سفر در زمان

الف - ای سرور ! آرزوی اول ام اینست که خدا را ملاقات کنم. پاسخ : آرزویت بر آورده شد. بپرس چگونه! چگونه ای آقا؟ پاسخ: زیرا در ظلمت و روشنائی محض، چشمان سر و دل تو نمیتوانند هیچ چیزی را ببیند، پس پادشاه بهشت و روشنائی و سلطان جهنم و ظلمت دو چیز جداگانه بخودی نیستند بلکه یکی اند، واحد و یگانه و یکتا. ب - آرزوی دوم اینست که مقدور فرمائید که من پس از مرگ به این دنیا باز گردم تا از پندار ها و گفتار ها و رفتار های بد و زشت، دست بردارم و مجذوب نیکویی ها گردم. پاسخ : پس از اینکه از این ظلمت و تاریکی نجات یافتی و با صحت و صلح و سلامتی کامل به وطن محبوبت یعنی سطح کره زمین بازگشتی، از طرف من به بزرگان قوم خودت و اقوام دیگر بگو که نه تنها یک یا صد و یا هزار و یکبار بلکه هرکدام از آنان را دقیقا به تعداد یک هفتم کلیه حلقه های زنجیره دایره وار علت و معلول به این دنیا بر میگردانم و آنهم هر بار در یک درجه تکاملی برتر از قبل، تا بلکه بیدار و آگاه شوند و بدانند که من کیستم و چیستم و ضمنن به آنان بگو که آن جناب گفته: من همینم که هستم، هم شاه بهشت و روشنائی ، هم سلطان جهنم و ظلمت بر رویهم ، هم شاه جهان فانی و هم شاه جهان باقی بر رویهم و نه جدا و بریده از هم. پ - آرزوی سوم ام اینست که رخصت بفرمائید که با نیمزوج ملکوتی و جاودانه خود با جنسیت معکوس ملاقات کنم. پاسخ : در این زمینه عجول نباش، زیرا عجله کار شیطان است. این آرزوی تو در طول زندگی کوتاه مدت دنیوی ات بر آورده نمیشود بلکه پس از مرگ در حین برخوداری تو از مشاهده و تجربه عشق و زندگی روئیایی با کمیت و کیفیت بهشت برین در طی حالت برزخ تا بسته شدن مجدد نطفه در رحم مادرت و بیداری و تولد دوباره ات در همین دنیا در مداری برتر.
چرا آن فضا نورد خیالی، نمیتواند موجودات امروز را ببیند گرچه وسیله مشاهده اش بسوی زمین خیره گردیده؟ زیرا نوری که امروز و فردا از خورشید به سطح زمین و موجودات غیر زنده و زنده نباتی و حیوانی و انسانی می تابد و بخشی از آن در کلیه جهات مکانی با سرعت سیصد هزار کیلومتر بر ثانیه منعکس میگردد، ۲۰۰۰ سال طول میکشد که به تلکسوپ وی برسد. آن مشاهده گر و ما گرچه در حال حاضر بطور همزمان موجود می باشیم ( البته ما بطور واقعی و او در فکر و خیال ما ) ، اما لحظه حال وی و لحظه حال ما بر هم منطبق نیستند بلکه دارای یک اختلاف زمانی به اندازه دو هزار سال میباشند. نتیجه کلی اینکه سفر واقعی در زمان روی یک خط مستقیم بسوی گذشته مطلقا محال و غیر ممکن است بلکه روی محیط یک دایره بسوی آینده نه تنها امکانپذیر بلکه حتا لازم، ضروری، اجباری و اجتناب ناپذیر می باشد و آنهم در چهارچوب طرح مطلق آفرینش و بر اساس قوانین جاودانه و آئین نامه های اجرایی ثابت و پایدار و تغییر ناپذیر آن و نه در چارچوبهای تنگ قضا و قدر دینی.