سلول خورشیدی آلی. سلول خورشیدی آلی ( OSC[ ۱] ) یا سلول خورشیدی پلاستیکی نوعی فتوولتائیک است که از الکترونیک آلی استفاده می کند و شاخه ای از الکترونیک است که برای جذب نور و حمل بار برای تولید برق از نور خورشید توسط اثر فتوولتائیک با پلیمرهای آلی رسانا یا مولکولهای کوچک آلی سروکار دارد. بیشتر سلولهای فتوولتائیک آلی سلولهای خورشیدی پلیمری هستند. مولکولهای مورد استفاده در سلولهای خورشیدی آلی قابل پردازش با محلول و در توان بالا و ارزان هستند، در نتیجه برای تولید حجم زیاد هزینه کمی صرف می شود. [ ۲] همراه با انعطاف پذیری مولکولهای آلی، سلولهای خورشیدی آلی برای کاربردهای فتوولتائیک به طور بالقوه مقرون به صرفه هستند. مهندسی مولکولی ( به عنوان مثال تغییر طول و گروه عاملی پلیمرها ) می تواند نوار ممنوعه را تغییر داده و امکان تنظیم الکترونیکی را فراهم کند. ضریب جذب نوری مولکولهای آلی زیاد است، بنابراین می توان مقدار زیادی از نور را با مقدار کمی از مواد، معمولاً به ترتیب صدها نانومتر جذب کرد. مهمترین معایب مرتبط با سلولهای فتوولتائیک آلی در مقایسه با سلولهای فتوولتائیک معدنی مانند سلولهای خورشیدی سیلیکون، بازده و استحکام کم است.
در مقایسه با دستگاه های مبتنی بر سیلیکون، سلول های خورشیدی پلیمری دارای وزن سبکتری هستند ( که برای حسگرهای خودمختار کوچک حائز اهمیت است ) ، از نظر توانایی یکبار مصرف، ارزان برای ساخت ( گاهی اوقات با استفاده از الکترونیک چاپی ) ، قابل انعطاف، قابل تنظیم در سطح مولکولی و به طور بالقوه دارای اثرات زیست محیطی کمتری هستند. سلولهای خورشیدی پلیمری همچنین می توانند شفافیت خود را نشان دهند، کاربردهای چون استفاده در پنجره ها، دیوار، وسایل الکترونیک قابل انعطاف برای آنها پیشنهاد شده است. یک دستگاه نمونه در شکل ۱ نشان داده شده است. معایب سلولهای خورشیدی پلیمری نیز جدی است: آنها حدود ۱/۳ از راندمان مواد سخت را ارائه می دهند و تخریب قابل توجهی فتوشیمیایی را تجربه می کنند. [ ۳]
عدم کارایی و ثبات سلول های خورشیدی پلیمری، [ ۴] همراه با هزینه کم[ ۵] و افزایش بازده، [ ۶] آنها را به یک زمینه جذاب در تحقیقات سلول خورشیدی تبدیل کرده است. از سال ۲۰۱۵، بازده سلولهای خورشیدی پلیمری به بیش از ۱۰٪ از طریق ساختار پشت سر هم افزایش یافته است. [ ۷] در سال ۲۰۱۸، رکورد این مقدار به ۱۷٫۳ درصد رسید و رکورد شکست که از طریق ساختار پشت سر هم به دست آمد. [ ۸]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر مقایسه با دستگاه های مبتنی بر سیلیکون، سلول های خورشیدی پلیمری دارای وزن سبکتری هستند ( که برای حسگرهای خودمختار کوچک حائز اهمیت است ) ، از نظر توانایی یکبار مصرف، ارزان برای ساخت ( گاهی اوقات با استفاده از الکترونیک چاپی ) ، قابل انعطاف، قابل تنظیم در سطح مولکولی و به طور بالقوه دارای اثرات زیست محیطی کمتری هستند. سلولهای خورشیدی پلیمری همچنین می توانند شفافیت خود را نشان دهند، کاربردهای چون استفاده در پنجره ها، دیوار، وسایل الکترونیک قابل انعطاف برای آنها پیشنهاد شده است. یک دستگاه نمونه در شکل ۱ نشان داده شده است. معایب سلولهای خورشیدی پلیمری نیز جدی است: آنها حدود ۱/۳ از راندمان مواد سخت را ارائه می دهند و تخریب قابل توجهی فتوشیمیایی را تجربه می کنند. [ ۳]
عدم کارایی و ثبات سلول های خورشیدی پلیمری، [ ۴] همراه با هزینه کم[ ۵] و افزایش بازده، [ ۶] آنها را به یک زمینه جذاب در تحقیقات سلول خورشیدی تبدیل کرده است. از سال ۲۰۱۵، بازده سلولهای خورشیدی پلیمری به بیش از ۱۰٪ از طریق ساختار پشت سر هم افزایش یافته است. [ ۷] در سال ۲۰۱۸، رکورد این مقدار به ۱۷٫۳ درصد رسید و رکورد شکست که از طریق ساختار پشت سر هم به دست آمد. [ ۸]
wiki: سلول خورشیدی آلی