سیدماجد بن ابراهیم حسینی

[ویکی فقه] سیدماجد بن ابراهیم حسینی، جدّ خاندان پشت مهدی از علما و فضلای شیعی قرن دوازدهم و سیزدهم است.
از زمان ولادت او اطلاع دقیقی وجود ندارد، تنها می دانیم که از علمای بزرگ اواخر عهد صفوی و دوره نادرشاه افشار (۱۱۴۸ـ۱۱۶۰) بوده است.از تعبیر یکی از شاگردانش که مجموعه ای از رساله های وی را استنساخ کرده دانسته می شود که سیّدماجد تا ۱۱۵۲ زنده بوده است. علاوه بر این، به نوشته ضرابی و صهبای سخن، در دعوتی که به دستور نادرشاه از علمای بلاد از شیعیان و اهل سنّت برای تشکیل جلسه مناظره و گفتگو صورت گرفت، سیّدماجد به نمایندگی از علمای کاشان روانه شد اما در میانه راه در کرمانشاه درگذشت و طبق وصیّتش همان جا به خاک سپرده شد. این دعوت در ۱۱۵۶ بوده است.
تالیفات
از سیّدماجد آثاری در حکمت و فقه برجای مانده است که بدین قرارند: التخلل و التکاشف الحقیقیان؛ نفی الهیولی؛ حواشی بر اشارات و شفا و ایقاظ النائمین و ایعاظ الجاهلین که رساله ای در تحقیق غنا است.مؤلف در این رساله به رساله فی تحریم الغناء از محقق سبزواری (متوفی ۱۰۹۰) نظر داشته و به بحث درباره غنا، احادیث مجوّز بر غنای عرفی و نکوهش فتوا به تحریم مطلق غنا و تحریم کنندگان همه مصادیق لُغَوی غنا می پردازد.درباره مطالب این رساله مناقشاتی چند صورت گرفته است، از جمله میرزاابراهیم خوزانی، قاضی اصفهان (مقتول در ۱۱۶۰)، رساله تحریم الغناء را در رد آن نوشت؛ همچنین برخی مطالب رساله فی تحریم الغناء از محمد رسول کاشانی (زنده در ۱۲۵۸) و بخشی از رساله فی الغناء از مولی اسماعیل خواجویی (متوفی ۱۱۷۳) و رساله ذریعه الاستغناء از ملاحبیب الله کاشانی ناظر به همین رساله اند. رساله های مذکور در میراث فقهی به چاپ رسیده اند.
فرزندان
یکی از فرزندان سیّدماجد، میرابراهیم، در علم و عمل بی نظیر بوده است.