[ویکی فقه] اِبْراهیم، نام چهاردهمین سوره از قرآن مجید با ۵۲ آیه که در شمارۀ آیات آن اختلاف است: قرّاء بصره ۵۱ آیه، کوفه ۵۲، مدینه ۵۴، شام ۵۵ و دیگر قرّاء ۵۰ آیه ذکر کرده اند. از آن در باب صلات سخن رفته است.
این سوره «با استناد به اقوال محکم تر» هفتاد و دومین سورۀ نازل شدۀ قرآن است که از ۸۳۱ کلمه و ۳۴۳۴ حرف ترکیب یافته است
وجه تسمیه
در وجه تسمیۀ آن گفته اند که چون در آن از مأموریت حضرت ابراهیم (ع) برای ساختن خانۀ کعبه و دعاهای وی سخن به میان آمده، ابراهیم نامیده شده است. علامه صاوی در حاشیۀ خود بر تفسیرالجلالین پس از ذکر این وجه، در ردّ اشکالی که بر آن نامگذاری کرده اند، می افزاید که نامگذاری سوره ها نوقیفی است. مفسران سورۀ ابراهیم، جز دو آیه ۲۸ و ۲۹، آن را مکّی دانسته اند و غالب آنان معتقدند که این دو آیه مدنی است و به روایت ابن عباس و قتاده دربارۀ مشرکان کشته شده در بدر نازل شده است
نزول سوره
اما دربارۀ زمان نزول سوره اتفاق نظر نیست. براساس روایت مجاهد سورۀ ابراهیم پس از سوره نوح و پیش از سوره سجده ، بنابر روایت عبدالله بن مسعود پیش از سوره ص و پس از سوره ملائکه و به روایت اُبَیّ بن کعب پس از سورۀ سجده و پیش از ملائکه نازل شده است، در مصحف حاضر، این سوره پس از سوره رعد و پیش از سورۀ حِجْر قرار دارد.
مضمون
...
این سوره «با استناد به اقوال محکم تر» هفتاد و دومین سورۀ نازل شدۀ قرآن است که از ۸۳۱ کلمه و ۳۴۳۴ حرف ترکیب یافته است
وجه تسمیه
در وجه تسمیۀ آن گفته اند که چون در آن از مأموریت حضرت ابراهیم (ع) برای ساختن خانۀ کعبه و دعاهای وی سخن به میان آمده، ابراهیم نامیده شده است. علامه صاوی در حاشیۀ خود بر تفسیرالجلالین پس از ذکر این وجه، در ردّ اشکالی که بر آن نامگذاری کرده اند، می افزاید که نامگذاری سوره ها نوقیفی است. مفسران سورۀ ابراهیم، جز دو آیه ۲۸ و ۲۹، آن را مکّی دانسته اند و غالب آنان معتقدند که این دو آیه مدنی است و به روایت ابن عباس و قتاده دربارۀ مشرکان کشته شده در بدر نازل شده است
نزول سوره
اما دربارۀ زمان نزول سوره اتفاق نظر نیست. براساس روایت مجاهد سورۀ ابراهیم پس از سوره نوح و پیش از سوره سجده ، بنابر روایت عبدالله بن مسعود پیش از سوره ص و پس از سوره ملائکه و به روایت اُبَیّ بن کعب پس از سورۀ سجده و پیش از ملائکه نازل شده است، در مصحف حاضر، این سوره پس از سوره رعد و پیش از سورۀ حِجْر قرار دارد.
مضمون
...
wikifeqh: سوره_ابراهیم
[ویکی شیعه] سوره ابراهیم، چهاردهمین سوره و از سوره های مکی قرآن که در جزء سیزدهم جای گرفته است. چون در این سوره نام، داستان و دعاهای حضرت ابراهیم آمده است، ابراهیم نام گرفته است. موضوع اصلی سورهٔ ابراهیم توحید، توصیف قیامت، داستان حضرت ابراهیم و ساختن کعبه به دست اوست. در این سوره همچنین به داستان موسی و قوم بنی اسرائیل و حضرت نوح و قوم عاد و ثمود پرداخته شده است.
آیه هفتم سوره ابراهیم از آیات مشهور این سوره است که می گوید شکر نعمت های خدا، باعث افزون شدن آنها و کفران آنها موجب عذاب الهی است. در روایات آمده است هر کس سوره ابراهیم و حجر را در دو رکعت نماز در روز جمعه بخواند، از فقر و دیوانگی و بلا در امان خواهد بود.
این سوره را ابراهیم نامیده اند؛ زیرا به داستان حضرت ابراهیم می پردازد.
آیه هفتم سوره ابراهیم از آیات مشهور این سوره است که می گوید شکر نعمت های خدا، باعث افزون شدن آنها و کفران آنها موجب عذاب الهی است. در روایات آمده است هر کس سوره ابراهیم و حجر را در دو رکعت نماز در روز جمعه بخواند، از فقر و دیوانگی و بلا در امان خواهد بود.
این سوره را ابراهیم نامیده اند؛ زیرا به داستان حضرت ابراهیم می پردازد.
wikishia: سوره_ابراهیم
[ویکی اهل البیت] سوره ابراهیم چهاردهمین سوره قرآن است و دارای 52 آیه است.
