سورابایا

سورابایا دومین شهر بزرگ کشور اندونزی و مرکز استان جاوهٔ شرقی است. این شهر در ساحل شمالی جاوهٔ شرقی و بر دهانهٔ رود ماس و گوشهٔ تنگهٔ مادورا واقع شده است.
این شهر از شلوغ ترین بنادر اندونزی است و از صادرات رسمی آن می توان به شکر، تنباکو و قهوه اشاره کرد. این شهر دارای کارخانهٔ کشتی سازی بسیار بزرگ و چندین مدرسهٔ ویژهٔ نیروی دریایی است.
نام سورابایا از واژه های سورا ( به معنی کوسه ) و بایا ( به معنی تمساح ) می آید. در اسطوره های محلی معروف است که این دو حیوان بر سر عنوان «قوی ترین حیوان منطقه» نبرد می کرده اند. امروز این دو حیوان نشان رسمی شهر را تشکیل می دهند.

سورابایا (Surabaya)
مرکز استان جاوۀ شرقی، در اندونزی، واقع در شمال جاوه، در مصب رود کالی، مقابل جزیرۀ مادورا. جمعیت آن ۳,۰۳۸,۸۰۰ نفر است (۲۰۰۳). دومین شهر بزرگ اندونزی، بعد از جاکارتا، و بندر مهم و پایانۀ راه آهن است و فرودگاه دارد. سورابایا مرکز تولیدی است و صنایع اصلی آن عبارت اند از تولید و تعمیر کشتی، فرآوری کائوچو، و مونتاژ موتور. در قرون ۱۳ و ۱۴م، کشوری نیرومند بود که تجارت ادویه مالوکو را در اختیار داشت و نقش استراتژیکی مهمی در توسعۀ امپراتوری ماجاپاهیت برعهده داشت. این شهر، که دارای برج و بارو بود، در برابر حمله های پادشاهی ماتارام در قرون ۱۶ و ۱۷ ایستادگی کرد، اما سرانجام در ۱۶۲۵ مغلوب شد و به مرکز مخالفت با هلند تبدیل شد، تا این که در ۱۷۰۷ به اشغال هلند درآمد. سپس به پایگاه دریایی اصلی هلند در اندونزی مبدل شد؛ امروزه مرکز اداری فرماندهی نیروی دریایی اندونزی، و دارای بزرگ ترین تعمیرگاه کشتی کشور است. در اواخر ۱۹۴۵، پس از پایان جنگ جهانی دوم، سورابایا صحنۀ اولین نبرد مهم برضد نیروهای بریتانیایی بود که اندونزی را برای هلند حفظ می کردند. شهر پس از یک ماه به دنبال حملۀ دریایی انگلیسی ها آرام شد، هلندی ها بازگشتند و به جنگ برضد ارتش ملی گرای سوکارنو ادامه دادند.