عبّاس کیارستمی به دلیل استفاده خاص از تکنیک ها و تمهایی که در فیلم هایش بی درنگ قابل تشخیصند، از استفاده از بازیگران نقش اول کودک تا داستان هایی که در روستاهای دور افتاده اتفاق می افتند، تا مکالماتی که با استفاده از دوربین های ثابت درون خودرو رخ می دهند، شناخته شده است. او همچنین به دلیل استفاده از شعر معاصر ایرانی در دیالوگها، عناوین فیلم ها، و عناصر سینمایی تصاویرش شناخته شده است و اغلب در فیلم های روایی از سبک مستند استفاده می کند.
هرچند که عباس کیارستمی با اشخاصی همچون ساتیاجیت رای، ویتوریو دسیکا، اریک رومر و ژاک تاتی مقایسه شده، فیلم های او نشان دهندهٔ یک سبک یکتا، اغلب با تکنیک هایی که خود کیارستمی مبدع آن ها بوده، هستند که به اصطلاح به آن «سبک کیارستمیایی» می گویند.
در حین فیلم برداری نان و کوچه، نخستین فیلم او، کیارستمی بر چگونگی فیلمبرداری از پسر و سگ مهاجم با فیلمبردار باتجربهٔ خود اختلاف پیدا کرده بود. فیلم بردار، در نظر داشت برداشت هایی مجزا از نزدیک شدن پسر بگیرد. فیلمبردار قصد داشت در حالی که پسر داشت از در خانه وارد می شد و در را می بست، نماهای نزدیکی از دست او بگیرد، و به دنبال آن از سگ فیلمبرداری کند. کیارستمی بر این عقیده بود که اگر این سه صحنه را به صورت یکجا فیلمبرداری شوند، تأثیر آن عمیقتر خواد بود و باعث به وجود آمدن حالت دلواپسی خواهد شد. همان یک صحنه، چهل روز طول کشید تا فیلمبرداری شود. کیارستمی بعدها گفت که تکه کردن صحنه ها ممکن است ریتم و محتوای ساختار فیلم را برهم بزند، و اظهار داشت که او دوست دارد صحنه را به صورت یکجا و واحد فیلمبرداری کند.
برخلاف دیگر کارگردانان، او علاقه ای به پرورش دادن توان مدیریتی خود با به نمایش کشیدن صحنه های رزمی پرهزینه و افراطی یا با صحنه های تعقیب و گریزی پیچیده در محصولات کلان ندارد. در عوض، او سعی کرده از رسانه فیلم به روش منحصر به فرد خودش استفاده کند. او در مورد دیدگاه فیلمبردار خود در زمینه فیلم سازی چنین گفته است:
کیارستمی سبک مخصوص خود را وقتی تثبیت کرد که سه گانه زلزله خود را ساخت. با این وجود، او شیوه های جدید فیلم سازی را با استفاده از روش های مختلف کارگردانی، آزمایش می کرد. بیشتر فیلم ۱۰، به عنوان مثال، در یک خودروی در حال حرکت فیلمبرداری شده، که خود کیارستمی در آن اتومبیل حضور نداشته. او توصیه های مورد نیاز را به بازیگران می کرد و یک دوربین در داشبورد قرار داد و سپس در حالی که آن ها در شهر تهران رانندگی می کردند، از آن ها فیلم تهیه کرد. دوربین می توانست حرکت کند، و با استفاده از یک سری نماهای نزدیک مفرط، از صورت افرادی که در حال انجام کارهای عادی روزمره خود بودند فیلمبرداری کند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفهرچند که عباس کیارستمی با اشخاصی همچون ساتیاجیت رای، ویتوریو دسیکا، اریک رومر و ژاک تاتی مقایسه شده، فیلم های او نشان دهندهٔ یک سبک یکتا، اغلب با تکنیک هایی که خود کیارستمی مبدع آن ها بوده، هستند که به اصطلاح به آن «سبک کیارستمیایی» می گویند.
در حین فیلم برداری نان و کوچه، نخستین فیلم او، کیارستمی بر چگونگی فیلمبرداری از پسر و سگ مهاجم با فیلمبردار باتجربهٔ خود اختلاف پیدا کرده بود. فیلم بردار، در نظر داشت برداشت هایی مجزا از نزدیک شدن پسر بگیرد. فیلمبردار قصد داشت در حالی که پسر داشت از در خانه وارد می شد و در را می بست، نماهای نزدیکی از دست او بگیرد، و به دنبال آن از سگ فیلمبرداری کند. کیارستمی بر این عقیده بود که اگر این سه صحنه را به صورت یکجا فیلمبرداری شوند، تأثیر آن عمیقتر خواد بود و باعث به وجود آمدن حالت دلواپسی خواهد شد. همان یک صحنه، چهل روز طول کشید تا فیلمبرداری شود. کیارستمی بعدها گفت که تکه کردن صحنه ها ممکن است ریتم و محتوای ساختار فیلم را برهم بزند، و اظهار داشت که او دوست دارد صحنه را به صورت یکجا و واحد فیلمبرداری کند.
برخلاف دیگر کارگردانان، او علاقه ای به پرورش دادن توان مدیریتی خود با به نمایش کشیدن صحنه های رزمی پرهزینه و افراطی یا با صحنه های تعقیب و گریزی پیچیده در محصولات کلان ندارد. در عوض، او سعی کرده از رسانه فیلم به روش منحصر به فرد خودش استفاده کند. او در مورد دیدگاه فیلمبردار خود در زمینه فیلم سازی چنین گفته است:
کیارستمی سبک مخصوص خود را وقتی تثبیت کرد که سه گانه زلزله خود را ساخت. با این وجود، او شیوه های جدید فیلم سازی را با استفاده از روش های مختلف کارگردانی، آزمایش می کرد. بیشتر فیلم ۱۰، به عنوان مثال، در یک خودروی در حال حرکت فیلمبرداری شده، که خود کیارستمی در آن اتومبیل حضور نداشته. او توصیه های مورد نیاز را به بازیگران می کرد و یک دوربین در داشبورد قرار داد و سپس در حالی که آن ها در شهر تهران رانندگی می کردند، از آن ها فیلم تهیه کرد. دوربین می توانست حرکت کند، و با استفاده از یک سری نماهای نزدیک مفرط، از صورت افرادی که در حال انجام کارهای عادی روزمره خود بودند فیلمبرداری کند.
