سمفونی شماره ۲

سمفونی شماره ۲ (بتهوون). سمفونی شماره ۲ از لودویگ فان بتهوون در ر ماژور، اپوس ۳۶، دومین سمفونی از ۹ سمفونی او بود. این سمفونی در میانهٔ سال های ۱۸۰۱ تا ۱۸۰۲ نوشته شده است. این اثر به «کارل آلویس، شاهزاده لیخنوفسکی»[ الف] اهدا شد.
این اثر بیشتر در طی اقامتِ بتهوون در منطقهٔ «هایلیگن شتات»[ ب] وین در ۱۸۰۲ نوشته شد، زمانی که ناشنوایی اش رو به گسترش بود و این موضوع را درک می کرد که ممکن است غیرقابل تحمل باشد. سمفونی در ۵ آوریل ۱۸۰۳ در «تئاتر ان د وین»[ پ] برای نخستین بار به اجرا درآمد. در آن کنسرت، کنسرتو پیانو شمارهٔ ۳ و قطعهٔ اوراتوریوی «مسیح بر کوه زیتون»[ ت] نیز به اجرا درآمد. [ ۱] این اثر یکی از آخرین آثارِ دورۀ اولیۀ بتهوون بود.
بتهوون سمفونی دوم را بدون یک منوئهٔ استاندارد نوشت و به جای آن یک اسکرتسو قرار داد و به این ترکیب، دامنه و انرژی بیشتری داد. اسکرتسو و فینالِ این سمفونی مملو از موسیقی های شوخ طبعانهٔ بتهوونی است که حساسیتِ شوک برانگیزِ بسیاری از منتقدان معاصرش را برانگیخت. یکی از منتقدین در «روزنامه برای دنیای ظریف»[ ث] نوشت: «اژدهایی زخمی و خشمگین، که از مرگ امتناع می ورزد، اما در آخرین درد و رنج های خود غرق می شود و در موومان چهارم، خونریزی تا مرگ است». [ ۲]
در برخی از زندگی نامه ها و کتاب های موسیقی به اشتباه و به نقل از بروشور انتشارات برایتکپف آمده است که بتهوون در سال ۱۸۰۰، «سمفونی شماره ۲» را اجرا کرده است، ولی امروزه ثابت شده که در آن سال، سمفونی شماره ۱ اجرا شده بود و دیگر قابل مناقشه نیست. [ ۳]
سازهای این سمفونی عبارتند از:
این اثر دارای چهار موومان است که به ترتیب عبارتند از:
یک اجرای معمولی بین ۳۳ تا ۳۶ دقیقه طول می کشد.
موومان با مقدمۀ آهسته ای به سبک هایدن و موتزارت است. قسمت تند شامل سه تم است که «تم اول» ( A ) با سازهای بادی، «تم دوم» ( B ) شبیه آهنگهای نظامی و «تم سوم» ( C ) با ارکستر زهی نواخته می شود. [ ۴] مقدمه در میزان شمارهٔ ۱۱، از ر ماژور به سی بمل ماژور تغییر می کند. از میزان های ۱۲ تا ۱۶، به طور خلاصه در «سی بمل ماژور» مدولاسیون می شود و بلافاصله به «ر ماژور» بر می گردد. «اکسپوزیسیون» ( گشایش ) با تم ( A ) آغاز می شود که تا میزان ۵۷ ادامه دارد. انتقال به تم ( B ) ، تا میزان ۷۲ ادامه دارد ولی از میزان ۶۱، مدولاسیون به لا مینور انجام می گیرد. تم ( B ) ، از میزان ۷۳ در لا ماژور آغاز می شود و دوباره از میزان ۱۱۳ با قسمت کوتاهی به نام «کدتا»[ ج] به لا مینور منتقل شده و از میزان ۱۱۷ تا ۱۳۶ ادامه دارد ( از میزان ۱۲۰ انتقال به ر ماژور ) . بخش بسط و گسترش با موادی از تم ( A ) ، از مدولاسیون های سراسری و سکانس استفاده می کند. از میزان ۲۲۶، تم ( A ) در بخش «ری اکسپوزیسیون» ( بازگشایش ) برمی گردد و تا میزان ۲۲۸ ادامه دارد. انتقال از میزان ۲۲۹ تا ۲۴۴ است و تم ( B ) در میزان ۲۴۵ برگشت می کند، اما این بار در کلید تونیک. از میزان ۳۲۷، سی بمل ماژور به صورت خلاصه بازمی گردد و سپس حرکت به ر ماژور در میزان ۳۳۴ تغییر می کند که با یک کدا از میزان ۳۴۰ تا ۳۶۰، همراه است.

