سندرم استکهلم

نشانگان استکهلم ( به سوئدی: Stockholmssyndromet ) پدیده ای روانی است که در آن گروگان نسبت به گروگان گیر حس همدلی، همدردی و وفاداری پیدا می کند و در مواقعی این حس وفاداری تا جایی است که از کسی که جان، مال و آزادی اش را تهدید کرده، دفاع و با اختیار و علاقه خودش را تسلیم او می کند. علت این عارضه روانی را عموماً نوعی سازوکار دفاعی دانسته اند.
از سویی نشانگان استکهلم برای همه گروگان گیرها و گروگان ها پیش نمی آید و از دیگر سو با توجه به نظرات متفاوت پژوهشگران، نمی توان فهرست روشنی از ویژگی ها به دست داد. با این همه می توان برخی از آن ها را برشمرد:
• احساسات مثبت قربانی به گروگان گیر یا زندان بان
• احساسات منفی قربانی به خانواده، دوستان و مقاماتی که سعی در نجات آن ها دارند و موفق هم می شوند.
• پشتیبانی از دلایل و رفتارهای گروگان گیر
• رفتارهای حمایتی قربانی در زمان کمک به زندان بان. [ ۱]
عارضهٔ استکهلم اصطلاحی است که پس از سرقت از بانکی در میدان نورمالمستوری نورمالمستورگ استکهلمِ سوئد، توسط نیل بیِروت ( Nils Bejerot ) - روان شناسی که از آغاز تا پایان گروگان گیری به پلیس مشاوره روانشناسی می داد و به بانک رفت وآمد داشت، هم زمان با پوشش خبری مورداستفاده قرار گرفت و بعدها توسط روان شناس دیگری به نام «فرانک اوخبری» ( Frank Ochberg ) رسماً تعریف و نام گذاری شد. در طی این گروگان گیری چهار کارمند ( سه زن و یک مرد ) به مدت ۶ روز ( از تاریخ ۲۳ تا ۲۸ اوت ۱۹۷۳ ) به گروگان گرفته شدند. در طی این شش روز قربانیان وابستگی عاطفی به گروگان گیرها پیدا کردند؛ تا جایی که از همکاری با پلیس سر بازمی زدند و حتی پس از آزادی از این مصیبت شش روزه، در دفاع از گروگان گیران برآمدند.
در سال ۱۹۷۳ یان اریک اولسون، محکوم به آزادی مشروط، در جریان سرقت ناکام از یک بانک، چهار کارمند ( سه زن و یک مرد ) از Kreditbanken، یکی از بزرگ ترین بانک های استکهلم را به گروگان گرفت. او برای آزادی دوستش کلارک اولوفسون از زندان و برای اینکه به او بپیوندد و در این سرقت و گروگان گیری دستیارش شود، مذاکره کرد. آن ها گروگان ها را به مدت شش روز ( ۲۳ تا ۲۸ اوت ) در یکی از خزانه های بانک اسیر کردند. وقتی گروگان ها آزاد شدند، هیچ یک از آنان در دادگاه علیه یکی از گروگان گیران شهادت ندادند. در عوض، برای دفاع خود شروع به جمع آوری پول کردند. [ ۲]