[ویکی اهل البیت] تبار آیت الله رفیعی قزوینی از خاندان های علمی شیعه در قزوین است. آنان از سادات حسینی به شمار می آیند و از ذریه سید میرزا محمدزمان طالقانی قزوینی، از اکابر علمای عصر خویش و از شاگردان ملا خلیل قزوینی اند.
سید میرزا رفیع (متوفی 1272 هـ.ق) از فرزندان سید محمدباقر، از مجتهدان و حکمای الهی عصر خویش بود که نامش عنوان این خاندان جلیل گشت. بدین ترتیب این سلسله به «آل رفیعی» شهرت یافتند.
نسب آیت الله سید ابوالحسن رفیعی قزوینی با یک واسطه به سید میرزا رفیع می رسد و سیادت و علم را از این تبار پاک به ارث برده است؛ «سید میرزا رفیع - سید ابراهیم - سید ابوالحسن رفیعی قزوینی». نسب مادری اش نیز به واسطه آیت الله حاج سید علی مجتهد قزوینی به «آیت الله سید ابراهیم» می رسد.
واژه خجسته ابوالحسن، کنیه پنج تن از امامان شیعه علیهم السلام است که به ترتیب عبارتند از:
لذا وقتی خانواده ای نام «ابوالحسن» را بر فرزند خویش می نهد، به یادکرد پنج تن از ائمه اطهار علیهم السلام این نام را انتخاب می کند. آل رفیعی نیز که از سادات پاک سرشت قزوین هستند، پس از تولد «سید ابوالحسن» در سال 1310 هـ.ق برابر 1268 هـ.ش با انتخاب این نام، یاد پیشوایان علم و تقوا را پاس می دارند.
پدر سید ابوالحسن که از خاندان علم و از پارسایان عصر خویش است، تربیت آغازین فرزند را خود بر عهده می گیرد و با نام خدا «گوهر معرفت» را به وی می آموزد و جان ابوالحسن را با خالق هستی بخش آشنا می سازد. آقا سید ابراهیم تصمیم می گیرد تا فرزند را پیش از آموزش الفبای نگارشی و علم آموزی از طریق کتاب و کتابخوانی، با پدیده های جهان خلقت آشنا سازد و او را به پدیدآورنده بزرگ آن ها رهنمون باشد.
حوزه علمیه قزوین که سابقه تاریخی آن به قرن سوم هجری می رسد از باشکوه ترین حوزه های جهان تشیع که با تربیت فرزانگان نامدار چون؛ احمد بن ابراهیم قزوینی و حسین بن ابراهیم قزوینی بر تارک جهان علم می رخشد و در طول تاریخ صدها دانشمند را در خود جای داده و به تربیت دانش پژوهان و دانشجویان پرداخته است.
سید ابوالحسن با راهنمایی پدر به تحصیل دانش های رایج می پردازد. دانش پژوه آل رفیعی درصدد است تا با فراگیری آن ها جامع علوم عقلی و نقلی شود. از این رو در مکتب درسی فقیهان، اصولیان، ریاضیدانان، حکیمان و عارفان حاضر می آید.
سید میرزا رفیع (متوفی 1272 هـ.ق) از فرزندان سید محمدباقر، از مجتهدان و حکمای الهی عصر خویش بود که نامش عنوان این خاندان جلیل گشت. بدین ترتیب این سلسله به «آل رفیعی» شهرت یافتند.
نسب آیت الله سید ابوالحسن رفیعی قزوینی با یک واسطه به سید میرزا رفیع می رسد و سیادت و علم را از این تبار پاک به ارث برده است؛ «سید میرزا رفیع - سید ابراهیم - سید ابوالحسن رفیعی قزوینی». نسب مادری اش نیز به واسطه آیت الله حاج سید علی مجتهد قزوینی به «آیت الله سید ابراهیم» می رسد.
واژه خجسته ابوالحسن، کنیه پنج تن از امامان شیعه علیهم السلام است که به ترتیب عبارتند از:
لذا وقتی خانواده ای نام «ابوالحسن» را بر فرزند خویش می نهد، به یادکرد پنج تن از ائمه اطهار علیهم السلام این نام را انتخاب می کند. آل رفیعی نیز که از سادات پاک سرشت قزوین هستند، پس از تولد «سید ابوالحسن» در سال 1310 هـ.ق برابر 1268 هـ.ش با انتخاب این نام، یاد پیشوایان علم و تقوا را پاس می دارند.
پدر سید ابوالحسن که از خاندان علم و از پارسایان عصر خویش است، تربیت آغازین فرزند را خود بر عهده می گیرد و با نام خدا «گوهر معرفت» را به وی می آموزد و جان ابوالحسن را با خالق هستی بخش آشنا می سازد. آقا سید ابراهیم تصمیم می گیرد تا فرزند را پیش از آموزش الفبای نگارشی و علم آموزی از طریق کتاب و کتابخوانی، با پدیده های جهان خلقت آشنا سازد و او را به پدیدآورنده بزرگ آن ها رهنمون باشد.
حوزه علمیه قزوین که سابقه تاریخی آن به قرن سوم هجری می رسد از باشکوه ترین حوزه های جهان تشیع که با تربیت فرزانگان نامدار چون؛ احمد بن ابراهیم قزوینی و حسین بن ابراهیم قزوینی بر تارک جهان علم می رخشد و در طول تاریخ صدها دانشمند را در خود جای داده و به تربیت دانش پژوهان و دانشجویان پرداخته است.
سید ابوالحسن با راهنمایی پدر به تحصیل دانش های رایج می پردازد. دانش پژوه آل رفیعی درصدد است تا با فراگیری آن ها جامع علوم عقلی و نقلی شود. از این رو در مکتب درسی فقیهان، اصولیان، ریاضیدانان، حکیمان و عارفان حاضر می آید.
wikiahlb: سید_ابوالحسن_رفیعى_قزوینى