ساوالان

در نتیجه �ساوالان� را می توان �جای پیام� یا �جایگاه سخن� ترجمه کرد.
در باورهای محلی، این نام به داستان هایی برمی گردد که می گویند پیامبری ( بعضی روایات حضرت عیسی یا حتی پیامبران دیگر ) در دامنه یا قله این کوه با مردم سخن گفته یا در آنجا عبادت کرده است.

واقعیت:
زبان و فرهنگ در طول تاریخ، به ویژه در مناطق چندقومیتی و چندزبانه مانند ایران و آسیای میانه، همیشه تعامل و تبادل داشته اند. این تبادل دوطرفه بوده، نه یک طرفه و مطلقاً دزدیدن یا �قاپیدن�.
برای مثال، بسیاری از واژگان فارسی و اوستایی با ریشه های مشترک در زبان های هندواروپایی وجود دارند که در زبان های ترکی هم به شکل تغییر یافته وارد شده اند.
منابع زبان شناسی معتبر مانند Oxford Handbook of Iranian Languages، Encyclopedia Iranica و آثار استادانی چون دیویی ( Dewey ) ، کریستنسن ( Christensen ) ، و جانسون ( Johnson ) بر تبادل زبانی تأکید دارند، نه دزدیدن صرف.
- - -
۲. نقش زبان ترکی در منطقه و تاریخ ایران
زبان ترکی از قرن ها پیش در مناطق مختلف ایران و قفقاز حضور داشته و فرهنگ و زبان های همسایه را تأثیر داده و تأثیر پذیرفته است.
اما هیچ منبع علمی معتبری وجود ندارد که اثبات کند همه واژگان یا عناصر فرهنگی، صرفاً از ترکی آمده و سپس �دزدیده� شده اند یا برعکس.
- - -
۳. استفاده نادرست از �از ماست زدند�
عبارت �از ماست زدند� یک اصطلاح عامیانه است که معمولاً به نسبت به مصادره یا جعل نسبت می دهند، اما این بیان در بحث های علمی و زبان شناسی جایی ندارد.
علمی بودن پژوهش ها و شواهد زبانی باید ملاک باشد، نه ادبیات احساسی و کلیشه ای.
- - -
۴. منابع معتبر برای مطالعه
Encyclopedia Iranica ( موسسه شرق شناسی دانشگاه شیکاگو )
The Turkic Languages ( ed. Lars Johanson and �va �gnes Csat� )
Cambridge History of Iran, Vol. 5
آثار استادان زبان شناس ایرانی و خارجی مثل محمد معین، احمد تفضلی و هلموت راث
منابع پژوهشی آکادمیک درباره تاریخ زبان و فرهنگ ایران و ترک ها
- - -
جمع بندی
فرهنگ ها و زبان ها در هم تنیده اند و هیچ کس نمی تواند ادعا کند همه چیز متعلق به یک گروه خاص است.
نسبت دادن یک طرفه همه واژگان یا فرهنگ به ترک ها یا بالعکس، از دیدگاه علمی غیرقابل قبول است و بیشتر ناشی از احساسات قومی و سیاسی است.
بهتر است با منطق و منابع علمی پیش رفت و از کلی گویی و تعمیم های نادرست پرهیز کرد.
- - -

Sav = خبر، پیام ( در ترکی باستان )
Sav = مرطوبی، نَم ( در بعضی گویش ها )
در برخی متون قدیمی �ساو� به معنی آبگیر یا محل آب دار هم اومده ( به ویژه در مناطق کوهستانی ) .
�آلان�
در ترکی معنی �آلان� خیلی مشخص تره:
�آلان� = دشت، جلگه، محوطه باز
از فعل �آلماق� ( گرفتن ) هم اومده که به صورت اسم مکان به معنی �محلی که گرفته شده / باز شده� استفاده میشه.

