد آلوده ای که تحت درمان قرار نمی گیرند بروز می کند. همچنین ابتلا به سیفلیس به صورت مادرزادی نیز می تواند در دوران بارداری یا هنگام زایمان رخ دهد و دو سوم نوزادان سیفلیسی بدون علایم این بیماری به دنیا می آیند.
راه اصلی انتقال سیفلیس آمیزش جنسی است؛ اما می تواند در دوران بارداری یا هنگام زایمان هم از مادر به جنین منتقل و منجر به سیفلیس مادرزادی شود. این بیماری می تواند با بوسه زدن بر روی محلی در نزدیکی زخم و نیز از راه دهانی، مهبلی و آمیزش جنسی مقعدی، انتقال یابد، اما نمی تواند از طریق صندلی توالت، فعالیت های روزانه، وان های داغ یا استفاده مشترک از ظروف غذا یا لباس منتقل شود. سیفلیس معمولاً با زخم های بدون درد روی اندام تناسلی یا در دهان یا مقعد ( عفونت اولیه ) شروع می شود. پس از این مرحله باکتری ها ممکن است تا سال ها در بدن به صورت نهفته و غیرفعال باقی مانده و پس از آن دوباره فعال شده و مرحله بعدی سیفلیس بروز کند؛ بنابراین تشخیص بالینی سیفلیس در ابتدای بیماری دشوار بوده و تأیید ابتلا به این بیماری، از طریق آزمایش خون یا با بررسی میکروسکوپی امکان پذیر است.
پرهیز از تماس فیزیکی با شخص مبتلا و همچنین استفاده صحیح از کاندوم در کاهش خطر انتقال سیفلیس مؤثر است، همچنین می توان از طریق غربالگری مادران در طول دوران بارداری و درمان کسانی که مبتلا هستند، از ابتلای نوزادان به سیفلیس مادرزادی پیشگیری کرد. سیفلیس را می توان به طور مؤثری با آنتی بیوتیک ها درمان کرد. بررسی ها نشان می دهد که تنها در سال ۱۹۹۹، ۱۲ میلیون مورد جدید آلوده به سیفلیس مشاهده شد که بیش از ۹۰٪ آن ها در کشورهای در حال توسعه زندگی می کردند. اگرچه در دهه ۱۹۴۰ به دنبال استفاده گسترده از پنی سیلین میزان ابتلا به سیفلیس کاهش چشم گیری داشت، اما پس از آغاز هزاره سوم در بسیاری از کشورها میزان ابتلا افزایش یافته است. در مبتلایان به سیفلیس، به دلیل وجود زخم هایی روی آلت تناسلی یا لب و زبان، احتمال آلودگی به ویروس HIV در طی تماس جنسی افزایش می یابد. [ ۶] [ ۷] [ ۸]

سیفلیس (syphilis)
بیماری مقاربتی. عامل آن باکتری حلزونی شکل (اسپیروکت) ترپونما پالیدوم است. این بیماری اگر معالجه نشود، باگذشت سال ها سه مرحله را طی می کند، که اغلب با زخمی سخت و بدون درد یا شانکر آغاز می شود و با گذشت یک ماه در قسمت آلودۀ بدن (معمولاً اندام های جنسی) گسترش می یابد. در مرحلۀ دوم، (چندماه بعد) کهیر همراه با التهاب مفاصل، هپاتیت و/یا مننژیت بروز می کند. مرحلۀ سوم (سال ها بعد) در نهایت به فلج، نابینایی، جنون و مرگ منتهی می شود. آزمایش واسرمان، آزمایش تشخیص خون برای بیماری سیفلیس است. با سهولت دسترسی به آنتی بیوتیک ها، سیفلیس امروزه در دنیای صنعتی بیش از پیش درمان پذیر است.