[ویکی اهل البیت] «مرحوم آیت الله سید مهدی روحانی به حق تکیه گاه بینوایان، حامی مستضعفان و امید درماندگان بود. گمان نمی کنم در میان واژه ها و صفت ها، واژه ای بهتر از پناه بی پناهان، برازنده ی وجود نازنین آن یگانه ی دوران باشد». (یکی از شاگردان)
آیت الله حاج سید مهدی روحانی چهره ای محبوب و آشنا، مدرسی مشهور، تلاش گری ژرف نگر، استادی دلسوز، عالمی عامل، فقیهی مردم دوست، راوی احادیث اهل بیت عصمت علیهم السلام، پاسدار فرهنگ اصیل اسلامی و از ثمرات گرانقدر حوزه ی علمیه ی قم بود. در این مقاله پنجره ای می گشاییم به زندگی آن رادمرد.
23 ذی الحجه الحرام 1343 ق. (1303 ش)، در بیت مرحوم آیت الله حاج سید ابوالحسن روحانی، یکی از علمای محترم قم، کودکی به دنیا آمد که او را «سید مهدی» نام نهادند. دوران کودکی سید مهدی در خانه ای گذشت که مرکز علم، فضیلت و فقاهت بود. این خانه ی قدیمی که عمر آن متجاوز از صد سال است؛ در محله سلطان محمد شریف (گذر قلعه) قرار دارد که از قدیمی ترین محله های قم است.
پدر و مادر سید مهدی از خانواده های اصیل و ریشه دار سادات قم بودند. نیای پدری او مرحوم آیت الله العظمی حاج سید صادق قمی (1255-1338 ق) مرجع دینی مردم در نیمه ی نخست قرن چهاردهم هجری، فقیهی صاحب نفوذ و یگانه مرجع قضاوت و حل و فصل منازعات بود. او پایه گذار بیت شریف «روحانی» و بنیان گذار مسجد و مدرسه ی حاج سید صادق است که همه ی آن ها بیش از صد سال است در قم منشأ آثار و خیر فراوان اند. نیای مادری او مرحوم آیت الله حاج سید فخرالدین حسینی قمی (1281-1363 ق) شیخ العلمای قم و از شاگردان آیت الله میرزا حبیب الله رشتی بود. جلالت قدر، سیادت و کمالاتش بیش از آن است که در این مختصر بگنجد. او بسیار محترم و معظم بود. در استواری حوزه ی علمیه ی قم با آیت الله حاج شیخ عبدالکریم حایری همکاری داشت. وی بر پیکر مرحوم آیت الله حایری نماز خواند و خود نیز پس از وفات در جوار ایشان دفن شد.
اگر سری به کوچه های خاطرات کودکی آیت الله روحانی بزنیم؛ او را عم جزء به دست، در تداوم گام هایی کودکانه، راهی مکتب خانه ی مرحومه ملاباجی مریم بیگم خواهیم دید. این حضور خاطره انگیز که به قصد یادگیری قرآن کریم صورت می گرفت؛ نخستین شراره های علم آموزی را در وجود او شعله ور ساخت. و به مرور ایام، او با گام هایی بلندتر و اراده و همتی والاتر، جاده های پر پیچ و خم سرزمین دانش را طی کرد. پس از دوران کودکی و نوجوانی، در اوج استبداد رضاخانی و زمانی که کیان حوزه های علمیه در خطر بود و کمتر کسی به تحصیل علوم دینی رغبت می کرد؛ به فراگیری دانش دینی روی آورد. عمده ی ادبیات و سطوح را نزد حضرات بزرگوار: حاج سید مرتضی علوی فریدنی (حاشیه و شرح شمسیه)، میرزا محمدعلی ادیب تهرانی (مطول)، حاج شیخ جعفر صبوری قمی و بیشتر حاج شیخ عبدالرزاق قاینی (از سیوطی تا شرح لمعه) آموخت و این درس ها را با مرحوم آیت الله حاج شیخ محمد حسینی قاینی مباحثه می کرد.