آذری می دانم در تورکی به صدا سَس می گویند نه ساو! حالا وحی چیز دیگری است ولی این وحی و پیام به که رسیده، پرسش دیگری است!!! نام کوهستان سهند که معرب سَگَند است و به معنی کوهی که در آن گویی سگی نهفته است و سگ نماد نستوهی و پایداری است، نیز به زبان پهلوی است. نام رودهای زررینه و سیمینه و آراز ( آ: خوب، پُر و راز: راز و رمز ) و سیاهکوه و اَورین کوه ( اَور: اَبر در زبان پهلوی، و اَورین: ابری ) نیز به زبان پهلوی هستند. برخی نام تورکی شده بزقوش را تورکی می دانند ولی با توجه به پهلوی بودن نام بیشتر شهرهای بزرگ و تاریخی آذربایجان ( معرّب یا عربی شده به صورت آذربایجان ) که پیش از یورش اعراب آدورپایگان ( آدور: آتش و نام یک شهر در جمهوری آذربایجان؛ و پایَگ: پایه، سرزمین آتشگاهان ) و حتی نام بیشتر اندام های بدن به زبان پهلوی هستند، از این رو بزگوش ( گوش بُز ) درستتر به گمان می رسد. واقعیت این است که حمله صحرانشینان عرب و استیلای آنان به مدت چند سده و سپس از میان رفتن توان اداری آنان به دست بیابانگردان مغول چنگیزی و تیموری برای چند سده دیگر تاریخ و فرهنگ ایرانیان را آسیب زده است و این آسیب دیدگی تا به امروز در نبود پژوهش و رسانه و اراده سیاسی کشوری بهبود نیافته و به ناآگاهی از خود خویشتن و کیستی خود رسیده است آنچنان که پاره ای از هم میهنان خود و دیگران را برای بیگانگانی قربانی می کنند که نیاکانشان را به خاک و خون کشیده اند و داشته و نداشته های آنان را به یغما برده اند. نمونه ای از این سردرگمی ما ایرانیان ستایش چنگیزخان و تیمورخان است که شوربختانه برخی مردم آذربایجان خود را به آنان می چسبانند و در این راه تاریخ و دلاورمردی چون بابک خررمدین را به بای بیک دگرگون می کنند و نمی دانند که خررم و دین واژگان پهلوی هستند و پهلوی زبان آریاییانی است که نظامی گنجوی در سالهای پس از استیلای اعراب و تورکان کوشش بر یادآوری تاریخ آریایی به مردم آذربایجان دارد و همین گونه خاقانی. واقعیت این است که مردم آذربایجان به گواهی ویژگی های نژادی، نام های اندام های بدنشان، و تاریخ و فرهنگ و جشن هایشان و به گواهی نام های شهرها و روستاها و کوهها و دشت ها و رودهایشان آریایی تبار می باشند و زبانشان از یورش اعراب و بی درنگ تورکان چنگیزی و تیموری آسیب دیده است همچنان که زبان پارسی فارسی شده است ( برای دانش بیشتر به توضیحات درباره واژه آذربایجان و آذری توجه بفرمایید ) . همه می دانیم که نام پیشین بندر عباس بندر گمبرون بوده است و گروهی این واژه پهلوی را واژه بیگانه پرتغالی می دانند حال آن که گَمب در زبان پهلوی همان به اندازه بسنده و کافی ژرف برای کشتیرانی و رُون به معنای سو و جهت است و گمبرون بندری با ژرفای کافی برای توقف کشتی ها است و نامی پهلوی اشکانی است. همچنان که تهران و شمیران در اصل تهرُون و شمیرُون هستند و به معنای سوی گرمی و سوی سردی می باشند و واژگان پهلوی اشکانی هستند. وقتی ما این چنین آسیب دیده ایم، باید بیشتر بکوشیم. دانشجویان و استادان زبان پهلوی و فارسی باید کوشاتر باشند بویژه آنان که در جاهایی زندگی می کنند که می توانند بیشتر روشنگری نمایند. نوشتن آزادی به صورت یازادی با حروف پس از استیلای بیگانگان، نباید جدایی ماد کورد با پارس و پارت را به بار بیاورد و مردم نیز بهتر است بیشتر بخوانند و "آزادانه" بیندیشند و خرَد را نه به خرافات و نه به تعصبات ناآگاهانه بفروشند. من خود فکر می کردم بیراق یا بایراق واژه تورکی است به معنی پرچم! ولی این نام با املای بِیرَگ کیلومترها دورتر در سیستان و بلوچستان و با همان معنای پرچم برای نامیدن یک بلندی به کار گرفته شده است و یک واژه پهلوی است. معرّب واژه پهلوی آدوریک ( آذری به زبان کنونی ) به صورت اَل - آذریک در یمن برای نامیدن شهری به کار رفته است. پس باید خودمان را بشناسیم و بیشتر بخوانیم و آزاداندیشانه بیشتر پژوهش نماییم و یافته هایمان را بیشتر و بیشتر در دسترس هم بگذاریم و خواننده خود با خواندن دلایل پشت یک یافته و نظر به نتیجه برسد. او حق دارد آزادانه یافته ها را نپذیرد و این خویشکاری و هَرگ ( وظیفه ) هم میهن ایرانی اوست که بیشتر و بیشتر بکوشد تا دلایل بهتر و بیشتری ارایه نماید. این کار به سود یکپارچگی کشور تاریخی همه ما و به سود همه ایرانشهریان است و پیوندهای تاریخی و فرهنگی ما را استوارتر می سازد. چرا صدام کورد باید به جنگ قادسیه و کشتار ایرانیان به دست اعراب سرفراز باشد؟؟؟!!! چرا ایرانشهریان ایران و عراق ( آراگ: سرزمین آسیاب، ایرَک: ایران کوچک ) باید هشت سال همدیگر را می کشتند؟ چرا ایرانشهری تورک زبان و کورد زبان در تورکیه امروزی باید ناآشنا باشند و سال ها به جان هم بیفتند؟ چرا ایرانشهری پاکستانی و افغانستانی باید برادرکشی کنند؟ چرا ایرانشهریان ارمنستان و جمهوری آذربایجان باید هر چند سال به جان هم می افتادند؟ چرا یک آذری باید خود را تورک بداند و به چنگیز خان افتخار کند؟ چرا؟ چرا؟ و چرا؟