سمیرامیس

سِمیرامیس، ملکه ٔ افسانه ای سرزمین آشور است که از او و زندگی اش داستان های بسیاری نقل شده است.
در یونان باستان، سمیرامیس یا شامیران به عنوان یکی از ملکه های افسانه ای آشور شناخته می شود و بنا به برخی روایات، سمیرامیس کسی است که باغ های معلق بابل برای او ساخته شد. افسانه های زیادی در مورد شخصیت شجاع وی نقل شده و تلاش های گوناگونی صورت گرفته تا او را به عنوان یکی از شخصیت های تاریخی شناسایی کنند. برخی سمیرامیس را همان «شامورامات»[ ۱] یا «شمور - آمات»[ ۲] یا «شمو - رامات»، [ ۳] همسر شمشی - ادد پنجم، پادشاه آشور در فاصله سال های ۸۲۴ تا ۸۱۱ پیش از میلاد مسیح می دانند. افسانه هایی که از سوی دیودور سیسیلی و ژوستین و دیگران روایت شده اند، تصویری از زندگی او و رابطه اش با نینوس به دست می دهند.
آن طور که در افسانه آمده است، والدین سمیرامیس نجیب زاده بوده اند. مادر او «درکتو» یک الهه در هیبت پری دریایی و پدرش انسان بوده است. درکتو پس از تولد سمیرامیس، او را رها و خود را در دریا غرق می کند. سمیرامیس کوچک توسط کبوترها تغذیه می شود تا اینکه «سیماس»، چوپان دربار او را می یابد و با خود به قصر می برد. بعدها سمیرامیس با «اونس» یا «مینونس» یکی از ژنرال های نینوس، ازدواج می کند. نینوس در هنگام تسخیر بلخ به شدت تحت تأثیر شجاعت سمیرامیس قرار می گیرد و پس از مجبور کردن اونس به خودکشی، با سمیرامیس ازدواج می کند. آن ها صاحب پسری به نام نینیاس می شوند. در هنگام فتح آسیا، نینوس با اصابت یک تیر به شدت زخمی می شود و سمیرامیس تغییر لباس می دهد و خود را به شکل پسرش درمی آورد و فرماندهی سپاه نینوس را به عهده می گیرد. پس از مرگ نینوس، او به عنوان ملکه بر تخت می نشیند و مناطق بیشتری از آسیا را فتح می کند.
سمیرامیس به احتمال زیاد ملکه بیوه سامورامات است که بعد از مرگ همسرش ( شمشی - ادد ) در حکومت پسرش ( ادد مزاری ) نقش مهمی را ایفا کرد. در زمان حکومت پسرش تحت نظر او او در صدد فتح مادها برآمد و طبق اطلاعات کتزیاس با اینکه معتبر نیست تا حوالی بلخ رسیده است. ( تاریخ ایران دوره ماد از مجموعه تاریخ کمبریج ایلیا گرشویچ ص۱۳۴ )
طبق گفته افسانه، او مقتدرانه حکومت نمود و اتیوپی را به قلمرو امپراتوری خود اضافه کرد و همچنین شهر بابل را بازسازی نمود و دستور ساخت یک دیوار بلند آجری برای حفاظت از شهر را صادر کرد.

سِمیرامیس (Semiramis)
عنوان شماری چند از آثار ادبی و موسیقایی، دربارۀ زندگی ملکۀ افسانه ای زیبارو و تندمزاج هرزۀ بابلی. نام این ملکه از دیرباز در آثار نویسندگان یونانی و رومی آمده و براساس همین روایت های پراکنده تصنیفاتی چند از اواخر دورۀ رنسانس بدین سو نوشته و ساخته شده است: ۱. نمایش نامۀ سمیرامیس بزرگ، نوشتۀ کریستوبال دِ ویروئس، به زبان اسپانیایی، در قرن ۱۶؛ ۲. نمایش نامۀ دختر حوا، نوشتۀ پدرو کالدرون، به زبان اسپانیایی، در قرن ۱۷؛ ۳. ژولیو دو کربیون در ۱۷۱۷ نمایش نامه ای به زبان فرانسوی با همین مضمون نوشته است؛ ۴. نمایش نامۀ سمیرامیس، نوشتۀ پیِترو تراپاسی متاستازیو، به زبان ایتالیایی، نوشته شده در ۱۷۲۹، که مهم ترین اثر با این مضمون است. ازجمله آثار موسیقایی ای که با این مضمون ساخته شده است می توان از آثار سمیرامیس در هند، ساختۀ فرانچسکو ساکراتی در ۱۶۴۸، سمیرامیس، ساختۀ مارک آنتونیو چیستی در ۱۶۶۷، و اپرای سمیرامیس ساختۀ جوآکینو روسینی در ۱۸۲۳ نام برد.

سمیرامیس (اسطوره). سِمیرامیس (اسطوره)(Semiramis)
تابلوی سمیرامیس، اثر کریستین کوهلر (1852)
نام زنی در افسانه های یونانی که به همراه شوهرش نینوس شهر نینوا را بنا کرد. این افسانه احتمالاً در کارها و ماجراهای دو ملکه ـ مادر قدرتمند ریشه داشته است؛ سامورامات، که از ۸۱۰ تا ۸۰۶پ م نایب السلطنۀ پسرش، آداد ـ نیراری سوم، در آشور بود؛ و ناکیا/نقیه، همسر سِناخریب ( -۶۸۱ پ م) و مادر اِسَرحَدون، که زمامدار بابِل بود. سمیرامیس بعدها همتای ایشتر، الهۀ اصلی آشور، شد. دیودوروس سیکولوس، تاریخ نگار یونانی، و یوستینوس، تاریخ نگار رومی، در آثار خود از او یاد کرده اند.