سطوح کنترل پرواز هواگرد دستگاه های آیرودینامیک هستند که خلبان با کنترل آن ها می تواند بلندی پرواز هواگرد را تنظیم و کنترل کند.
توسعه سطوح کنترل پرواز با بازده بالا، جهش مهمی در توسعه هواگردها بود. نخستین تلاش ها در طراحی هواگرد ثابت بال به پدید آمدن نیروی کافی برای بلند کردن هواگرد از زمین انجامید. اما هنگامیکه هواگرد در هوا بود کنترل آن ناممکن می شد و بیشتر مواقع باعث فاجعه بود. توسعه سطوح کنترل پرواز مؤثر، باعث پرواز پایدار شد.
سطوح کنترل پرواز به دو بخش اصلی و ثانوی تقسیم می شوند.
این نوشتار به توضیح سطوح کنترلی می پردازد که در هواگرد ثابت بال با طراحی متعارف بکار می روند. دیگر پیکربندی های هواگردهای بال ثابت ممکن از سطوح کنترل پرواز دیگری استفاده کنند. اما اصول آنها، یکی هستند. کنترل کننده های ( دسته و سکان ) هواگرد گردنده بال ( هواچرخ یا بالگرد ) همان کار کنترل چرخش در امتداد محورهای اصلی هواپیما را انجام می دهند. اما سطوح کنترل چرخنده ( پروانه و پروانه دم بالگرد ) در آن ها با عملکرد کاملاً متفاوتی کار می کنند.
برادران رایت نخستین کسانی بودند که سطوح کنترل پرواز قابل استفاده را طراحی کرده و بکار گرفتند. [ ۱] این سطوح، اصلی ترین بخش برساخته آن ها برای پرواز بود. برخلاف سطوح کنترل پرواز امروزی آن ها از روش خمش بال استفاده کردند. [ ۲] در تلاش برای دور زدن اختراع برادران رایت، گلن کورتیس، سطوح کنترل لولادار را ساخت و استفاده کرد. چنین روشی، چهار دهه پیشتر در بریتانیا معرفی شده بود. برتری سطوح کنترل لولادار، در پرهیز از ایجاد تنش در آن ها بود؛ بنابراین مشکل خمش بال ها، حل و ساخت قطعات، ساده تر می شد.
یک هواگرد، می تواند آزادانه در جهت سه محور عمود برهم که در مرکز گرانش هواگرد، یکدیگر را قطع می کنند بچرخد. برای کنترل موقعیت و جهت هواگرد، خلبان باید بتواند حرکت در سوی هر یک از سه امتداد را کنترل کند.
محور عرضی یا محور جانبی از دوسر بال های هواگرد می گذرد. [ ۳] چرخش به دور این محور «گشتاور» نامیده می شود. گشتاور، جهت حرکت عمودی هواگرد را که دماغه به سوی آن است تغییر می دهد. بالابرنده، اصلی ترین سطح کنترل کننده گشتاور است.
محور طولی از میان دماغه و دم هواگرد می گذرد. چرخش به دور این محور را «غلت زدن» می نامند. [ ۳] خلبان، «زاویه چرخش» را با بالابردن یک بال و پایین بردن بال دیگر تغییر می دهد. [ ۴] این تغییر در زاویه، باعث چرخش به دور محور طولی می شود. شهپر، اصلی ترین کنترل کننده های زاویه چرخش است. سکان، دومین کنترل کننده زاویه چرخش است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفتوسعه سطوح کنترل پرواز با بازده بالا، جهش مهمی در توسعه هواگردها بود. نخستین تلاش ها در طراحی هواگرد ثابت بال به پدید آمدن نیروی کافی برای بلند کردن هواگرد از زمین انجامید. اما هنگامیکه هواگرد در هوا بود کنترل آن ناممکن می شد و بیشتر مواقع باعث فاجعه بود. توسعه سطوح کنترل پرواز مؤثر، باعث پرواز پایدار شد.
سطوح کنترل پرواز به دو بخش اصلی و ثانوی تقسیم می شوند.
این نوشتار به توضیح سطوح کنترلی می پردازد که در هواگرد ثابت بال با طراحی متعارف بکار می روند. دیگر پیکربندی های هواگردهای بال ثابت ممکن از سطوح کنترل پرواز دیگری استفاده کنند. اما اصول آنها، یکی هستند. کنترل کننده های ( دسته و سکان ) هواگرد گردنده بال ( هواچرخ یا بالگرد ) همان کار کنترل چرخش در امتداد محورهای اصلی هواپیما را انجام می دهند. اما سطوح کنترل چرخنده ( پروانه و پروانه دم بالگرد ) در آن ها با عملکرد کاملاً متفاوتی کار می کنند.
برادران رایت نخستین کسانی بودند که سطوح کنترل پرواز قابل استفاده را طراحی کرده و بکار گرفتند. [ ۱] این سطوح، اصلی ترین بخش برساخته آن ها برای پرواز بود. برخلاف سطوح کنترل پرواز امروزی آن ها از روش خمش بال استفاده کردند. [ ۲] در تلاش برای دور زدن اختراع برادران رایت، گلن کورتیس، سطوح کنترل لولادار را ساخت و استفاده کرد. چنین روشی، چهار دهه پیشتر در بریتانیا معرفی شده بود. برتری سطوح کنترل لولادار، در پرهیز از ایجاد تنش در آن ها بود؛ بنابراین مشکل خمش بال ها، حل و ساخت قطعات، ساده تر می شد.
یک هواگرد، می تواند آزادانه در جهت سه محور عمود برهم که در مرکز گرانش هواگرد، یکدیگر را قطع می کنند بچرخد. برای کنترل موقعیت و جهت هواگرد، خلبان باید بتواند حرکت در سوی هر یک از سه امتداد را کنترل کند.
محور عرضی یا محور جانبی از دوسر بال های هواگرد می گذرد. [ ۳] چرخش به دور این محور «گشتاور» نامیده می شود. گشتاور، جهت حرکت عمودی هواگرد را که دماغه به سوی آن است تغییر می دهد. بالابرنده، اصلی ترین سطح کنترل کننده گشتاور است.
محور طولی از میان دماغه و دم هواگرد می گذرد. چرخش به دور این محور را «غلت زدن» می نامند. [ ۳] خلبان، «زاویه چرخش» را با بالابردن یک بال و پایین بردن بال دیگر تغییر می دهد. [ ۴] این تغییر در زاویه، باعث چرخش به دور محور طولی می شود. شهپر، اصلی ترین کنترل کننده های زاویه چرخش است. سکان، دومین کنترل کننده زاویه چرخش است.
wiki: سطوح کنترل پرواز