سلاح دوش پرتاب سلاحی سبک است که پرتابه ای را به سوی هدفی شلیک می کند و اندازهٔ آن به صورتی است که انسان می تواند آن را بر شانه خود حمل و شلیک کند. کاربرد اصلی این نوع سلاح ها در جنگ های ضدتانک است هرچند علیه تأسیسات و بناها هم تأثیرگذارند و برخی موشک های ضدهوایی کوتاه برد نیز به صورت دوش پرتاب شلیک می شوند.
سلاح های دوش پرتاب به دو دسته تقسیم می شوند:
• نوع اول توپ بدون لگد که به شکل لوله ای باز است و گازهای واکنشی پرتاب از پشت آن خارج می شود و از گلوله های معمولی استفاده می کند. انواع کوچکتر و سبک تر توپ های بدون لگد همچون توپ کارل گوستاو قابلیت استفاده به عنوان سلاح دوش پرتاب را دارند.
• نوع دوم راکت اندازها هستند که گلوله های دارای پیشرانه راکت استفاده می کنند. در این سلاح ها شلیک به وسیله مقدار کمی مواد منفجره یا با سیستم فشار گاز در یک راکت انداز کوچک انجام می شود و پس از اینکه راکت مسافتی را طی کرده و از شخص شلیک کننده فاصله گرفت، فیوز آن روشن می شود و پس از آن نیروی پیشرانه گلوله از راکتی که پشت کلاهک جنگی قرار گرفته تأمین می شود.
برخی انواع این راکت ها به سیستم هدایتی مجهزند و به عنوان موشک دوش پرتاب شناخته می شوند اما بقیه قابلیت هدایت شوندگی ندارند و مسیر آن ها با نشانه گیری مشخص می شود. راکت اندازهای ضد زره ساخت شوروی آرپی جی از معروفترین انواع این سلاح ها هستند. بعضی از انواع راکت های دوش پرتاب ( مثل ام - ۷۲ لا یا آرپی جی - ۱۸ ) یک بار مصرف و برخی نیز ( مانند آرپی جی - ۷ ) قابل استفاده دوباره هستند.
انواع کوچکتر و بدون سیستم هدایتی معمولاً در جنگ های نزدیک و برای مسافت های کوتاه ( کمتر از ۲۰۰ متر ) کاربرد دارند و موشک های بزرگتر و هدایت شونده بیشتر برای مسافت های طولانی تر یا به عنوان سلاح ضدهوایی استفاده می شوند. سام - ۷، ایگلا و استینگر از معروفترین موشک های ضدهوایی دوش پرتاب هستند که همگی با هدایت گرمایاب آشیانه یابی فروسرخ هدف خود را پیدا می کنند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفسلاح های دوش پرتاب به دو دسته تقسیم می شوند:
• نوع اول توپ بدون لگد که به شکل لوله ای باز است و گازهای واکنشی پرتاب از پشت آن خارج می شود و از گلوله های معمولی استفاده می کند. انواع کوچکتر و سبک تر توپ های بدون لگد همچون توپ کارل گوستاو قابلیت استفاده به عنوان سلاح دوش پرتاب را دارند.
• نوع دوم راکت اندازها هستند که گلوله های دارای پیشرانه راکت استفاده می کنند. در این سلاح ها شلیک به وسیله مقدار کمی مواد منفجره یا با سیستم فشار گاز در یک راکت انداز کوچک انجام می شود و پس از اینکه راکت مسافتی را طی کرده و از شخص شلیک کننده فاصله گرفت، فیوز آن روشن می شود و پس از آن نیروی پیشرانه گلوله از راکتی که پشت کلاهک جنگی قرار گرفته تأمین می شود.
برخی انواع این راکت ها به سیستم هدایتی مجهزند و به عنوان موشک دوش پرتاب شناخته می شوند اما بقیه قابلیت هدایت شوندگی ندارند و مسیر آن ها با نشانه گیری مشخص می شود. راکت اندازهای ضد زره ساخت شوروی آرپی جی از معروفترین انواع این سلاح ها هستند. بعضی از انواع راکت های دوش پرتاب ( مثل ام - ۷۲ لا یا آرپی جی - ۱۸ ) یک بار مصرف و برخی نیز ( مانند آرپی جی - ۷ ) قابل استفاده دوباره هستند.
انواع کوچکتر و بدون سیستم هدایتی معمولاً در جنگ های نزدیک و برای مسافت های کوتاه ( کمتر از ۲۰۰ متر ) کاربرد دارند و موشک های بزرگتر و هدایت شونده بیشتر برای مسافت های طولانی تر یا به عنوان سلاح ضدهوایی استفاده می شوند. سام - ۷، ایگلا و استینگر از معروفترین موشک های ضدهوایی دوش پرتاب هستند که همگی با هدایت گرمایاب آشیانه یابی فروسرخ هدف خود را پیدا می کنند.
wiki: سلاح دوش پرتاب