ساندرو بوتیچلی

آلساندرو دی ماریانو دی وانی فیلیپپی ( مشهور به ساندرو بوتیچلی ۱۴۴۵ - درگذشته ۱۷ مه ۱۵۱۰ ) نقاش مشهور فلورانسی دوران رنسانس ایتالیایی بود. او متعلق به مکتب فلورانس تحت حمایت لورنزو د مدیچی بود؛ حرکتی که جورجو وازاری کمتر از صد سال بعد در شرح زندگی بوتیچلی، از آن به عنوان «عصر طلایی» یاد کرده است.
از نقاشی های مشهور او پریماورا، زایش ونوس و پرتره مردی با مدال کوزیموی کبیر را می توان نام برد.
بوتچلی در عصر رنسانس متعالی می زیست. امروزه بسیاری از افراد آثار میکل آنژ و بوتچلی را اشتباه می گیرند.
بوتچلی مانند اکثر نقاشان آن زمان سوژۀ آثار خود را در باب دین مسیحیت انتخاب می کرد؛ اما نکته ای که بوتچلی را از بقیه متمایز می کند، استفاده از نمادگرایی با استفاده از خدایان یونان باستان بوده است. [ ۱]
در تابلوی زایش ونوس چهار نفر وجود دارند که هر کدام نماینده یک نوع زیبایی اند.
ونوس که نماد زیبایی و متانت در هنر است با موهایی طلایی که نشان دهندۀ افکار پاک ونوس می باشد و صدفی باز شده که ونوس را به مروایدی گران بها تشبیه می کند.
دو نفری که در سمت چپ تابلو حضور دارند، از دهنش به سمت ونوس آب می پاشند که اشاره ای به آب مقدس در مسیحیت دارد.
نکته ای که اکثرا متوجه آن نمی شوند، حضور ونوس بر روی آب است و اکثرا آب را با چمن اشتباه می گیرند.
وجود ونوس بر روی آب نشان دهندۀ استواری ونوس بر سطحی روان است که شاید در دید اول سست به نظر بیاید ولی در باطن استوار هستند.
درختانی که در سمت راست تابلو هستند نشانۀ آرامش، پاکی و زیبایی ونوس هستند. [ ۲]
طبق گفته ها، داوینچی و بوتچلی همچون میکل آنژ و داوینچی در کار باهم به دلیل اندازۀ دستمزد ها و مقدار سفارش ها مشکلاتی داشتند. [ ۳]
بوتچلی تقریبا در اواسط زندگی با کشیشی آشنا می شود. کشیش راجع به بی ارزشی دنیای فانی برای او صحبت می کند. بوتچیلی تحت تاثیر سخنان کشیش بخش عظیمی از آثار خود را به آتش می کشد. [ ۴]