سختی ویکرز

دانشنامه عمومی

سختی ویکرز ( به انگلیسی: Vickers hardness ) یکی از معیارهای سختی است که بر اساس مقاومت مواد در برابر فروروندهٔ هرمی شکل از جنس الماس سختی آن ها را تعیین می کند. سختی سنجی به این روش اولین بار در سال ۱۹۲۲ توسط اسمیت و ساندلند در ویکرز لیمیتد به عنوان جایگزینی برای سختی برینل توسعه یافت. [ ۱]
فروروندهٔ بکار رفته در این روش، الماس هرمی با قاعدهٔ مربع شکل است که سطوح مقابل آن با زاویه ۱۳۶ درجه به یکدیگر می رسند.
مقدار سختی ماده پس از آزمایش توسط رابطهٔ زیر بدست می آید:
واحد سختی ویکرز کیلوگرم نیرو بر میلی متر مربع است و مقادیر حاصل به صورت xxxHVyy گزارش می شوند که xxx میزان سختی و yy نیروی اعمال شده بر فرورونده است.
روش آزمایش سختی ویکرز یک نوع استاتیک است که از استانداردهای ISO 6507، ASTM E92 و ASTM E384 پیروی می کند.
این روش ویکرز به ترتیب مطابق با استاندارد ISO از 1 gf و از 1 gf تا 120 kgf مطابق با استانداردهای ASTM متغیر است. این استانداردها نشان می دهد که می توان از این روش برای تشخیص سختی تمام دامنه های بار از سطح میکرو تا سطح کلان از طریق سطح کم بار استفاده کرد.
این یک روش نوری است، که در آن اندازه تورفتگی باقی مانده توسط تورفتگی اندازه گیری می شود تا مقدار سختی نمونه آزمایش محاسبه شود.
فرورفتگی و نوع ماده: فرورفتگی هرمی متساوی الاضلاع است که شامل یک پایه مربع ساخته شده از الماس با زاویه صفحه ۱۳۶ درجه است.
عکس سختی ویکرزعکس سختی ویکرزعکس سختی ویکرز
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف

پیشنهاد کاربران

بپرس