سکونت پذیری قمرهای طبیعی

دانشنامه عمومی

سکونت پذیری قمرهای طبیعی شامل مطالعه پتانسیل یک قمر در فراهم کردن زیستگاه برای زندگی است. انتظار می رود که تعداد قمرهای طبیعی با اختلاف زیادی از سیارات بیشتر باشد، بنابراین مطالعه این موضوع در اخترزیست شناسی و جستجوی زیست فرازمینی مهم است. با این حال، متغیرهای محیطی قابل توجهی در مورد قمرها وجود دارد.
پیش بینی می شود که پارامترها برای زیستگاه های سطحی با پارامترهای سیاراتی مانند زمین شامل ویژگی های ستاره ای، مدار، جرم سیاره ، اتمسفر و زمین شناسی قابل مقایسه باشد. از میان قمرهای طبیعی که در کمربند حیات منظومه شمسی وجود دارند، ماه، دو قمر مریخ ( اگرچه برخی تخمین ها این دو را خارج از این دسته بندی می دانند ) [ ۱] و قمرهای ریزسیاره ای متعدد، همگی فاقد شرایط برای آب های سطحی هستند. بر خلاف زمین، تمام قمرهای منظومه شمسی دارای قفل کشندی هستند و هنوز مشخص نیست که این نیروهای کشندی تا چه اندازه بر زیست پذیری تأثیر می گذارند.
آنالوگ زمین
• Kepler - 1625b I ، ماه فراخورشیدی احتمالی سیاره فراخورشیدی کپلر - 1625 بی
اختربیولوژی
• کمربند حیات
• زیست پذیری سیاره ای
زیست پذیری سامانه های ستاره ای دوگانه
• سکونت پذیری سامانه های ستاره ای نوترونی
عکس سکونت پذیری قمرهای طبیعیعکس سکونت پذیری قمرهای طبیعی
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف

پیشنهاد کاربران

بپرس