ابن عباس و قتاده و حسن گویند: سوره ابراهیم مکی است بجز دو آیه آن که در باره کشته گان بدر نازل شده است: «أَ لَمْ تَرَ إِلَی الَّذِینَ بَدَّلُوا نِعْمَتَ اللَّهِ کُفْراً ... وَ بِئْسَ الْقَرارُ» (28 و 29)
این سوره در ترتیب مصحف چهاردهمین سوره و در ترتیب نزول هفتاد و دومین سوره قرآن کریم است که پیش از آن سوره نوح و پس از آن سوره انبیا نازل شده است.
بنا بر عدد شامی 55 و بنا بر عدد حجازی 54 و بنا بر عدد کوفی 52 و بنا بر عدد بصری 51 آیه است (بموارد اختلاف، در جای خود اشاره خواهیم کرد).
ابی بن کعب گوید: پیامبر گرامی اسلام فرمود: هر کس سوره ابراهیم و حجر بخواند، ده حسنه به او داده می شود به اندازه همه کسانی که بت ها را پرستیده یا نپرستیده اند. عیینة بن مصعب از امام صادق علیه السلام روایت کرده است که: هر کس سوره ابراهیم و حجر را در دو رکعت نماز در هر جمعه بخواند، فقر و جنون و سختی به او نمی رسد.
آیات کریمه این سوره، پیرامون اوصاف قرآنی که بر پیغمبر اسلام (صلوات اللَّه علیه) نازل شده بحث می کند و آن را با اوصاف زیر معرفی می نماید: این کتاب، آیت و معجزه و نشانه رسالت آن جناب است و مردم را از ظلمت ها به سوی نور بیرون می کشد، و به راه مستقیم خدا راهنماییشان می کند، خدایی که عزیز و حمید است، یعنی غالب و قاهری است که هرگز مغلوب کسی نمی شود، و غنی و بی نیازی است که هرگز محتاج کسی نمی گردد، خدایی که در کارهای خدائیش جمیل است، یعنی برای مردم جز خوبی و نعمت منظوری ندارد.
وقتی خدا منعم و غالب و بی نیاز و پسندیده کار باشد، بر مردم که" منعم علیه" او هستند لازم است که دعوت او را لبیک گویند، تا در نتیجه از نعمتهایی که او به ایشان ارزانی داشته برخوردار شوند، و آن نعمتها به سعادتشان تمام شود.
و نیز لازم است که از غضب او بر حذر باشند، زیرا پر واضح است که عذاب خدایی که هم قوی است و هم بی نیاز مطلق، شدید خواهد بود، چرا که او می تواند از وجود بندگانش چشم پوشیده، همه را دستخوش هلاکت نماید و به دیار عدم بفرستد، و از نو خلق و بندگان دیگری بیافریند هم چنان که همین عمل را در امم گذشته انجام داده است.
ابن عباس و قتاده و حسن گویند: سوره ابراهیم مکی است بجز دو آیه آن که در باره کشته گان بدر نازل شده است: «أَ لَمْ تَرَ إِلَی الَّذِینَ بَدَّلُوا نِعْمَتَ اللَّهِ کُفْراً ... وَ بِئْسَ الْقَرارُ» (28 و 29)
این سوره در ترتیب مصحف چهاردهمین سوره و در ترتیب نزول هفتاد و دومین سوره قرآن کریم است که پیش از آن سوره نوح و پس از آن سوره انبیا نازل شده است.
بنا بر عدد شامی 55 و بنا بر عدد حجازی 54 و بنا بر عدد کوفی 52 و بنا بر عدد بصری 51 آیه است (بموارد اختلاف، در جای خود اشاره خواهیم کرد).
ابی بن کعب گوید: پیامبر گرامی اسلام فرمود: هر کس سوره ابراهیم و حجر بخواند، ده حسنه به او داده می شود به اندازه همه کسانی که بت ها را پرستیده یا نپرستیده اند. عیینة بن مصعب از امام صادق علیه السلام روایت کرده است که: هر کس سوره ابراهیم و حجر را در دو رکعت نماز در هر جمعه بخواند، فقر و جنون و سختی به او نمی رسد.
آیات کریمه این سوره، پیرامون اوصاف قرآنی که بر پیغمبر اسلام (صلوات اللَّه علیه) نازل شده بحث می کند و آن را با اوصاف زیر معرفی می نماید: این کتاب، آیت و معجزه و نشانه رسالت آن جناب است و مردم را از ظلمت ها به سوی نور بیرون می کشد، و به راه مستقیم خدا راهنماییشان می کند، خدایی که عزیز و حمید است، یعنی غالب و قاهری است که هرگز مغلوب کسی نمی شود، و غنی و بی نیازی است که هرگز محتاج کسی نمی گردد، خدایی که در کارهای خدائیش جمیل است، یعنی برای مردم جز خوبی و نعمت منظوری ندارد.
وقتی خدا منعم و غالب و بی نیاز و پسندیده کار باشد، بر مردم که" منعم علیه" او هستند لازم است که دعوت او را لبیک گویند، تا در نتیجه از نعمتهایی که او به ایشان ارزانی داشته برخوردار شوند، و آن نعمتها به سعادتشان تمام شود.
و نیز لازم است که از غضب او بر حذر باشند، زیرا پر واضح است که عذاب خدایی که هم قوی است و هم بی نیاز مطلق، شدید خواهد بود، چرا که او می تواند از وجود بندگانش چشم پوشیده، همه را دستخوش هلاکت نماید و به دیار عدم بفرستد، و از نو خلق و بندگان دیگری بیافریند هم چنان که همین عمل را در امم گذشته انجام داده است.
wikiahlb: سوره_ابراهیم