سید محمدصادق حسینی تهرانی لاله زاری

[ویکی اهل البیت] آیت الله حاج سید محمدصادق حسینی طهرانی عالمی عامل، مدیری مدبر، مربی ای آگاه، سخنوری شجاع و خداترس، فقیهی زمان شناس و دقیق، مجاهدی قوی النّفس بود که به درجه اجتهاد نائل آمد.
آیت الله حاج سید محمدصادق لاله زاری، فرزند آیت الله حاج سید ابراهیم، فرزند سید علی اصغر حسینی تهرانی عالمی فاضل و کاملی جلیل بود. وی در سال 1300 ق در سامرا دیده به جهان گشود و در سایه مراقبت و تربیت پدر دانشورش پرروش یافت.
وی در شهر مذهبی سامرا به دنیا آمد. این شهر، یکی از شهرهای عراق است و در 130 کیلومتری شمال بغداد قرار دارد. مرقد مطهر دو امام معصوم، حضرت امام هادی و حضرت امام حسن عسکری علیهماالسلام، آن جا است و غیبت صغری و غیبت کبری امام زمان علیه السلام از این شهر آغاز شد. این شهر مقدس مدت ها ناحیه مقدسه نامیده می شد و مرکز نواب اربعه بود. سامرا هر چند از نظر تاریخی و حوادث رابطه تنگاتنگ با شیعیان دوازده امامی دارد، ولی هم اکنون اکثر ساکنان آن را اهل تسنن تشکیل می دهند. پس از هجرت میرزای بزرگ به سامرا و تأسیس حوزه علمیه سامرا، شاگردان، اصحاب آشنایان و بسیاری دیگر از طالبان علم در اوایل سال 1292 ق. از نجف اشرف و سایر بلاد به آن جا کوچ کردند و این حوزه نوپا با ورود آنان روز به روز رونق تازه ای یافت.
یکی از افرادی که در این میان به سامرا هجرت کرد، سید ابراهیم حسینی تهرانی بود. وی عالمی جلیل القدر و فقیهی بزرگوار بود که در روستای شهران، از توابع تهران، به دنیا آمد و در اوایل عمرش در حدود سال 1300 ق. به سامرا مشرف شد و تحت تعلیم تربیت میرزای شیرازی قرار گرفت. وی سپس با خواهر علامه میرزا محمد تهرانی عسکری ازدواج کرد.
وی علاوه بر درس میرزای شیرازی، در درس علامه سید محمد طباطبایی فشارکی اصفهانی نیز حاضر می شد و تا هشت سال بعد از وفات میرزا در سامرا بود. آن گاه به قصد زیارت امام رضا علیه السلام به ایران آمد و سپس در تهران مقیم شد و به اقامه نماز جماعت و نشر احکام و رسیدگی به امور مردم از خاص و عام پرداخت. او عالمی هوشیار و بیداردل بود که جامعه را از خدمات علمی و عمرانی مذهبی خود بهره مند ساخت. و از جمله خدمات وی بنیان نهادن مسجد لاله زار در خیابان لاله زار تهران است. او در اواخر عمر، دوباره توفیق تشرف به سامرا را پیدا کرد و بیش از یک سال در آن جا توقف نمود، سپس به تهران بازگشت و پس از مدت کوتاهی در ذی الحجه سال 1332 ق به بهشت جاودان شتافت. پس از مرگ، فرزند بزرگ او (سید محمدصادق) که وصی پدر گشت، پیکر او را به قم انتقال داد و او را در ایوان آیینه حضرت معصومه علیهاالسلام به خاک سپرد.
والده ماجده ایشان بانو رقیّه فرزند سید محمدتقی تهرانی بوده اند که از طرف پدر از سلسله سادات و نسل مطهر رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم و از خاندانی صالح و باتقوا بوده اند.
مادر سید محمدصادق که دوستدار علم و فضیلت بود، در محیطی علمی و فرهنگی رشد یافت. مادر سید محمدصادق به همراه مادرش (مادربزرگ مادری سید محمدصادق) که بانویی دانشمند و در حسابرسی امور بسیار آگاه و کاردان و امین بود، بخشی از امور دفتر وجوهات میرزای بزرگ بر عهده داشت و در خانه میرزا زندگی می کرد.
محمدصادق، دوران کودکی را در زادگاهش سپری کرد و در محضر پر از صفا و معنویت پدر، شروع به فراگیری علوم نمود و دروس مقدمات و قسمتی از سطوح را نزد وی و بعضی از فضلای سامرا فراگرفت. او در حدود سال 1320 ق. همراه پدر به تهران سفر کرد و نزد علمای این شهر، فقه و اصول و بعضی از علوم دیگر را تکمیل نمود.