سامانهٔ طبقه بندی اقلیمی کوپن یکی از پرکاربردترین سامانه های طبقه بندی اقلیمی است. این طبقه بندی برای نخستین بار به وسیلهٔ اقلیم شناس روسی - آلمانی ولادیمیر کوپن در سال ۱۸۸۴ مطرح شد و بعداً خود کوپن چندین تغییر در آن داد که مهم ترین این تغییرها در سالهای ۱۹۱۸ و ۱۹۳۶ بود. سپس اقلیم شناس آلمانی رودلف گایگر با کوپن در زمینهٔ تغییرات این سیستم طبقه بندی مشارکت کرد و از این رو این طبقه بندی را گاهی سیستم طبقه بندی اقلیمی کوپن - گایگر می نامند. این سیستم بر پایهٔ این اصل است که گیاهان بومی بهترین شاخص اقلیم هستند؛ بنابراین مرزهای اقلیمی مناطق با نوع پوشش گیاهی آن ها مشخص شده است. این سیستم ترکیبی از میانگین دمای سالانه و ماهانه و بارش و فصلی بودن بارش می باشد. [ ۲]
ساختار طبقه بندی اقلیمی کوپن اقلیم ها را به پنج گروه اصلی طبقه بندی می کند که هر کدام با توجه به بارش فصلی و دما دارای چندین زیرگروه می باشند. هر نوع اقلیم با ۲ تا چهار نماد حرفی نشان داده می شود. به جز گروه E باقی گروه ها ( بر اساس حرف اول ) به زیرگروه هایی بر اساس بارش فصلی تقسیم می شوند که در حرف دوم مشخص می باشد. همچنین به جز گروه A در همه گروه ها حرف آخر نشانگر خصوصیت دمایی می باشد.
مشخصهٔ اقلیم گرمسیری همیشگی بودن دمای بالای آن ها در سطح دریا و ارتفاع پایین است. همهٔ دوازده ماه سال دارای میانگین دمای ۱۸ درجه سانتیگراد یا بالاتر است. این اقلیم به زیرگروه های زیر طبقه بندی می شود:[ ۲]
در همهٔ دوازده ماه سال میانگین بارش در اقلیم جنگل های بارانی دست کم ۶۰ میلی متر است. این اقلیم معمولاً تا مدار ۵ تا ۱۰ درجهٔ عرض جغرافیایی از خط استوا هستند. در برخی از مناطق سواحل شرقی ممکن است این اقلیم تا ۲۵ درجه فاصله از استوا گسترش یابد. این اقلیم در تمام طول سال دارای سیستم کم فشار آرامگان استوایی است و بنابراین هیچ فصل طبیعی در آن وجود ندارد.
• برخی از مناطقی که دارای این اقلیم هستند به گونه ای یکنواخت و همیشگی در تمام طول سال مرطوب هستند مانند سواحل غربی آمریکای مرکزی و جنوبی از اکوادور تا کاستاریکا، ولی در بسیاری از موارد دورهٔ خورشید بالاتر و روزهای طولانی تر به گونه ای متمایز دارای رطوبت بیشتری است ( مانند پالمینگ اندونزی ) یا دورهٔ خورشید پایین تر و روزهای کوتاهتر دارای باران بیشتری است ( مانند سیتیاوان در مالزی ) . [ ۲]
• چند مکان در لبهٔ بیرونی منطقهٔ استوایی وجود دارند که دارای این اقلیم می باشند که بیشتر این مناطق در نیمکرهٔ جنوبی قرار دارند مانند سانتوس در برزیل. تک فصلی بودن یکی از ویژگی های متمایز این اقلیم است. اصطلاح تک فصلی به عدم اختلاف زیاد بین ساعات روز و شب و به عدم اختلاف زیاد میانگین دمای ماهانه ( یا روزانه ) در طول سال دلالت می کند. تغییرات دوره ای سالانه ای در مناطق استوایی وجود دارد، ولی مانند مناطق معتدل پیش بینی پذیر نیستند، گرچه این تغییرات در درجه حرارت پدید نمی آیند و بلکه در دسترس بودن آب به صورت باران، مه یا آب روی زمین روی می دهند. گیاهان ( مانند فنولوژی ) ، حیوانات ( تغذیه، کوچ، تولید مثل و غیره ) و فعالیت های انسانی ( کاشت گیاه، خرمن برداری، شکار، ماهیگیری و غیره ) بسته به این فصلی بودن دارد. در آمریکای جنوبی و مرکزی استوایی فصل باران ( فصل پرآب ) اینویرنو و اینورنو نامیده می شود که معمولاً در تابستان نیمکرهٔ شمالی روی می دهد و فصل خشک ( فصل کم آب ) ورانو یا ورائو نامیده می شود که معمولاً هنگام زمستان نیمکرهٔ شمالی روی می دهد. [ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفساختار طبقه بندی اقلیمی کوپن اقلیم ها را به پنج گروه اصلی طبقه بندی می کند که هر کدام با توجه به بارش فصلی و دما دارای چندین زیرگروه می باشند. هر نوع اقلیم با ۲ تا چهار نماد حرفی نشان داده می شود. به جز گروه E باقی گروه ها ( بر اساس حرف اول ) به زیرگروه هایی بر اساس بارش فصلی تقسیم می شوند که در حرف دوم مشخص می باشد. همچنین به جز گروه A در همه گروه ها حرف آخر نشانگر خصوصیت دمایی می باشد.
