سعادت

برای این فیلم، شریل لی در زمینه روانشناسی تحقیق کرد و در یک کارگاه جنسی تانتریک شرکت نمود تا برای نقش «ماریا» آماده شود. کریگ شفر پس از توصیه «لی تیلور یانگ» به برادرش لنس یانگ، به عنوان شخصیت اصلی این فیلم استخدام شد.
راجر ایبرت منتقد آمریکایی معتقد است بازیگران این فیلم به طور شگفت انگیزی توانسته اند، حق یک فیلمنامه خوب را ادا کنند.
«جوزف» مهندس عمران، قصد ازدواج با «ماریا» را دارد؛ ولی به خاطر وسواس و عصبانیت ماریا، کمی مشکوک است.
۶ ماه بعد، آنها به دیدن «آلفرد» روانپزشک می روند؛ و جوزف از وسواس ماریا در خانه و زنگ زدن بیش از اندازه به محل کارش می گوید؛ و ماریا فاش می سازد که در این مدت با جوزف به ارگاسم نرسیده است و تاکیید می کند، که تنها با جوزف ارضاء نشده است؛ و تنها به خاطر علاقه و آسیب ندیدن جوزف، همیشه در حال تظاهر بوده است.
جوزف سر کار و در ساختمان نیمه کاره محله «هینتون»، صحنه ای عجیب مشاهده می کند. او دخترانی را می بیند که منظم و پیوسته به خانه ای در رفت و آمد هستند؛ که با مالک آپارتمان رابطه جنسی دارند. بالاخره روزی ماریا را در خانه همسایه می بیند و با دنبال کردن او و شنیدن صدای رابطه جنسی، به خیانت زنش پی می برد.
با صحبت با آلفرد، متوجه می شود مالک آن خانه، دکتر «بالتازار وینسنزا» یک سکس درمانگر است؛ که در پرونده قضایی اش هیچ شاکی خصوصی وجود ندارد. جوزف او را تهدید می کند که از زنش فاصله بگیرد و ماجرا را با ماریا در میان می گذارد؛ و با انکار او رو به رو می شود. جوزف با تعقیب، متوجه می شود دخترانی که به خانه پروفسور دررفت و آمد هستند، همگی خانواده دار و متأهل هستند.
بالتازار خود را دشمن جوزف نمی داند؛ و معتقد است هدف از راطه جنسی، ارضاء شدن نیست و سکس آگاهانهٔ جسمی و روحی که به خوشی زیاد منجر شود، می تواند درمان بخش باشد و اگر او نتواند ماریا را ارضاء کند، روزی فرا می رسد، که ماریا به جوزف خیانت کند. بالتازار به جوزف می گوید، که ماریا ۷ سال با ۳ درمانگر تحت درمان بوده و معالجه نشده است؛ او از جوزف قول می گیرد در صورتی که در طول درمان، به ماریا نزدیکی نکند و ماریا متوجه رابطه با او با جوزف نشود، راه درمان ماریا را به جوزف آموزش دهد. جوزف تحت آموزش قرار می گیرد و ۴ مرحله از ۹مرحله را موفقیت آمیز، پشت سر می گذارد. اما وقتی در هنگام عشق بازی، ماریا او را به تخت می بندد، نمی تواند به قولش به بالتازار عمل کند و ارضاء می شود؛ و از طرفی ماریا نیز او را که در حال رفتن پیش بالتازار است، می بیند.

خوشی و سعادت می تواند از چیزی کوچک و کاملا غیر منتظره حاصل بشه اگر تنها ما ذهن مان را برای لذت بردن از این چیزهای کوچک مهیا کرده باشیم

ثنویت ( یا حتا تثلیث ) جسمانیت : انسان دارای دو نوع جسمانیت می باشد؛ یکی مادی و دیگری روحی. این دو جسم همیشه با هم بوده و هستند و خواهند بود و هرگز از هم جدا نخواهند شد. جسم مادی از اتم ها ساخته شده است و جسم روحی در قالب دو میدان الکتریکی و مغناطیسی در اطراف ذرات تشکیل دهنده اتمی قرار دارد و زمانیکه ساختمان ملکولی اتم ها یا ساختمان جسم مادی به تحلیل برود و تجزیه گردد، جسم روحی هم به تحلیل رفته و تجزیه میگردد و بصورت آجر ها یا واحد های ظریف و لطیف میدان های الکترو مغناطیسی در دل اتم های مادی و در اطراف ذرات تشکیل دهنده اتم ها باقی خواهد ماند. ذرات نور که خود از جنس میدان های الکترو مغناطیسی میباشند یک نوع جسمانیت روحی محسوب میشوند که پس از جدایی از جسمانیت مادی در فضا پخش می شوند. اما این جدایی مجرد نیست، زیرا خود نور یک جنبه از ماده می باشد. در مورد تثلیث جسمانی میتوان گفت