سومین جنگ بردگان

سومین جنگ بردگان ( به انگلیسی: Third Servile War ) ( ۷۳–۷۱ پیش از میلاد ) آخرین سری از جنگ های ناموفق و بی ارتباط با گذشتهٔ بردگان شورشی علیه جمهوری روم بود که عمدتاً به جنگ های بردگان روم شهرت دارد. پلوتارک تاریخ نگار رومی این جنگ ها را نیز جنگ گلادیاتورها و جنگ اسپارتاکوس نامیده است. سومین جنگ بردگان تنها جنگی بود که مستقیماً قلب ایتالیا، یعنی رم، را تهدید می کرد. پیروزی های مکرر و رشد سریع شمار گروه های بردگان شورشی علیه روم بین سال های ۷۳ تا ۷۱ پیش از میلاد زنگ خطر را برای رومیان دوچندان می کرد. در نهایت کراسوس توانست به تنهایی و با ایجاد حملات نظامی متمرکز شورشیان را از پا درآورد، اما شورشیان توانستند در سال های بعد از جنگ به طور غیرمستقیم بر روی سیاست های رومیان اثر بگذارند.
در بین سال های ۷۳ تا ۷۱ پیش از میلاد؛ گروهی از بردگان فراری - که در اصل ۷۸ نفر گلادیاتور فراری بودند که تبدیل به یک گروه ۱۲۰ هزار نفره شامل مردان، زنان و کودکان شدند - بدون هیچ مجازاتی تحت رهبری چندین نفر که معروف ترینشان اسپارتاکوس بود، به ایتالیا حمله کردند. بدن های نیرومند این گلادیاتورها همواره به طرز شگفت آوری همچون سلاحی نیرومند در بین آن ها بود و بارها نشان دادند که قادر به مقابله با نیروهای مختلف از نیروهای کمپنی هایی و شبه نظامیان رومی گرفته تا سپاهیان تعلیم دیده تحت فرمان کنسول سیاسی امپراتوری روم. «پلوتارک» بر این باور است که همه تلاش بردگان بر این بوده که همراه بردگان رومی از اربابان خود رها شده و به سمت «گوال» ( کشورهای بلژیک و فرانسه امروزی ) فرار کنند؛ درحالیکه «آپیان و فلوروس» ( تاریخ نگار ) بر این باورند که قصد اصلی بردگان ایجاد جنگ داخلی در روم برای فتح کامل آن توسط بردگان بوده است[ ۱] . نگرانی سنای روم از موفقیت های نظامی بردگان و غارت شهرهای روم و اطراف آن، نهایتاً باعث شد که روم هشت سپاه خود را تحت فرماندهی بی رحم ولی مؤثر کراسوس اعزام کند. جنگ در سال ۷۱ پیش از میلاد تمام شد. زمانیکه اسپارتاکوس بعد از یک نبرد طولانی و تلخ و عقب نشینی در مقابل سپاهیان کراسوس به این موضوع پی برد که قرار است سپاهیان مگنوس و وارو نیز وارد جنگ شوند تا آن ها را به دام بی اندازند، نهایتاً تمام نیروهای خود را علیه سپاهیان کراسوس اعزام کرد که با شکست سختی رو به رو شد. سومین جنگ بردگان تأثیر بسزایی روی تاریخ کهن روم و کارنامه کاری کراسوس و پومپی داشت. هر دو این نفرات از پیروزی خود مقابل شورشیان در اهداف سیاسی خود استفاده کردند. آنها با اتکا به محبوبیت بین مردم و میزان قدرتشان در ارتش انتخابات سنای روم را در سال ۷۰ پیش از میلاد به نفع خود تمام کردند. اقدامات این دو به عنوان اعضای سنا سهم بسزایی در نابودی نهادهای سیاسی روم داشت و در نهایت منجر به تبدیل جمهوری روم به امپراتوری روم شد.