ستاره داوود

ستارهٔ داوود ( به عبری: ماگن دیوید מָגֵן דָּוִד ) ، سپر داوود، شکلی مرکب از دو مثلث متساوی الاضلاع یکی رو به بالا و دیگری رو به پایین که روی هم قرار گرفته، تشکیل شده است. این نشان در ادیان و عقاید مختلف، به خصوص یهودیت امروزی کاربرد دارد. [ ۱] [ ۲]
در سدهٔ نوزدهم استفاده از ستارهٔ داوود در میان یهودیان اروپای شرقی به ویژه یهودیان روسی و اوکراینی شدت یافت. یکی از دلایل اصلی گسترش استفاده از آن مقابله با صلیب مسیحیان بود. نخستین استفاده ها از ستارهٔ داوود در متون ابتدایی کابالا به زبان عبری است و معمولاً به عنوان یک سیگیل برای اعمال جادویی به کار می رفته است و به نام مهر یا ختم سلیمان شناخته می شده است. این سمبل همچنین در بسیاری کلیساهای مسیحی نیز مورد استفاده قرار می گرفت. تا پیش از سدهٔ نوزدهم استفاده از ستارهٔ داوود در میان یهودیان به طور رسمی تنها در جمهوری چک، اتریش، قسمت هایی از آلمان و پراگ انجام می شد.
با ایجاد جنبش صهیونیسم این سمبل نماد این جنبش گردید و در نخستین کنگرهٔ صهیونیسم در سال ۱۸۹۷ میلادی به عنوان سمبل جنبش صهیونیسم برگزیده شد.
نخستین اشارات به ستارهٔ داوود یا سپر داوود و ارتباط آن با شش ضلعی در سدهٔ ۱۷ میلادی صورت گرفت. عبارت سپر داوود در سیدور ( دعاهای یهودی ) به عنوان نامی دیگر برای خداوند اسرائیل به کار رفته است.
کهن ترین ستاره داوود یا ستاره شش پر ۳۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح در ارمنستان تاریخی کشف شده است. [ ۳]
در متونی مربوط به سدهٔ ۱۱ میلادی از سپر داوود به عنوان نام دیگر خدای اسرائیل بدون اشاره به هیچ سمبلی استفاده شده است. در دعاهای یهودی نیز این عبارت مورد استفاده قرار گرفته است. این اشاره احتمالاً از زبور ۱۸ گرفته شده است که در آن خداوند به عنوان محافظت کننده و سپر شناخته شده است.
ستارهٔ داوود در عهد عتیق و کتاب مقدس مورد استفاده قرار گرفته است. در کتاب مقدس مهم ترین سمبل های یهودیان منورا یا شمعدان و شوفار یا شیپور است. ستاره داوود نخست برروی سپر داوود استفاده شد و توسط آن در جنگ ها پیروز می شد بعدها این ستاره به سلیمان رسید و بعد به مهدی رسید که در زمان ظهور این ستاره را به همراه خود دارد. در نوشتارهای ربی ها اشاره ای به ستارهٔ داوود شده است. استفاده از این نماد در زمان داوود و پس از او در اسرائیل رایج بوده است.