سوراخ کاری

سوراخکاری ( به انگلیسی: Drilling ) گونه ای فرایند برش است که با استفاده از مته یک سوراخی با مقطع دایره ای روی قطعات ایجاد می شود. مته نوعی ابزار برش است که از مقاطع مختلف تشکیل شده که با سرعتی از صد تا هزاران دور بر دقیقه گردش می کند. در اثر پیشروی، لبه های مته نیروی زیادی به قطعه وارد کرده و سوراخکاری انجام می گردد. حرکت برشی اولیه، چرخش مته است. در حالیکه پیشروی، حرکت مته در امتداد محور دوران آن به درون قطعه کار می باشد.
در سوراخکاری سنگ سوراخ با چرخش مته ایجاد نمی شود؛ بلکه با کوبیدن مته به داخل سوراخ با حرکات کند و سریع و تکراری ایجاد می شود. چکش زدن به سوراخ را می توان از خارج از سوراخ ( به انگلیسی: top - hammer drill ) یا از داخل سوراخ ( به انگلیسی: Down - the - hole - drill ) انجام داد. مته هایی که برای حفاری افقی استفاده می شوند، مته های دریفتر ( به انگلیسی: Drifter - drill ) نامیده می شوند.
در موارد نادر، از مته هایی با شکل خاص برای برش سوراخ هایی با سطح مقطع غیر دایره ای استفاده می شود[ ۱] .
سوراخ های حفر شده در سمت ورودی دارای لبه تیز ( مگر اینکه برداشته شده باشند ) است. همچنین داخل سوراخ معمولاً دارای علائم تغذیه مارپیچ است[ ۲]
حفاری ممکن است با ایجاد تنش های پسماند در اطراف دهانه سوراخ و تشکیل یک لایه بسیار نازک از مواد تحت فشار بر روی سطح تازه تشکیل شده بر خواص مکانیکی قطعه مورد نظر تأثیر بگذارد؛ بنابراین ممکن است قطع نسبت به خوردگی و انتشار ترک در سطح تحت تنش حساس تر شود. برای جلوگیری از این شرایط مضر، می توان عملیات پایانی روی قطعه انجام شود.
برای مته های شیاردار، هر قطعه از طریق شیارها برداشته می شوند. قطعه ها ممکن است بسته به مواد و پارامترهای فرایند، مارپیچ های بلند یا تکه های کوچک تشکیل دهند[ ۲] . نوع قطعه های تشکیل شده می تواند نشان دهنده ماشین کاری مواد باشد.
بهتر است سوراخ های حفر شده عمود بر سطح قطعه کار قرار گیرند؛چون تمایل مته به "راه رفتن" را به حداقل می رساند، یعنی مته از خط مرکزی سوراخ منحرف نمی شود و باعث می شود سوراخ در جای خود قرار گیرد. هر چه نسبت طول به قطر مته بیشتر باشد، تمایل به راه رفتن بیشتر می شود. تمایل به راه رفتن ممکن است به طریق دیگری نیز اتفاق افتد که عبارتند از:
• ایجاد علامت بر روی خط مرکزی سوراخکاری مانند:
• ریخته گری، قالب گیری یا آهنگری یک علامت بر روی قطعه
• سنبه نشان ( به انگلیسی: center punching ) ( نشانی که محلی را که باید سوراخ یا مته شود مشخص می کند )
• مته متمرکز ( به انگلیسی: center drilling )
• پرداخت سطح ( به انگلیسی: spot facing ) ؛که ماشینکاری یک ناحیه معین بر روی یک قطعه ریخته گری یا آهنگری برای ایجاد یک وجه به طور دقیق بر روی یک سطح ناهموار است.

سوراخ کاری (بدن). سوراخ کاری یا پیرسینگ یا آژین کاری[ ۱] ( به انگلیسی: body piercing ) شامل سوراخ کردن یا بریدن قسمتی از اعضای بدن است که برای نصب جواهرات یا انداختن حلقه و آویز ایجاد می شود. آژین کردن نوعی تغییرات بدن است. معیارهای فرهنگی بازتاب سوراخ کاری بدن بسیار گوناگون است. سوراخ کردن بدن، که نوعی اصلاح بدن است، نوعی سوراخ کردن یا بریدن بخشی از بدن انسان است، ایجاد شکافی که ممکن است در آن از جواهرات استفاده شود یا جایی که می توان کاشت را وارد کرد. کلمه پیرسینگ می تواند به عمل یا عمل سوراخ کردن بدن یا به شکافی در بدن ایجاد شود که با این عمل یا عمل ایجاد شده است. همچنین می تواند با نام تجاری به تزئینات حاصل یا جواهرات تزئینی استفاده شده اشاره کند. ایمپلنت های پیرسینگ باعث تغییر شکل بدن یا پوست می شوند ( به عنوان مثال نخ های طلایی کاشت های زیر پوستی، پلاتین، تیتانیوم یا پلاستیک درجه یک را نصب می کنند ) . اگرچه تاریخچه پیرسینگ بدن با اطلاعات غلط عمومی و عدم مراجعه دانشمندان پنهان است، اما شواهد کافی برای اثبات این امر وجود دارد که از زمان های بسیار قدیم در سراسر جهان توسط چندین جنس مورد استفاده قرار گرفته است.
سوراخ کردن گوش و سوراخ کردن بینی به طور گسترده ای گسترش یافته است و به خوبی در پرونده های تاریخی و کالاهای قبر دیده می شود. قدیمی ترین بقایای مومیایی شده ای که تاکنون کشف شده، گوشواره های ورزشی است که گواه وجود این عمل بیش از ۵۰۰۰ سال پیش است. سوراخ کردن بینی تا سال ۱۵۰۰ قبل از میلاد مستند شده است. پیرسینگ این نوع در سطح جهانی ثبت شده است، در حالی که پیرسینگ لب و زبان از لحاظ تاریخی در فرهنگ های قبیله ای آفریقا و آمریکا یافت می شد. پیرسینگ نوک پستان و دستگاه تناسلی نیز در فرهنگ های مختلف انجام شده است، پیرسینگ نوک پستان حداقل به روم باستان برمی گردد در حالی که سوراخ کردن دستگاه تناسلی در هند باستان توصیف شده است. ۳۲۰ تا ۵۵۰ قبل از میلاد. تاریخچه پیرسینگ ناف کمتر مشخص است. عمل پیرسینگ بدن در فرهنگ غربی رو به زوال و کاهش یافته است، اما از زمان جنگ جهانی دوم با محبوبیت بیشتری روبرو شده است، به طوری که محل های دیگری غیر از گوش در دهه ۱۹۷۰ محبوبیت خرده فرهنگ پیدا کردند و در دهه ۱۹۹۰ به جریان اصلی گسترش یافتند.
دلایل سوراخ کردن یا سوراخ نکردن متنوع است. برخی از افراد به دلایل مذهبی یا معنوی سوراخ می کنند، برخی دیگر برای بیان خود، به دلیل زیبایی شناختی، برای لذت جنسی، مطابقت با فرهنگ خود یا شورش در برابر آن، سوراخ می کنند. برخی از اشکال پیرسینگ بحث برانگیز باقی می ماند، به ویژه هنگامی که در جوانان اعمال می شود. نمایش یا قرار دادن پیرسینگ توسط مدارس، کارفرمایان و گروه های مذهبی محدود شده است. علی رغم اختلاف نظر، برخی از افراد اشکال شدید پیرسینگ بدن را انجام داده اند، به طوری که گینس به افرادی که صدها و حتی هزاران سوراخ دائمی و موقتی دارند، رکورد جهانی را اعطا کرده است.