[ویکی فقه] از عالمان و فقیهان شیعه در قرن سیزدهم ق.، مدفون در بقیع می باشد.
سید حسین بن ابراهیم حسینی موسوی بهبهانی به سال ۱۲۱۵ق. در بهبهان زاده شد. پدرش سید ابراهیم بارگاهی در بهبهان دارد و نسبش به امیر سید علی معروف به سیاهپوش می رسد که در همدان مدفون است. در زادگاه خود مقدمات فقه و اصول را به پایان برد و سپس راهی نجف شد. نزد استادان بزرگ، از جمله شیخ انصاری (م.۱۲۸۱ق.) فقه و اصول را فراگرفت و از او اجازه اجتهاد گرفت. علوم عقلی را از شیخ حسن برغانی (م.۱۲۹۵ق.) آموخت. پس از فوت شیخ انصاری، مقیم کربلا شد و در آن جا به تدریس و افتاء پرداخت و در مسجدی نزدیک حرم ابوالفضل عباس علیه السلام امامت جماعت را عهده دار شد. وی پنج فرزند پسر داشت که همگی از دانشوران کربلا بودند.
وفات
سید حسین بهبهانی به سال ۱۳۰۰ق. به حج رفت. در بازگشت از حج و در حال عزیمت به مدینه به قصد زیارت قبر پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم در جایی به نام بئر درویش چادر زد و شب را به روز آورد. هنگام شب چون از خیمه بیرون رفت، یکی از اعراب که دشمنی سختی با شیعیان داشت، با کوبیدن عمودی بر سرش او را به قتل رساند. در گزارش صاحب اعیان الشیعه ، تنها به بیرون رفتن شبانه بهبهانی برای قضای حاجت و کشته شدنش به دست یکی از دزدان عرب ، بدون اشاره به تمایلات ضد شیعی قاتل، اشاره شده است. در گزارشی دیگر، کشته شدن بهبهانی در زمان نشستن و استراحت او دانسته شده است. پیکر بهبهانی به مدینه منتقل و در جوار امامان بقیع دفن شد.
آثار
سید حسین بهبهانی آثاری در فقه و اصول و تفسیر نگاشت. این آثار بعدها به سال ۱۳۴۴ق. و در هجوم یکی از امیران دولت عثمانی به خانه فرزندش سیدکاظم (م.۱۳۴۵ق.) در آتش سوخت و از میان رفت.
سید حسین بن ابراهیم حسینی موسوی بهبهانی به سال ۱۲۱۵ق. در بهبهان زاده شد. پدرش سید ابراهیم بارگاهی در بهبهان دارد و نسبش به امیر سید علی معروف به سیاهپوش می رسد که در همدان مدفون است. در زادگاه خود مقدمات فقه و اصول را به پایان برد و سپس راهی نجف شد. نزد استادان بزرگ، از جمله شیخ انصاری (م.۱۲۸۱ق.) فقه و اصول را فراگرفت و از او اجازه اجتهاد گرفت. علوم عقلی را از شیخ حسن برغانی (م.۱۲۹۵ق.) آموخت. پس از فوت شیخ انصاری، مقیم کربلا شد و در آن جا به تدریس و افتاء پرداخت و در مسجدی نزدیک حرم ابوالفضل عباس علیه السلام امامت جماعت را عهده دار شد. وی پنج فرزند پسر داشت که همگی از دانشوران کربلا بودند.
وفات
سید حسین بهبهانی به سال ۱۳۰۰ق. به حج رفت. در بازگشت از حج و در حال عزیمت به مدینه به قصد زیارت قبر پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم در جایی به نام بئر درویش چادر زد و شب را به روز آورد. هنگام شب چون از خیمه بیرون رفت، یکی از اعراب که دشمنی سختی با شیعیان داشت، با کوبیدن عمودی بر سرش او را به قتل رساند. در گزارش صاحب اعیان الشیعه ، تنها به بیرون رفتن شبانه بهبهانی برای قضای حاجت و کشته شدنش به دست یکی از دزدان عرب ، بدون اشاره به تمایلات ضد شیعی قاتل، اشاره شده است. در گزارشی دیگر، کشته شدن بهبهانی در زمان نشستن و استراحت او دانسته شده است. پیکر بهبهانی به مدینه منتقل و در جوار امامان بقیع دفن شد.
آثار
سید حسین بهبهانی آثاری در فقه و اصول و تفسیر نگاشت. این آثار بعدها به سال ۱۳۴۴ق. و در هجوم یکی از امیران دولت عثمانی به خانه فرزندش سیدکاظم (م.۱۳۴۵ق.) در آتش سوخت و از میان رفت.
wikifeqh: سیدحسین_بهبهانی
[ویکی فقه] از عالمان و فقیهان شیعه در قرن سیزدهم ق.، مدفون در بقیع می باشد.
سید حسین بن ابراهیم حسینی موسوی بهبهانی به سال ۱۲۱۵ق. در بهبهان زاده شد. پدرش سید ابراهیم بارگاهی در بهبهان دارد و نسبش به امیر سید علی معروف به سیاهپوش می رسد که در همدان مدفون است. در زادگاه خود مقدمات فقه و اصول را به پایان برد و سپس راهی نجف شد. نزد استادان بزرگ، از جمله شیخ انصاری (م.۱۲۸۱ق.) فقه و اصول را فراگرفت و از او اجازه اجتهاد گرفت. علوم عقلی را از شیخ حسن برغانی (م.۱۲۹۵ق.) آموخت. پس از فوت شیخ انصاری، مقیم کربلا شد و در آن جا به تدریس و افتاء پرداخت و در مسجدی نزدیک حرم ابوالفضل عباس علیه السلام امامت جماعت را عهده دار شد. وی پنج فرزند پسر داشت که همگی از دانشوران کربلا بودند.
سید حسین بن ابراهیم حسینی موسوی بهبهانی به سال ۱۲۱۵ق. در بهبهان زاده شد. پدرش سید ابراهیم بارگاهی در بهبهان دارد و نسبش به امیر سید علی معروف به سیاهپوش می رسد که در همدان مدفون است. در زادگاه خود مقدمات فقه و اصول را به پایان برد و سپس راهی نجف شد. نزد استادان بزرگ، از جمله شیخ انصاری (م.۱۲۸۱ق.) فقه و اصول را فراگرفت و از او اجازه اجتهاد گرفت. علوم عقلی را از شیخ حسن برغانی (م.۱۲۹۵ق.) آموخت. پس از فوت شیخ انصاری، مقیم کربلا شد و در آن جا به تدریس و افتاء پرداخت و در مسجدی نزدیک حرم ابوالفضل عباس علیه السلام امامت جماعت را عهده دار شد. وی پنج فرزند پسر داشت که همگی از دانشوران کربلا بودند.