که جسم روحی خود از دو بخش تشکیل شده است؛ یکی ظاهری و دیگری باطنی که یکی را روح می نامیم و دیگری را روان. بر طبق این تقسیم بندی، انسان بطور کلی دارای هفت زندگی میباشد که پنج تا از آنها در قالب بدن یا جسمانیت روحی به ظهور می رسند، و در آن حیات ها یا زندگی ها جسم مادی ناپیدا میگردد و به حداقل میرسد و به همراه جسم روانی مدیریت و تدبیر بدن و یا تن روحی را به عهده میگیرند و یکی از آنها تدبیر ظاهری و دیگری باطنی و درونی عهده دار میگردد. در دو زندگی دیگر که در حال حاظر مشغول انجام و تجربه یکی از آنها هستیم، جسم مادی قالب است و جسم های روحی و روانی مدیریت و تدبیر این بدن و تن مادی را به عهده دارند. روح مسئول حیات بیرونی و روان مسئول حیات درونی است. چرا دو نوع از این زندگی ها ؟
پاسخ : یک مرد بطور جاودانه مرد و یک زن بطور جاودانه زن باقی نخواهند ماند بلکه بر اساس اصل دیالکتیکی تبدیل ضدین به همدیگر، جای یک دیگر را عوض خواهند کرد و آنهم نه اینکه یک مرد و زن به هم تبدیل شوند، بلکه هرکدام از آنها در عالم شهودی دوم از آنطرف جنبه وجودی خویش پا به عرصه وجود خواهند گذاشت. از این طریق تپه خاکی و ناچیز برپایی یوم القیامه دینی یا روز قیامت و رستاخیز از سر راه کاروان واحد انسانی بهمراه خداوند برداشته خواهد شد و منتفی میگردد. لذا از این به بعد از دیدگاه علم کیهان شناسی باور نداشتن به آن هیچ گناهی و خطایی محسوب نمی گردد. به هنگام مرگ نه روح ( یا نفس ) و نه روان و نه جان هیچکدام از جسم مادی یا تن و بدن جدا نمی شوند یا توسط ملائکه قبض نمی گردند. این افسانه ها را هم میتوانیم با احترام پشت سر بگذاریم و مطمئن باشیم که خداوند متعال بابت این تمرد و سرکشی مارا مورد ملامت و نکوهش و سرزنش قرار نخواهد داد و مارا تنبیه نخواهد کرد. دو جسم مادی و روحی یا سه جسم مادی - روحی - روانی هردو و هرسه با هم و بهمراه همدیگر منازل سخت و نرم افزاری من ها یا خود های مجرد انفرادی اند. نظم جسمانی این سه جسم در بستر امن و آرام و بسیط و پیوسته جان شکل میگیرند و حیاط خودرا از جان دریافت میکنند و پس از لحظه مرگ حیات خودرا دوباره به جان می بخشند. قوای فهم و عقل و ابزارهای آنها به ترتیب احساسات و عواطف و افکار و تخیلات و اوهامات و اندیشه همگی لشگر و خدمتگار خود های مجرد انفرادی میباشند. اگر کسی میل به خود شناسی و خدا شناسی داشته باشد، میتواند مجرد ترین بخش وجودی خود را نه دل باطنی، نه نفس و روح و نه روان و جان به پندارد بلکه " من یا خود مجرد " که یک پدیده ذهنی است و جای آن در ذهن خداوند می باشد. در طول زندگی و حیات گویا جای آن در بدن مادی - روحی - روانی است و پس از مرگ گویا جای آن بصورت خفته در امن ترین جاها یعنی در ذهن خداوند قرار دارد و مهیب ترین زلزله ها و طوفان های دریایی وطوفان های شنی و کولاک های تگرگی و بارانی و برفی و حتا هولانک ترین رعد و صاعقه ها یعنی قرش نوری و صوتی مه بانگ های متوالی و یا طنین هردو صدای گوش خراش صور و شیپور اسرافیل در پهنه هستی به هنگامه رستاخیز ، آرامش اورا نمیتوانند بهم بزنند و خواب خوش اورا نمی پرانند و هر لحظه دوست دارد که روئیا های خوش و شیرین و لذت بخش وی تا بیداری مجدد ادامه داشته باشند.
اعمال نیک و بد انسان در طول عمر خویش و در یک عالم شهودی هیچگونه تاثیری روی سعادت های نسبی وی در عوالم شهودی بعدی و سعادت نهائی و غائی ندارند. همچنین ستایش ها، نیایش ها، عبادات، زیارات و اطاعات و بندگی ها در منازل و ایستگاه های هفتگانه نیم سفر های نزولی و صعودی هم در تعیین میزان و درجه سعادت انسان هیچگونه تاثیری ندارند جز تلف کردن وقت شریف و انرژی.
