سیاره های بیرونی

سیاره های بیرونی سیاره هایی از سامانهٔ خورشیدی هستند که بیرون از کمربند استروییدی قرار گرفته اند. سیاره های بیرونی همگی از گونه گازی هستند. این سیاره ها شامل مشتری، زحل، اورانوس و نپتون، سیاره های پنجم تا هشتم سامانه خورشیدی، می شود. منجمان باستانی تنها دو سیاره نخست یعنی مشتری و زحل را مشاهده نموده بودند.
نخستین سیاره بیرونی مشتری است که به عنوان پنجمین سیاره سامانه خورشیدی، با حجمی بالغ بر ۱۳۰۰ برابر زمین، بزرگ ترین سیاره آن به حساب می آید. این سیاره مواد بیشتری از مجموع تمامی سیاره های دیگر سامانه خورشیدی در خود دارد. مشتری یکی از درخشان ترین اجسام در آسمان شب است و حتی کوچک ترین تلسکوپ ها نیز قادر به رصد حلقه های حول آن هستند. سطح و درون مشتری غالباً از هیدروژن و هلیوم تشکیل شده است. مشتری در میانگین فاصله ۷۷۸ میلیون کیلومتری از خورشید قرار دارد ( بیش از پنج برابر فاصله زمین تا خورشید ) و طول زمان چرخش آن به دور خورشید معادل ۱۱٫۸۶ سال زمین است.
زحل دومین سیاره بیرونی و دومین سیاره بزرگ سامانه خورشیدی است که در ردیف ششم سیاره های این سامانه قرار دارد. زحل دورترین سیاره ای بود که منجمان باستانی قادر به مشاهده آن بودند. سطح این سیاره از به صورت گاز است و غالباً از هیدروژن تشکیل می گردد. درون سیاره از هیدرون مایع مشتکل است.
اورانوس سومین سیاره بیرونی و سومین سیاره بزرگ سامانه خورشیدی است که در ردیف هفتم سیاره های این سامانه قرار دارد. امکان مشاهده اورانوس برای منجمان باستانی وجود نداشت. چرخش اورانوس به دور خود، به شکل نامعمولی، تقریباً به صورت موازی با محور چرخش آن به دور خورشید صورت می پذیرد. همانند مشتری و زحل، اورانوس نیز ساختار جامدی ندارد و از هیدروژن، هلیوم، آب و سایر ترکیبات تشکیل می گردد.
نپتون چهارمین سیاره بیرونی و دورترین سیاره به خورشید در سامانه حول آن است. این سیاره در فاصله ای بالغ بر ۴ میلیارد کیلومتر از زمین تا میانه سده نوزدهم کشف نشده باقی مانده بود. نپتون کوچک ترین سیاره بیرونی و متراکم ترین آن هاست. با این حال نپتون نیز یک غول گازی است و غالباً از هیدروژن و مقداری هلیوم تشکیل گردیده است. چرخش نپتون به دور خود و تشکیل شب و روز آن تنها در عرض ۱۶ ساعت اتفاق می افتد.