[ویکی نور] سیرتنا و سنتنا سیره نبینا و سنته (صلی الله علیه و آله و سلم). سیرتنا و سنّتنا سیرة نبیّنا و سنّته (ص) از جمله آثار عربی علامه شیخ عبدالحسین امینی (1320-1390ق) است. سؤال شخصی از علامه در سوریه پیرامون وجود غلو در میان شیعیان و تک روی و افراط آنان در حبّ اهل بیت(ع) و مخصوصاً امام حسین(ع)، انگیزه تألیف اثر حاضر بوده تا بدین منظور، شبهات مطرح شده در این گونه مسائل، حل شده و پرده های ابهام از روی مبادی اعتقادی این مسائل، برکنار رود . کتاب به زبان عربی در یک جلد منتشر شده است.
اثر حاضر، حاصل سفر علامه امینی در سال 1384ق به نواحی مختلف سوریه می باشد. ایشان حدود چهار ماه در اطراف این کشور اقامت گزیده و سرگرم استفاده از کتابخانه های بزرگ و گرانقدر دمشق و حلب بوده است .
دانش پژوهان این دیار و اساتید و رجال علمی و دینی آن، از علم بیکران وی، درس های عالی و سودمند گرفتند و کنفرانس های طولانی که در پیرامون بحث های پرارزشی تشکیل شد- که دست بسیاری از رجال علم و دین، از آن کوتاهست- در اعماق دل شنوندگان، جایگزین می شد و در روح آنان، رغبت و علاقه عجیبی نسبت به علوم- ولایت مطقه عامه- به وجود می آمد؛ ولایتی که از خصائص آل الله و اهل بیت طاهرین(ع) است. از جمله آن مباحث، بحث و مطالبی است که در اثر حاضر گردآمده و به تنهایی ارزش تمامی مناظراتی را که ایشان، در این مدت، القاء فرموده اند، بخوبی روشن می کند .
مطالب کتاب بدون فصل بندی و تبویب خاصی، در عناوین مختلف و متعدد ارائه گردیده است.
نویسنده در ابتدای کتاب، به بیان خاطرات خود در شهر حلب و چگونگی سؤال از ایشان و پاسخ به آن سؤال، اشاره نموده است. گویا سفر ایشان چهار ماه طول کشیده که روزی در شهر حلب، به کتابخانه «دارالکتب الوطنیة» رفته و در آنجا با سؤال و شبهه ای مواجه شده و به پاسخ آن پرداخته است. در این سؤال، شخصی از علامه چنین پرسیده است که: «شیعه با داشتن دانشمندانی بزرگ، چون جنابعالی، چرا درباره ا هل بیت رسول خدا(ص) غلو می کنند؟ با اینکه همه می دانیم که مسلمین بدون استثناء همه نسبت به علی و اولادش علاقمندند، این تک روی شیعه در بنا ساختن مجالس سوگواری برای چه؟ و عادت دیرینه ایشان در برگزاری مجالس جشن، پس از گذشت قرنها برای چیست؟ و حسین حسین گفتنشان و عبادت با تربیت و مقید بودن به سجده بر آن از چیست؟» .
اثر حاضر، حاصل سفر علامه امینی در سال 1384ق به نواحی مختلف سوریه می باشد. ایشان حدود چهار ماه در اطراف این کشور اقامت گزیده و سرگرم استفاده از کتابخانه های بزرگ و گرانقدر دمشق و حلب بوده است .
دانش پژوهان این دیار و اساتید و رجال علمی و دینی آن، از علم بیکران وی، درس های عالی و سودمند گرفتند و کنفرانس های طولانی که در پیرامون بحث های پرارزشی تشکیل شد- که دست بسیاری از رجال علم و دین، از آن کوتاهست- در اعماق دل شنوندگان، جایگزین می شد و در روح آنان، رغبت و علاقه عجیبی نسبت به علوم- ولایت مطقه عامه- به وجود می آمد؛ ولایتی که از خصائص آل الله و اهل بیت طاهرین(ع) است. از جمله آن مباحث، بحث و مطالبی است که در اثر حاضر گردآمده و به تنهایی ارزش تمامی مناظراتی را که ایشان، در این مدت، القاء فرموده اند، بخوبی روشن می کند .
مطالب کتاب بدون فصل بندی و تبویب خاصی، در عناوین مختلف و متعدد ارائه گردیده است.
نویسنده در ابتدای کتاب، به بیان خاطرات خود در شهر حلب و چگونگی سؤال از ایشان و پاسخ به آن سؤال، اشاره نموده است. گویا سفر ایشان چهار ماه طول کشیده که روزی در شهر حلب، به کتابخانه «دارالکتب الوطنیة» رفته و در آنجا با سؤال و شبهه ای مواجه شده و به پاسخ آن پرداخته است. در این سؤال، شخصی از علامه چنین پرسیده است که: «شیعه با داشتن دانشمندانی بزرگ، چون جنابعالی، چرا درباره ا هل بیت رسول خدا(ص) غلو می کنند؟ با اینکه همه می دانیم که مسلمین بدون استثناء همه نسبت به علی و اولادش علاقمندند، این تک روی شیعه در بنا ساختن مجالس سوگواری برای چه؟ و عادت دیرینه ایشان در برگزاری مجالس جشن، پس از گذشت قرنها برای چیست؟ و حسین حسین گفتنشان و عبادت با تربیت و مقید بودن به سجده بر آن از چیست؟» .