در 19 سالگی (1362 ق) به نجف اشرف مهاجرت کرد و بخش اعظم سطوح عالی را از حضرات آیات: میرزا حسن یزدی (رسائل)، سید یحیی مدرسی یزدی، (مکاسب) و میرزا باقر زنجانی (کفایه) فراگرفت. در بازگشت به قم (1370 ق) قسمت های برجای مانده ی رسائل (برائت و اشتغال) را از حضرت امام خمینی قدس سره و مکاسب را از آیت الله قاینی و بخشی از جلد اول کفایه را از آیت الله حاج شیخ محمدعلی حایری کرمانی آموخت. سپس در محضر آیات عظام:
آیت الله حاج سید مهدی روحانی چهره ای محبوب و آشنا، مدرسی مشهور، تلاش گری ژرف نگر، استادی دلسوز، عالمی عامل، فقیهی مردم دوست، راوی احادیث اهل بیت عصمت علیهم السلام، پاسدار فرهنگ اصیل اسلامی و از ثمرات گرانقدر حوزه ی علمیه ی قم بود. در این مقاله پنجره ای می گشاییم به زندگی آن رادمرد.
23 ذی الحجه الحرام 1343 ق. (1303 ش)، در بیت مرحوم آیت الله حاج سید ابوالحسن روحانی، یکی از علمای محترم قم، کودکی به دنیا آمد که او را «سید مهدی» نام نهادند. دوران کودکی سید مهدی در خانه ای گذشت که مرکز علم، فضیلت و فقاهت بود. این خانه ی قدیمی که عمر آن متجاوز از صد سال است؛ در محله سلطان محمد شریف (گذر قلعه) قرار دارد که از قدیمی ترین محله های قم است.
پدر و مادر سید مهدی از خانواده های اصیل و ریشه دار سادات قم بودند. نیای پدری او مرحوم آیت الله العظمی حاج سید صادق قمی (1255-1338 ق) مرجع دینی مردم در نیمه ی نخست قرن چهاردهم هجری، فقیهی صاحب نفوذ و یگانه مرجع قضاوت و حل و فصل منازعات بود. او پایه گذار بیت شریف «روحانی» و بنیان گذار مسجد و مدرسه ی حاج سید صادق است که همه ی آن ها بیش از صد سال است در قم منشأ آثار و خیر فراوان اند. نیای مادری او مرحوم آیت الله حاج سید فخرالدین حسینی قمی (1281-1363 ق) شیخ العلمای قم و از شاگردان آیت الله میرزا حبیب الله رشتی بود. جلالت قدر، سیادت و کمالاتش بیش از آن است که در این مختصر بگنجد. او بسیار محترم و معظم بود. در استواری حوزه ی علمیه ی قم با آیت الله حاج شیخ عبدالکریم حایری همکاری داشت. وی بر پیکر مرحوم آیت الله حایری نماز خواند و خود نیز پس از وفات در جوار ایشان دفن شد.
اگر سری به کوچه های خاطرات کودکی آیت الله روحانی بزنیم؛ او را عم جزء به دست، در تداوم گام هایی کودکانه، راهی مکتب خانه ی مرحومه ملاباجی مریم بیگم خواهیم دید. این حضور خاطره انگیز که به قصد یادگیری قرآن کریم صورت می گرفت؛ نخستین شراره های علم آموزی را در وجود او شعله ور ساخت. و به مرور ایام، او با گام هایی بلندتر و اراده و همتی والاتر، جاده های پر پیچ و خم سرزمین دانش را طی کرد. پس از دوران کودکی و نوجوانی، در اوج استبداد رضاخانی و زمانی که کیان حوزه های علمیه در خطر بود و کمتر کسی به تحصیل علوم دینی رغبت می کرد؛ به فراگیری دانش دینی روی آورد. عمده ی ادبیات و سطوح را نزد حضرات بزرگوار: حاج سید مرتضی علوی فریدنی (حاشیه و شرح شمسیه)، میرزا محمدعلی ادیب تهرانی (مطول)، حاج شیخ جعفر صبوری قمی و بیشتر حاج شیخ عبدالرزاق قاینی (از سیوطی تا شرح لمعه) آموخت و این درس ها را با مرحوم آیت الله حاج شیخ محمد حسینی قاینی مباحثه می کرد.
در 19 سالگی (1362 ق) به نجف اشرف مهاجرت کرد و بخش اعظم سطوح عالی را از حضرات آیات: میرزا حسن یزدی (رسائل)، سید یحیی مدرسی یزدی، (مکاسب) و میرزا باقر زنجانی (کفایه) فراگرفت. در بازگشت به قم (1370 ق) قسمت های برجای مانده ی رسائل (برائت و اشتغال) را از حضرت امام خمینی قدس سره و مکاسب را از آیت الله قاینی و بخشی از جلد اول کفایه را از آیت الله حاج شیخ محمدعلی حایری کرمانی آموخت. سپس در محضر آیات عظام:
wikiahlb: سید_مهدى_روحانى