مشخصهٔ اقلیم گرمسیری همیشگی بودن دمای بالای آن ها در سطح دریا و ارتفاع پایین است. همهٔ دوازده ماه سال دارای میانگین دمای ۱۸ درجه سانتیگراد یا بالاتر است. این اقلیم به زیرگروه های زیر طبقه بندی می شود:[ ۲]
در همهٔ دوازده ماه سال میانگین بارش در اقلیم جنگل های بارانی دست کم ۶۰ میلی متر است. این اقلیم معمولاً تا مدار ۵ تا ۱۰ درجهٔ عرض جغرافیایی از خط استوا هستند. در برخی از مناطق سواحل شرقی ممکن است این اقلیم تا ۲۵ درجه فاصله از استوا گسترش یابد. این اقلیم در تمام طول سال دارای سیستم کم فشار آرامگان استوایی است و بنابراین هیچ فصل طبیعی در آن وجود ندارد.
• برخی از مناطقی که دارای این اقلیم هستند به گونه ای یکنواخت و همیشگی در تمام طول سال مرطوب هستند مانند سواحل غربی آمریکای مرکزی و جنوبی از اکوادور تا کاستاریکا، ولی در بسیاری از موارد دورهٔ خورشید بالاتر و روزهای طولانی تر به گونه ای متمایز دارای رطوبت بیشتری است ( مانند پالمینگ اندونزی ) یا دورهٔ خورشید پایین تر و روزهای کوتاهتر دارای باران بیشتری است ( مانند سیتیاوان در مالزی ) . [ ۲]
• چند مکان در لبهٔ بیرونی منطقهٔ استوایی وجود دارند که دارای این اقلیم می باشند که بیشتر این مناطق در نیمکرهٔ جنوبی قرار دارند مانند سانتوس در برزیل. تک فصلی بودن یکی از ویژگی های متمایز این اقلیم است. اصطلاح تک فصلی به عدم اختلاف زیاد بین ساعات روز و شب و به عدم اختلاف زیاد میانگین دمای ماهانه ( یا روزانه ) در طول سال دلالت می کند. تغییرات دوره ای سالانه ای در مناطق استوایی وجود دارد، ولی مانند مناطق معتدل پیش بینی پذیر نیستند، گرچه این تغییرات در درجه حرارت پدید نمی آیند و بلکه در دسترس بودن آب به صورت باران، مه یا آب روی زمین روی می دهند. گیاهان ( مانند فنولوژی ) ، حیوانات ( تغذیه، کوچ، تولید مثل و غیره ) و فعالیت های انسانی ( کاشت گیاه، خرمن برداری، شکار، ماهیگیری و غیره ) بسته به این فصلی بودن دارد. در آمریکای جنوبی و مرکزی استوایی فصل باران ( فصل پرآب ) اینویرنو و اینورنو نامیده می شود که معمولاً در تابستان نیمکرهٔ شمالی روی می دهد و فصل خشک ( فصل کم آب ) ورانو یا ورائو نامیده می شود که معمولاً هنگام زمستان نیمکرهٔ شمالی روی می دهد. [ ۲]