وجود تو یک راز است حافظ
تحقیق در آن فسون و فسانه

( به فارسی : جویبار آتش ) در بررسی پدیده سعادت و خوشبختی بر این باور بوده است که انسان کاخ نشین دارای افکار و احساسات و اندیشه های دیگری است تا انسان کوخ نشین. و از انسان کوخ نشین نباید انتظار تزکیه و تهذیب اخلاق و نفس را داشت. ادیان بخصوص ابراهیمی هزاران سال است که وعده و وعیدهای پر طمطراق را در جهت رساندن انسان به سعادت و خوشبختی دنیوی و اخروی داده اند و نسخه های مختلف کیمیای سعادت را به او تجویز نموده اند همراه با اثرات جنبی مُخرب. شاید از خود پرسیده باشیم که چرا تاکنون موفق نشده اند و چرا هنوز که هنوز است در این امر مهم از نسخه پیچی دست بر نداشته اند و در بیشتر جوامع دینی از وعده دادن دست بردار نیستند؟ یک حقیقت مسّلم و یقنی این است که از طریق نیایش و مناجات و ستایش و بندگی و طاعت و عبادت های شبانه روزی و تر و خشک کردن و حمل یوغ شریعت از طریق انجام واجبات دینی و برگزاری مراسم ریز و درشت مذهبی ، انسان هرگز به سعادت و خوشبختی نخواهد رسید و از این طریق ذره ای هم به معرفت و دانش او در پیرامون خودشناسی و خدا شناسی افزوده نخواهد شد. اندیشمندانی که قوانین الکترو مغناطیس را کشف کرده اند و مخترعینی که استفاده عملی و کاربردی این قوانین را در تولید روشنایی مصنوعی و مخابرات و صد ها نوع دیگر کاربرد، فراهم نموده اند، به رساندن انسان به سعادت و خوشبختی دنیوی و اخروی کمک کرده اند و نه اندیشمندانی که ادیان را بنیان گذاشته و یوغ های سنگین و سبک شریعت را اختراع کرده اند و آنهم نه امر خداوند بلکه به تبعیت و پیروی از شهوت غریزه نام آوری و شهرت طلبی. اندیشمند علمی در ارائه نظریه علمی خود انتظار تبعیت و پیروی انسان را ندارد، اما اندیشمند دینی شرط رسیدن انسان به سعادت دنیوی و اخروی را پیروی و تبعیت از نسخه های بافته شده توسط خود وی میداند و به انسان میگوید: اگر به حرف های من باور نداشته باشی و آنها را آویزان گردن و گوش سر و دل خود نکنی و بطور نادیده شهادت ندهی که من رسول و ولی خداوند ام ، آنگاه جای تو در دنیا و آخرت جهنم خواهد بود و پاداش تو عذاب های خلد ( جاودانه ) در آتش سوزان جهنم. فرق بین اندیشمند دینی و علمی در این است که یکی با خلوص نیت نظریه خودرا که حاصل سعی و کوشش خود وی میباشد، بدون توقع و انتظار در اختیار انسان قرار میدهد و دیگری نظریه خود را که باز هم حاصل سعی و کوشش خود وی میباشد آنرا به خداوند می چسباند و آنرا ابلاغ کلام خدا معرفی میکند و مملو از توقع و انتظار آنرا در خدمت انسان قرار نمیدهد بلکه وظیفه انسان را خدمت به آن میداند و می پندارد. نکته مهمی که انسان در طول تاریخ تاکنون نتوانسته است آنرا به بیند این حقیقت است که دین هیچگونه ربطی به امر خداوند ندارد، بلکه اختراع انسانی می باشد. لذا انسان سعادت مند در زمینه خود شناسی و خدا شناسی، انسانی است که به تواند، یوغ شریعت را از دوش خود بردارد و آنرا زمین بگذارد و وجود خودرا از قید و بندهای زنجیره تقلید دینی پاک و منزه گرداند و فقط به خداوند متعال اعتقاد و ایمان و اطمینان داشته باشد. و مطمئن باشد که اگر وضو نگرفت و نماز نخواند و روزه نگرفت و به زیارت حج و امکان به اصطلاح مقدسه نرفت، خداوند متعال از این بابت هیچگاه و هرگز اورا مورد استنطاق و باز خواست و بازجوئی قرار نخواهد داد و اورا محکوم به عذاب جهنم نخواهد نمود. مثل گذشته اشتباه خواهد بود که انسان دیندار را خدا باور و انسان بی دین را خدا نا باور بدانیم . پدیده خدا باوری هیچگونه ربطی به دین ندارد. صاحب دین ، دین خود را به خدا چسبانده است. از این به بعد انسان هوشمند میتواند دین و صاحب و آورنده دین را از خدا جدا نماید و بگوید که منِ انسان می توانم از این به بعد بدون دین هم به خدا باور داشته باشم. خود خداوند هم دارای دین ملکوتی می باشد و مطمئن ترین راه رسیدن به آن، شناخت طبیعت و کیهان و اجزای آنها می باشد و این شناخت وظیفه علوم طبیعی و تجربی میباشد و دانشمندان این رشته ها پیامبران راستین و حقیقی دین الاهی اند، بدون اینکه خود آنان شاید به این حقیقت واقف شده باشند.