سنگ وزغ

سنگ وزغ که به آن بوفونیت نیز می گویند ( از لاتین bufo "وزغ" ) سنگ یا گوهری اساطیری است که تصور می شد در سر وزغ یافت می شود. باور بر این بود که سنگ وزغ پادزهر است و در این حالت مانند باتراشیت پنداشته می شد که در سر قورباغه ها تشکیل می شود.
سنگ های وزغ در واقع دندان های فسیل شده دکمه مانند پولک پوش هستند، یک جنس منقرض شده از ماهیان پرتوباله از دوره های ژوراسیک و کرتاسه. پنداشته می شد که این سنگ ها «سنگ هایی با شکل بی عیب» باشند و توسط جواهرسازان اروپایی از سده های میانه تا قرن بر روی طلسمات و تعویذها جاسازی می شد. [ ۱]
رنگ این سنگ ها از قهوه ای مایل به سفید تا سبز تا سیاه متفاوت بودند. ظاهراً وقتی روی پوست استفاده می شدند در برابر سم مؤثر بود.
از زمان های قدیم، مردم سنگواره ها را با جواهراتی که در داخل سر وزغ ها قرار داده شده بود، مرتبط می کردند. وزغ دارای غدد سمی در پوست خود است، بنابراین به طور طبیعی تصور می شد که آنها پادزهر خود را حمل می کنند و این به شکل یک سنگ جادویی است. مطالبت مربوط به این سنگ ها اولین بار توسط پلینی بزرگ در قرن اول ثبت شد.
یوهانس دو کوبا، در کتاب Gart der Gesundheit در سال ۱۴۸۵، ادعا کرد که سنگ وزغ به بیماری کلیوی و همچنین شاد شدن کمک می کند.