سلطان باهو

[ویکی فقه] سلطان باهو، فرزند سلطان بایزید، عارف و شاعر هندی در قرن دوازدهم (۱۰۳۹-۱۱۰۲ق /۱۶۳۰-۱۶۹۱م ) است.
نام اصلی او سلطان محمد است . پدرش سلطان بازید (بایزید) مردی دانشمند و پرهیزگار، و در دستگاه شاه جهان مورداحترام بود. بنابر روایات محلی ، نیاکان سلطان باهو پس از شهادت امام حسین (علیه السلام ) به هندوستان مهاجرت کرده ، در بخش جهنگ مقیم شدند. چون شاه جهان به این خاندان عنایت خاص داشت ، روستایی را در ایالت پنجاب به رسم اقطاع به آنان واگذار کرد. باهو در روستای شورکوت از بخش جهنگ تولد یافت و تحصیلات ابتدایی خود را در همان جا به پایان برد. مادرش ، بی بی راستی ، از آغاز زندگانی در تربیت او تأثیر تمام داشت و مشوق او در گرایش به تصوف بود. وی در اشعارش از مادر خود به نیکی یاد کرده ، و کوشش های فراوان او را در این راه ستوده است .
مرشد و تعلیمات
نخستین مرشد باهو در طریقت ، حبیب الله قادری بود که او را پس از اتمام تعلیمات و آموزش های مقدماتی نزد استاد خود، پیر عبدالرحمان فرستاد، و به گفته بیش تر تذکره نویسان باهو به پیر عبدالرحمان دست ارادت داد. باهو به تحصیل علوم ظاهر چندان توجهی نداشت ، و خود در این باره گفته است که «من و محمد (صلی الله علیه وآله وسلم ) عربی هر دو امی هستیم ». وی به شیخ عبدالقادر جیلانی اعتقاد خاص داشت .
آثار
به گفته ظهورالدین احمد، باهو ۱۴۰ اثر در عرفان و دین ، به فارسی و عربی داشته که وی برخی از آن ها را نام می برد؛. رضوی و آصف خان نیز به بعضی دیگر از آثار او اشاره کرده اند.
← دیوان شعر
...