[ویکی فقه] سید محمد مهدی شهرستانی عالمی نامدار و از بزرگان علمای امامیه در اواخر قرن دوازدهم و اوایل قرن سیزدهم هجری بود.
در حدود سال ۱۱۳۰هـ. ق در اصفهان دیده به جهان گشود. وی از سادات شهرستان جی قدیم (در حومه ی اصفهان) و ساکن اصفهان بود و نسبش به امام کاظم علیه السلام می رسد. (شجره نامه ایشان در کتاب تاریخچه عزاداری سید صالح شهرستانی آمده است، البته در بعضی شجره نامه ها مقداری اختلاف هست) اجداد او که از بزرگان بودند، وزارت دولت صفویه را در برهه ای از زمان بر عهده داشتند.اولین نفر صدرالدین اسماعیل میر شریف شهرستانی بود که مستوفی الممالک (وزیر دارایی) شد. وی املاک و دارایی زیادی را در سال ۹۳۱هـ. ق در راه خیر وقف کرد. بعد از وی این سمت به فرزندان وی ازجمله امیر ابوالفتوح، جد اعلای میرزا محمد مهدی، رسید. او در زمان شاه طهماسب اول ناظر عمارات شریفه (حرم معصومین و امام زاده ها) هم بود.میرزا محمد، فرزند امیر ابوالفتوح هم سیدی فاضل، فقیه و صاحب فتوا بود و فتاوایش در میان فقهای عصر اعتبار خاصی داشت ولی هیچ گاه مناصب و مشاغل دولتی را نپذیرفت.امیر جلال الدین حسن، فرزند میرزا محمد، سومین صدر اعظم از هفت صدر اعظمی بود که شاه عباس در دوران پادشاهی خود داشت. او در سال ۱۰۱۵ یا ۱۰۱۶هـ. ق. وفات نمود. میرزا روح الله پدر بزرگ میرزا مهدی هم از علمای عهد شاه حسین صفوی بود.
هجرت
بعد از حمله افغانها به اصفهان، بسیاری از خانواده ها ازجمله خاندان شهرستانی از آنجا کوچ کردند. میرزا مهدی که در آن زمان کمتر از ده سال داشت، همراه پدرش به عراق مهاجرت کرد و در حوزه کربلا به تحصیل علوم دینی پرداخت.
جنبش اخباری گری
حرکت اخباری گری که در زمانهای قبل هم وجود داشت، در آن زمان به وسیله ملا محمدامین استرآبادی (۱۰۳۳ یا ۱۰۳۶) با نوشتن کتاب فوائدالمدنیة تجدید و تقویت شد و در دهه چهارم قرن یازدهم این فکر نفوذ وسیعی در عراق کرد و در قرن دوازدهم به ایران هم رسید و در چند دهه فقه شیعی را در تصرف انحصاری خود نگاه داشت.شیخ ابوعلی حائری در منتهی المقال می نویسد:«شهرهای عراق به خصوص کربلا و نجف پیش از آمدن وحید بهبهانی پر از علمای اخباری و عوام الناس آن ها بود. آن ها به قدری در اخباری گری خود محکم بودند که اگر یک نفر از آنان می خواست کتابی از کتب مجتهدین را به دست بگیرد، برای اینکه دستش نجس نشود، آن را در دستمالی پیچیده و به دست می گرفت. علمای اصولی نجف و سایر شهرهای عراق به قدری تحت الشعاع اخباریها واقع شده بودند که کمتر کسی نام آن ها را شنیده بود.»
دوران جهش
...
در حدود سال ۱۱۳۰هـ. ق در اصفهان دیده به جهان گشود. وی از سادات شهرستان جی قدیم (در حومه ی اصفهان) و ساکن اصفهان بود و نسبش به امام کاظم علیه السلام می رسد. (شجره نامه ایشان در کتاب تاریخچه عزاداری سید صالح شهرستانی آمده است، البته در بعضی شجره نامه ها مقداری اختلاف هست) اجداد او که از بزرگان بودند، وزارت دولت صفویه را در برهه ای از زمان بر عهده داشتند.اولین نفر صدرالدین اسماعیل میر شریف شهرستانی بود که مستوفی الممالک (وزیر دارایی) شد. وی املاک و دارایی زیادی را در سال ۹۳۱هـ. ق در راه خیر وقف کرد. بعد از وی این سمت به فرزندان وی ازجمله امیر ابوالفتوح، جد اعلای میرزا محمد مهدی، رسید. او در زمان شاه طهماسب اول ناظر عمارات شریفه (حرم معصومین و امام زاده ها) هم بود.میرزا محمد، فرزند امیر ابوالفتوح هم سیدی فاضل، فقیه و صاحب فتوا بود و فتاوایش در میان فقهای عصر اعتبار خاصی داشت ولی هیچ گاه مناصب و مشاغل دولتی را نپذیرفت.امیر جلال الدین حسن، فرزند میرزا محمد، سومین صدر اعظم از هفت صدر اعظمی بود که شاه عباس در دوران پادشاهی خود داشت. او در سال ۱۰۱۵ یا ۱۰۱۶هـ. ق. وفات نمود. میرزا روح الله پدر بزرگ میرزا مهدی هم از علمای عهد شاه حسین صفوی بود.
