[ویکی فقه] علامه آیت الله حاج سید محمد حسین حسینی طهرانی معروف به علامه طهرانی (۱۳۰۵ تهران ـ ۱۳۷۴ مشهد) عارف ، حکیم ، فقیه و از علمای معاصر می باشد.
علامه آیت الله حاج سید محمد حسین حسینی طهرانی فرزند مرحوم آیت الله حاج سید محمد صادق حسینی طهرانی در بیست و چهارم محرم الحرام سال ۱۳۴۵ ه ق در تهران در خانواده تقوا و ورع دیده به جهان گشود؛ دوران کودکی و نوجوانی را تحت رعایت پدر بزرگوارشان طی نموده و تحصیلات خود را در مقطع آموزش متوسطه در رشته مکانیک با موفقیتی چشمگیر به اتمام رسانید؛ در آن زمان از میان هجده پیشنهادی که جهت ادامه تحصیل درخارج و اخذ مسئولیت های مهم در زمینه های مختلف به ایشان داده شده بود طلبگی را اختیار نموده و در سفری به مشهد الرضا علیه السّلام بدست دائی پدرشان مرحوم آقا میرزا محمد طهرانی (صاحب کتاب مستدرک البحار ) معمم شدند و در مراجعت با تهیه ما یحتاج اولیه جهت شروع دروس خود، در سنه ۱۳۶۴ ه ق به صوب قم حرکت نمودند. ایشان در سیر علمی خود در حوزه ی قم از محضر اساتیدی چون آیت الله حاج شیخ عبدالجواد سدهی ، آیت الله حاج سید رضا بهاء الدینی ، آیت الله سید محمد داماد ، آیت الله سید محمد حجت و آیت الله حاج آقا حسین بروجردی استفاده های شایانی بردند و از همان دوران ابتدائی تحصیل در زمره اولین تلامذه سند الایمان و الایقان، فخر العلماء و عماد الفقهاء حضرت علامه طباطبائی (قدس الله نفسه الزکیه) در آمدند و تحت تربیت علمی و سلوکی ایشان قرار گرفتند.
هجرت به نجف
پس از هفت سال تلاش علمی و مجاهدات عملی در حوزه علمیه قم و نیل به درجه اجتهاد ، جهت تکمیل دروس خویش عزم هجرت به آستان مولی الموحدین امیرالمومنین علی علیه السّلام را می نمایند و در این راستا از محضر استادشان مرحوم علامه طباطبائی کسب تکلیف کرده؛ مرحوم علامه در ضمن نامه ای با بیانی بدیع خطاب به ایشان می فرمایند: «... ولی با این همه چنانچه قلبتان هم قاعدتا باید شهادت بدهد، هیچگاه صورت پر مهر جنابعالی فراموش بنده نمی شود؛ و لولا اینکه موضوع آستان عرش بنیان حضرت امیر علیه السّلام بود، بنده هیچگونه رای به مسافرت جنابعالی نه در مقام شور ونه به حسب تصور نمی دادم، بهر حال و اجمالا دل بنده پیوسته پیش شماست...»
حریم قدس، ص۸۰.
اوقات بر این منوال سپری می شد تا آن که دست تقدیر در نیمه شعبان سنه ۱۳۷۶ ه ق افق جدیدی از بحار معرفت به رویش گشود و برگ زرین دیگری بر اوراق حیات جاودانه اش بیفزود؛ او به ملاقات فرید عصر و حسنه دهر، مولی الاولیاء و قدوة العرفاء، الذی لم یات بمثله الزمان، حضرت حاج سید هاشم حداد (قدس الله نفسه الزکیة) مشرف می شود؛ در بدو ورود بر ایشان در آن دکان محقر آهنگری و نعل سازی با بیانی سراسر تواضع، عشق و شور و شوق و بهاء و بهجت عرضه می دارد: «آمده ام تا نعلی هم به پای من بکوبید»
روح مجرد، ص۲۷.
...
علامه آیت الله حاج سید محمد حسین حسینی طهرانی فرزند مرحوم آیت الله حاج سید محمد صادق حسینی طهرانی در بیست و چهارم محرم الحرام سال ۱۳۴۵ ه ق در تهران در خانواده تقوا و ورع دیده به جهان گشود؛ دوران کودکی و نوجوانی را تحت رعایت پدر بزرگوارشان طی نموده و تحصیلات خود را در مقطع آموزش متوسطه در رشته مکانیک با موفقیتی چشمگیر به اتمام رسانید؛ در آن زمان از میان هجده پیشنهادی که جهت ادامه تحصیل درخارج و اخذ مسئولیت های مهم در زمینه های مختلف به ایشان داده شده بود طلبگی را اختیار نموده و در سفری به مشهد الرضا علیه السّلام بدست دائی پدرشان مرحوم آقا میرزا محمد طهرانی (صاحب کتاب مستدرک البحار ) معمم شدند و در مراجعت با تهیه ما یحتاج اولیه جهت شروع دروس خود، در سنه ۱۳۶۴ ه ق به صوب قم حرکت نمودند. ایشان در سیر علمی خود در حوزه ی قم از محضر اساتیدی چون آیت الله حاج شیخ عبدالجواد سدهی ، آیت الله حاج سید رضا بهاء الدینی ، آیت الله سید محمد داماد ، آیت الله سید محمد حجت و آیت الله حاج آقا حسین بروجردی استفاده های شایانی بردند و از همان دوران ابتدائی تحصیل در زمره اولین تلامذه سند الایمان و الایقان، فخر العلماء و عماد الفقهاء حضرت علامه طباطبائی (قدس الله نفسه الزکیه) در آمدند و تحت تربیت علمی و سلوکی ایشان قرار گرفتند.
هجرت به نجف
پس از هفت سال تلاش علمی و مجاهدات عملی در حوزه علمیه قم و نیل به درجه اجتهاد ، جهت تکمیل دروس خویش عزم هجرت به آستان مولی الموحدین امیرالمومنین علی علیه السّلام را می نمایند و در این راستا از محضر استادشان مرحوم علامه طباطبائی کسب تکلیف کرده؛ مرحوم علامه در ضمن نامه ای با بیانی بدیع خطاب به ایشان می فرمایند: «... ولی با این همه چنانچه قلبتان هم قاعدتا باید شهادت بدهد، هیچگاه صورت پر مهر جنابعالی فراموش بنده نمی شود؛ و لولا اینکه موضوع آستان عرش بنیان حضرت امیر علیه السّلام بود، بنده هیچگونه رای به مسافرت جنابعالی نه در مقام شور ونه به حسب تصور نمی دادم، بهر حال و اجمالا دل بنده پیوسته پیش شماست...»
حریم قدس، ص۸۰.
اوقات بر این منوال سپری می شد تا آن که دست تقدیر در نیمه شعبان سنه ۱۳۷۶ ه ق افق جدیدی از بحار معرفت به رویش گشود و برگ زرین دیگری بر اوراق حیات جاودانه اش بیفزود؛ او به ملاقات فرید عصر و حسنه دهر، مولی الاولیاء و قدوة العرفاء، الذی لم یات بمثله الزمان، حضرت حاج سید هاشم حداد (قدس الله نفسه الزکیة) مشرف می شود؛ در بدو ورود بر ایشان در آن دکان محقر آهنگری و نعل سازی با بیانی سراسر تواضع، عشق و شور و شوق و بهاء و بهجت عرضه می دارد: «آمده ام تا نعلی هم به پای من بکوبید»
روح مجرد، ص۲۷.
...
wikifeqh: آیت_الله_سید_محمد_حسین_طهرانی