سلطان زین العابدین

دانشنامه آزاد فارسی

سلطان زین العابدین ( ـ بعد از ۷۹۵ق)
(ملقب به مجاهدالدین)، از پادشاهان (حک: ۷۸۶ ـ ۷۸۹ ق) آل مظفر. فرزند شاه شجاع بود و در زمان حیات پدر، مدتی حکومت سیرجان یافت (۷۶۷ ق). سپس ، به حکومت اصفهان رسید اما در ۷۷۷ ق، به سبب عدم توانایی در ادارۀ امور، عزل گردید. زین العابدین اندکی پیش از مرگ پدر به جانشینی او انتخاب شد، و پس از درگذشت پدر در شیراز به سلطنت نشست اما دیگر برادران و شاهزادگان مظفری از اطاعت او سرباز زدند. او با حاضرنشدن به خدمت امیرتیمور و ندادن اجازۀ بازگشت به فرستادۀ او (۷۸۸ ق) باعث لشکرکشی تیمور در ۷۸۹ق به عراق و فارس شد. با تصرف اصفهان، زین العابدین عازم بغداد شد. در حوالی شوشتر اسیر شاه منصور، پسر عم خود، شد و در قلعۀ سلاسل شوشتر زندانی گردید. مدتی بعد، از زندان گریخت و به اصفهان رفت، بار دیگر، همراه سلطان احمد به فارس لشکر کشید، اما شکست خورد و شاه منصور اصفهان را تسخیر کرد. سلطان زین العابدین به خراسان گریخت و در ری گرفتار شد و در ۷۹۳ ق، به دست منصور افتاد. این بار پس از دستگیری به دستور منصور نابینا و در قلعۀ سفیدِ شوشتر زندانی شد. در ۷۹۵ ق، امیرتیمور شوشتر را تصرف و او را آزاد کرد، و همراه سلطان شبلی به سمرقند فرستاد.

پیشنهاد کاربران

بپرس