هجرت
بعد از حمله افغانها به اصفهان، بسیاری از خانواده ها ازجمله خاندان شهرستانی از آنجا کوچ کردند. میرزا مهدی که در آن زمان کمتر از ده سال داشت، همراه پدرش به عراق مهاجرت کرد و در حوزه کربلا به تحصیل علوم دینی پرداخت.
جنبش اخباری گری
حرکت اخباری گری که در زمانهای قبل هم وجود داشت، در آن زمان به وسیله ملا محمدامین استرآبادی (۱۰۳۳ یا ۱۰۳۶) با نوشتن کتاب فوائدالمدنیة تجدید و تقویت شد و در دهه چهارم قرن یازدهم این فکر نفوذ وسیعی در عراق کرد و در قرن دوازدهم به ایران هم رسید و در چند دهه فقه شیعی را در تصرف انحصاری خود نگاه داشت.شیخ ابوعلی حائری در منتهی المقال می نویسد:«شهرهای عراق به خصوص کربلا و نجف پیش از آمدن وحید بهبهانی پر از علمای اخباری و عوام الناس آن ها بود. آن ها به قدری در اخباری گری خود محکم بودند که اگر یک نفر از آنان می خواست کتابی از کتب مجتهدین را به دست بگیرد، برای اینکه دستش نجس نشود، آن را در دستمالی پیچیده و به دست می گرفت. علمای اصولی نجف و سایر شهرهای عراق به قدری تحت الشعاع اخباریها واقع شده بودند که کمتر کسی نام آن ها را شنیده بود.»
دوران جهش
...
wikifeqh: میرزا_مهدی_شهرستانی
[ویکی فقه] سید محمد مهدی شهرستانی عالمی نامدار و از بزرگان علمای امامیه در اواخر قرن دوازدهم و اوایل قرن سیزدهم هجری بود.
در حدود سال ۱۱۳۰هـ. ق در اصفهان دیده به جهان گشود. وی از سادات شهرستان جی قدیم (در حومه ی اصفهان) و ساکن اصفهان بود و نسبش به امام کاظم علیه السلام می رسد. (شجره نامه ایشان در کتاب تاریخچه عزاداری سید صالح شهرستانی آمده است، البته در بعضی شجره نامه ها مقداری اختلاف هست) اجداد او که از بزرگان بودند، وزارت دولت صفویه را در برهه ای از زمان بر عهده داشتند.اولین نفر صدرالدین اسماعیل میر شریف شهرستانی بود که مستوفی الممالک (وزیر دارایی) شد. وی املاک و دارایی زیادی را در سال ۹۳۱هـ. ق در راه خیر وقف کرد. بعد از وی این سمت به فرزندان وی ازجمله امیر ابوالفتوح، جد اعلای میرزا محمد مهدی، رسید. او در زمان شاه طهماسب اول ناظر عمارات شریفه (حرم معصومین و امام زاده ها) هم بود.میرزا محمد، فرزند امیر ابوالفتوح هم سیدی فاضل، فقیه و صاحب فتوا بود و فتاوایش در میان فقهای عصر اعتبار خاصی داشت ولی هیچ گاه مناصب و مشاغل دولتی را نپذیرفت.امیر جلال الدین حسن، فرزند میرزا محمد، سومین صدر اعظم از هفت صدر اعظمی بود که شاه عباس در دوران پادشاهی خود داشت. او در سال ۱۰۱۵ یا ۱۰۱۶هـ. ق. وفات نمود. میرزا روح الله پدر بزرگ میرزا مهدی هم از علمای عهد شاه حسین صفوی بود.
در حدود سال ۱۱۳۰هـ. ق در اصفهان دیده به جهان گشود. وی از سادات شهرستان جی قدیم (در حومه ی اصفهان) و ساکن اصفهان بود و نسبش به امام کاظم علیه السلام می رسد. (شجره نامه ایشان در کتاب تاریخچه عزاداری سید صالح شهرستانی آمده است، البته در بعضی شجره نامه ها مقداری اختلاف هست) اجداد او که از بزرگان بودند، وزارت دولت صفویه را در برهه ای از زمان بر عهده داشتند.اولین نفر صدرالدین اسماعیل میر شریف شهرستانی بود که مستوفی الممالک (وزیر دارایی) شد. وی املاک و دارایی زیادی را در سال ۹۳۱هـ. ق در راه خیر وقف کرد. بعد از وی این سمت به فرزندان وی ازجمله امیر ابوالفتوح، جد اعلای میرزا محمد مهدی، رسید. او در زمان شاه طهماسب اول ناظر عمارات شریفه (حرم معصومین و امام زاده ها) هم بود.میرزا محمد، فرزند امیر ابوالفتوح هم سیدی فاضل، فقیه و صاحب فتوا بود و فتاوایش در میان فقهای عصر اعتبار خاصی داشت ولی هیچ گاه مناصب و مشاغل دولتی را نپذیرفت.امیر جلال الدین حسن، فرزند میرزا محمد، سومین صدر اعظم از هفت صدر اعظمی بود که شاه عباس در دوران پادشاهی خود داشت. او در سال ۱۰۱۵ یا ۱۰۱۶هـ. ق. وفات نمود. میرزا روح الله پدر بزرگ میرزا مهدی هم از علمای عهد شاه حسین صفوی بود.