سید دلدار

دانشنامه اسلامی

[ویکی اهل البیت] سید دلدار علی نقوی فرزند محمد معین نقوی هندوستانی، معروف به سید دلدار یکی از اعلام بزرگ شیعه در کشور هندوستان بود. سید دلدار عالمی فاضل و فقیهی مجتهد و مفسری حکیم بود که در تمام فنون عقلی و نقلی مهارت یافت. خاندان دلدار علی نقوی از سادات جلیل و از اکابر علمای مکتب تشیع در کشور پهناور هند بودند. نسبش با بیست و دو واسطه به حضرت امام هادی علیه السلام منتهی می شود. اغلب صاحب تراجم علما و مراجع بزرگ در شأن و مقام و اوصاف این بزرگوار و خاندان معظم او قلم فرسائی دارند. صاحب جواهر در آثارش با ذکر عناوینی از قبیل: علامه فائق، کتاب الله ناطق، خاتم المجتهدین، حجت الله علی العالمین، آیت الله العظمی فی الاولین والآخرین... او را متذکر است.
نوشته اند در سال 166 در قصبه نصیرآباد هند متولد شد و در هندوستان نزد پدر عالم خویش مقدمات علوم را به پایان برد و در عتبات در عداد افاضل شاگردان وحید بهبهانی، سید بحرالعلوم، سید صاحب ریاض، سید شهرستانی و دیگر اساتید از گلستان علما گلها چید و بلبلان این مکتب نواها شنید و پس از آن که جامع علوم مختلف گردید و به فضائل و مکارم اخلاقی زیور یافت به دیار خویش بازگشت و خاک هند را چراغی منور گشت و از خود آثاری گرانبها در همه شئون به جا گذاشت. سید دلدار در ترویج مذهب جعفری، ایجاد آثار و ابنیه، مساجد و حسینیه، تهیه کتاب و کتابخانه گامهای مؤثری برداشت.
از تألیفات سودمند اوست: منتهی الافکار، مسکن القلوب، حسام الاسلام، دعائم الاسلام، آثارة الاحزان و شهاب ثاقب. سید بعد از عمری خدمات گوناگون در سال 1235 در سن شصت و نه سالگی وفات نمود و در حسینیه معروف هند (لکهنو) به خاک سپرده شد.
پدرش سید محمد نقوی از اجله سادات و اعلام معروف هند بود. دلدار پس از وفات، فرزندانی عالم و دانشمند به نام محمد مشهور به سلطان العلما یکی از اعلام مشهور جهان تشیع در هندوستان بود. آن جناب فقیهی کامل و مجتهدی جامع و صاحب تصانیفی مانند: احیاء الاجتهاد، بضاعة مزجاة، گوهر شاهوار = در اصول و فقه و مناقب ائمه اطهار علیهم السلام می باشد.
سرانجام در سال 1248 در لکهنو وفات نمود. دومین فرزند او سید علی از قراء وحید عصر خویش بود که در تجوید قرآن مجید و در مراثی سالار شهیدان آثاری به جا گذاشت و در سال 1259 در کربلا وفات نمود. سومین آنها حسن بن علی عالمی فاضل و عابدی خاشع، مدام در خدمت مردم بود و آثاری مانند کتاب باقیات الصالحات، تذکرة الشیوخ، تحریر اقلدیس و غیره را از خویش به جا گذاشت و در سال 1260 در هندوستان وفات نمود. و اما چهارمین فرزند سید دلدار خود آیتی است کبری، دانشمندی جامع و فقیهی کامل و مفسری محدث، در هوش و استعداد نادره زمان و اعجوبه دوران که در فضائل علمی و کمالات معنوی شهره آفاق گردید.
نوشته اند سید حسین در سن هفده سالگی به درجه اجتهاد رسید و عمری از محضرش بهره ها بردند و دانش ها آموختند و از آثار او عاشقان دانش جرعه ها نوشیدند و از او و دودمانش فضیلت ها به ارث بردند. خاندان دلدار علی مخصوصاً دودمان وی مانند سید محمد قلی خان هندوستان را نورافزا گشتند و یادگارانی ارزشمند از آل رسول به این دیار گردیدند که در هند و بلاد اسلامی دلدار نه یک دلدار بلکه هزاران دلدار از احفاد او.
همانگونه که از نسل سجاد، نه فقط یک باقر بلکه میلیونها شکافنده دانش و میلیونها معلم پرورش. تا بینی دشمن به خاک ساید و سپس معنی ابتر داند. دانشمند اخیر را آثاری است که اهم آنها عبارت است از: آمالی در تفسیر و مواعظ، روضة الاحکام در فقه، فوائد الحسنیه در تصحیح عقاید، تجزی در اجتهاد، حدیقه در مسائل و فروع، طرد معاندین، تفاسیر آیات و سور، مجالس مفجعه در مصائب عترة طاهره و... این سید بزرگوار سرانجام در سال 1273 در سن 62 سالگی در هند وفات نمود و در حسینیه لکهنو به خاک سپرده شد.

پیشنهاد کاربران

بپرس