سمفونی شماره ۲ (برامس). سمفونی شماره ۲ ( انگلیسی: Symphony No. 2 ) در گام ر ماژور اپوس ۷۳، در تابستان سال ۱۸۷۷ توسط یوهانس برامس، موسیقی دان بزرگ آلمانی سبک رمانتیک تصنیف گردید. تصنیف این سمفونی به زمانی بازمی گردد که مصنف در جریان بازدید از شهر پورچاخ آم وورترسی از ایالت کرنتن اتریش قرار داشت. در مقایسه با سمفونی شماره یک وی که ساختش بیست و یک سال به درازا کشید، این سمفونی بسیار سریع تر ساخته شد.
سمفونی شماره ۲ برامس، برای ۲ فلوت، ۲ ابوا، ۲ کلارینت، ۲ باسون، ۴ کر، ۲ ترومپت، ۳ ترومبون، توبا و تیمپانی تنظیم گردیده است. [ ۱]

سمفونی شماره ۲ (شومان). سمفونی شماره ۲ ( انگلیسی: Symphony No. 2 ) در گام سی ماژور، اپوس ۶۱، دومین سمفونی از روبرت شومان، آهنگساز آلمانی رمانتیک می باشد که در سال ۱۸۴۷ تصنیف گردید، هر چند این سومین سمفونی بود که شومان به پایان رسانده بود ( با احتساب یک سمفونی ناتمام ) با این همه در همان فرم سمفونی سی بمل ماژور منتشر شده در سال ۱۸۴۱ به عنوان سمفونی شماره ۱ به حساب می آید، و همین طور یک نسخهٔ اصلی از سمفونی ر مینور سال ۱۸۴۱ که بعدها با بازبینی و تجدید نظر به عنوان سمفونی شماره ۴ منتشر گردید
شومان در ۱۲ دسامبر سال ۱۸۴۵ اقدام به طراحی سمفونی نمود، در ۲۸ دسامبر پیش نویس کامل اثر سرانجام تکمیل گردید، یک سال بعدی را به شکل کامل صرف تنظیم ارکستراسیون سمفونی نمود، در ۱۲ فوریه سال ۱۸۴۶، او بسیار افسرده بود و از لحاظ بهداشت و سلامت وضعیت مطلوبی نداشت و در گوش هایش مدام صدای زنگ می شنید و همین موارد مانع از تکمیل اثر تا ۱۹ اکتبر گردید، این اثر در نهایت به سال ۱۸۴۷ منتشر گردید.

سمفونی شماره ۲ (مالر). سمفونی شماره ۲ ( انگلیسی: Symphony No. 2 ) دومین سمفونی مصنف برجسته گوستاو مالر است که گاهی با عنوان سمفونی رستاخیز هم شناخته می گردد. سمفونی شماره ۲ میان سال های ۱۸۸۸ تا ۱۸۹۴ تصنیف گردیده و نخستین اجرای آن مربوط به سال ۱۸۹۵ میلادی است. این سمفونی یکی از محبوبترین آثار وی در طول دوران زندگی مالر می باشد. سمفونی دارای ۵ موومان است.