سرزمین آلوچه ها یا قلب حیوانی ( به آلمانی: Herztier ) رمانی از هرتا مولر رمان نویس آلمانی رومانیایی برنده نوبل ۲۰۰۹ است. این رمان نخستین بار در ۱۹۹۳ چاپ و منتشر شد. در پی اعلام اهدای جایزه نوبل ادبیات به هرتا مولر در سال ۲۰۰۹ این رمان در فهرست پرفروشهای سایت آمازون قرار گرفت.
رمان دربارهٔ زندگی چهار جوان از اقلیت آلمانی کشور رومانی در زمان دیکتاتوری چائوشسکو است.
• احمق یا هوشمند بودن، دلیلی برای دانستن یا ندانستن چیزی نیست. بعضی ها خیلی می دانند ولی نمی شود آن ها را باهوش دانست. بعضی ها هم زیاد نمی دانند ولی نمی شود آن ها را احمق تصور کرد.
• در آن زمان باور داشتم که در یک جهان بدون سرنیزه مردم مثل کشور ما راه نمی روند، جهانی که در آن مردم مجازند هر طور می خواهند فکر کنند.
• هیچ کس از من نپرسید که در کدام خانه، در کجا، پشت کدام میز، در کدام تختخواب و در کدام مملکت دوست دارم راه بروم، بخورم، بخوابم و یا چه کسی را از سر ترس دوست داشته باشم… همیشه به بند کشیدن بود نه از بند رهانیدن چرا که سالیان آزگار طول کشید تا از بند رهانیدن به کلام درآمد.
• گئورگ نوشت: بچه های مدرسه نمی توانند حتی در مورد چیزی که به آن می بالند جمله ای بدون ذکر «مجبور بودن»، مانند: من مجبورم، تو مجبوری، ما مجبوریم، بیان کنند. آن ها می گویند: «مادرم مجبور بود کفش جدیدی برای من بخرد» و این عین حقیقت است. خودم هم همین کار را می کنم. مثلاً من مجبورم هر شب از خودم بپرسم که آیا فردایی خواهد بود.
• به پارک نکبتی رفتیم. ادگار گفت: اگر فقط فرد مورد نظر کشور را ترک می کرد، بقیه می توانستند بمانند.
• بغض گلوی همه را گرفته بود، اما چون اجازه نداشتند گریه کنند. به جای آن همگی دست مفصلی زدند. هیچ کس جرات نکرد به عنوان اولین نفر دست نزند.
• آن ها هر شخص تازه وارد را شریک خلافکاری های خود می کنند. برای هم آواز شدن با دیگران، سکوت پیشه کردن و اعتیاد به خوردن خون گرم، به یکی دو روز بیشتر نیاز نیست. [ ۱]
سرزمین گوجه های سبز، ترجمه: غلامحسین میرزاصالح، ناشر: مازیار
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفرمان دربارهٔ زندگی چهار جوان از اقلیت آلمانی کشور رومانی در زمان دیکتاتوری چائوشسکو است.
• احمق یا هوشمند بودن، دلیلی برای دانستن یا ندانستن چیزی نیست. بعضی ها خیلی می دانند ولی نمی شود آن ها را باهوش دانست. بعضی ها هم زیاد نمی دانند ولی نمی شود آن ها را احمق تصور کرد.
• در آن زمان باور داشتم که در یک جهان بدون سرنیزه مردم مثل کشور ما راه نمی روند، جهانی که در آن مردم مجازند هر طور می خواهند فکر کنند.
• هیچ کس از من نپرسید که در کدام خانه، در کجا، پشت کدام میز، در کدام تختخواب و در کدام مملکت دوست دارم راه بروم، بخورم، بخوابم و یا چه کسی را از سر ترس دوست داشته باشم… همیشه به بند کشیدن بود نه از بند رهانیدن چرا که سالیان آزگار طول کشید تا از بند رهانیدن به کلام درآمد.
• گئورگ نوشت: بچه های مدرسه نمی توانند حتی در مورد چیزی که به آن می بالند جمله ای بدون ذکر «مجبور بودن»، مانند: من مجبورم، تو مجبوری، ما مجبوریم، بیان کنند. آن ها می گویند: «مادرم مجبور بود کفش جدیدی برای من بخرد» و این عین حقیقت است. خودم هم همین کار را می کنم. مثلاً من مجبورم هر شب از خودم بپرسم که آیا فردایی خواهد بود.
• به پارک نکبتی رفتیم. ادگار گفت: اگر فقط فرد مورد نظر کشور را ترک می کرد، بقیه می توانستند بمانند.
• بغض گلوی همه را گرفته بود، اما چون اجازه نداشتند گریه کنند. به جای آن همگی دست مفصلی زدند. هیچ کس جرات نکرد به عنوان اولین نفر دست نزند.
• آن ها هر شخص تازه وارد را شریک خلافکاری های خود می کنند. برای هم آواز شدن با دیگران، سکوت پیشه کردن و اعتیاد به خوردن خون گرم، به یکی دو روز بیشتر نیاز نیست. [ ۱]
سرزمین گوجه های سبز، ترجمه: غلامحسین میرزاصالح، ناشر: مازیار
wiki: سرزمین گوجه های سبز